• No results found

De sanctitate animi in munere sacro obeundo necessaria dissertatio cujus partem posteriorem ... venia max. ven. facult. theol. Upsal. p. p. Mag. Andreas Fredericus Beckman ad Gymn. Scar. Theologiae Lector et Reinholdus Rudbeck Liber Baro. Vestrogothus. In

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2021

Share "De sanctitate animi in munere sacro obeundo necessaria dissertatio cujus partem posteriorem ... venia max. ven. facult. theol. Upsal. p. p. Mag. Andreas Fredericus Beckman ad Gymn. Scar. Theologiae Lector et Reinholdus Rudbeck Liber Baro. Vestrogothus. In"

Copied!
26
0
0

Loading.... (view fulltext now)

Full text

(1)

«

U K S A N C T I T A T E A N IM I IN M U N E R E SA C R O O B E U N D O N E C E S S A R I A '

D ISSERTATIO

CUJUS PARTEM POSTERIOREM

C X S P E C I A L I SACRAE R EG IA E M A JE STA TIS GRATIA E T

V E N I A M AX . V EN . F A C U L T . T H E O L . U PSA L.

P . P .

« a c .

A N D R E A S F R E D E R 1 C U S B E CKMAN

Ad Gymn. Scar. Theologiae Lector

E T

R E I N H 0 L I) U S R U D B E C K

L ib er Haro. Yre s t r o g o i h n s .

IN A U D IT O R IO ECCL. DIE X X IV OCT. MDCCCXLVI

I I . P . M . S .

/3

V P S A L I A E ,

E X C U D E B A N T B E C I A E A C A D E M IaE T Y P O G R A P H I .

(2)
(3)

i n q u i t, ’liq u ido novim us, q u i a , cum is, qui displicet, ad in te rc e d e n d u m m ittitu r, irali animus ad deteriora provoca­ tur. Qui ergo ad h u c desideriis terrenis distringitur, caveat, ne d istricti iram judicis g rav iter accendens, dum loco de­ le c ta tu r g lo ria e , fiat subditis ruina” 1). — Ad efficacem vero v erb i p ra edicationem ideo necessariam esse ait san­ c t i t a t e m , q uia ”ad sup ernum desiderium inflammare audi­ tores n e q u e u n t verba quae frigido corde proferuntur, ne- q u e r e s , q u a e in se ipsa non a rserit, aliud accendii” ” . D e n iq u e ” re c to r” , inquit ”sem per cogitatione sit mundus quia neccsse e s t, ut esse munda studeat m anus, quae di­ luere sordes c u r a t, ne tacta quaeque deterius inquinet, s i, so rd id a in seq u en s, lutum tenet” 3).

Q u a m q u a m h au d pauci iidemque optimi nominis T h eo­ logi sae culorum sequentium cum Gregorio faciunt, neces­ sitatem pietatis ministri ad m unus sacrum cum fructu p er­ a g e n d u m u r g e n te s , tamen altera ratio, quam augustinam n o m inare lic e a t, p ra eclaris auctoribus in E cclcsia-R om ano- C ath o lica minime caruit. In te r quos meminisse juvat Ni­ colaum P a p a m I , qui diserte negat queniquam , quantum - c u m q u e pollutus s it, posse sacram enta divina polluere, et fideles a d h o r ta tu r, ut sine omni dubitatione accipiant m y­ steria C hristi a sacerdote etiam impio, usque quo episco­ p o ru m sententia r e p r o b e tu r, ”quoniam ” inquit ’’omnia p u r- g a n t n r in fide” 4). J u b e n t cl D ecretalia illa P

sevdo-Isido-i ) Heg. Past. p. 19. u) Moralin L. t. VIII. cit. Neand. 3 ) Heg. Past. p. 2 4 .

4 ) N icolaus P. I. Responsa ad Cons. Hulgaroruni p. 29. in vo- luuiine a nobis supra citato, quod inscribitur App. Constt. cet.

(4)

r i c a , u t ne sacerdoti q u id em malo debitam s u b t r a h a mu s o bedientiam . Medio d e n iq u e aevo ex eunte C o n ciliu m C o n s ta n lie u s e baereseos so lle n n ite r d a m n a v it h a s , q u ae a Vielil* et I l u s p rolatae f e r e b a n t u r , s e n te n tia s , n u llu m esse p r a e l a t u m , nullum e p is c o p u m , d u m sit in p e c c a to m o rta li; n e m in e m q u e vicem g e r e re C h ris ti vel P e t r i nisi s e q ua tu r cum in m o rib u s *).

E tia m si vero hoc a n a th e m a te s an c titatem m inistri s u b ­ je c tiv a m m issam fecisse v id e a tu r E cc lesia llomano* C at h o ­ lic a ; tam en longe abest, u t om nem to lla t s u b jectiv am mu ­ n eris sacri re cte g erendi conditionem . F o r s a n c h a ra c te re m

illum in d e le b ile m , quem p e r ip sam o rd in atio n em s a c e rd o ­ tib u s im primi fin g u n t, aliquid s u b je c tiv a e com m utationis in se r e tin e r e ce nseant R o m a n o - C a th o lic i. Q uod equidem n e q u e affirmaverim neq u e n e g a v e r im , qu u m v aga omnino sit ip so ru m P ontificiorum de h o c c h a r a c te r e cogitatio Sed h oc n otissim um e s t , re q u ir e r e istam E cc lesiam ad effica­ cem et sacrificii missae et r e liq u o ru m s a c ra m e n to ru m a d ­ m inistrationen?, u t h a b e a t ce rte s a c e rd o s intentionem illam faciendi id e m , quo d factum vult E cc lesia. Q uo tan d em p r a e c e p to ob jectiv am h u ju s d isciplina e rationem deserens in su b je c tiv a m p r o r s u s r e la b itu r E cc lesia R o m a n o -C a th o lic a.

N o n ite m , q u ae p o s t r e fo rm a ta Dei g ra tia p e r L u t h e - ru m s a c ra e x stitit, E cclesia E v a n g e l ic o - L u t h e r a n a . Ila e c

i ) Canones ot Decreta Sacros. Oecum . C oncilii T riilentini. Lipziae 1 8 3 7 . pp 2 4 2 , 24G , 2 4 7 .

(5)

I i e n im , totam illam de intentione doctrinam rejiciens, obje­ ctivant officioVum sacrorum disciplinam recepit. Admonet q u ip p e L u t h e r u s , ne cu rent fideles quinam et quales sint, p e r qu o s dona Dei sacra recipiant. Non enim ei data esse liaec d o n a , qui ministerio p e r fu n g a tu r, sed iis, qui ejus m inisterio dona salutifera adepturi sint; personam ministri nequo d e tra h e re sacram ento et verbo Dei quidquam neque a d d e re *). Quo duce Evangelici pro symbolica objectivant istam a c c e p e ru n t d o ctrin am , nullam n parte ministri ad­ m ittente s efficaciae m ediorum salutis conditionem, nisi ut in teg ra a tq u e incorrupta adhibeantur. D am nant igitur Do- n a tis ta s, quia n egabant hi licere uti ministerio malorum in Ecclesia '). Damnati sunt etiam Schwencofeldiani quia c o n te n d e b a n t, eum Ecclesiae m inistrum alios eunt fructu do cere a u t vera sacram enta dispensare non posse, qui ipse non sit vere rç n o v atus, renatus et j u s t u s 3). Tenent vero Evangelici l i c e r e uti ministerio malorum quamquam sit Ecclesia congregatio Sanctorum — l i c e r e ob difficul­ tatem* discernendi a piis m ultos, qui hac in vita admixti s u n t , malos atque h y p o c r ita s 4).

Si igitur efficaci atque fructuosa sacramentorum ver- bique divini adm inistratione omnino absolvatur munus sa­ c r u m , verbum vero et sacram enta per se ita sint effica­ cia, ut nihil omnino addat vel detrahat dispositio animi m in istro ru m , consequi sane videtur, ut haud multum

Eeele-1) Lulli. Sehr. eil. YValch. Ton». IV. p. 7G0. 2) Aug. Conf. Art. VIII. 3

) Ep. fo rm . C. Art. XII.

(6)

u>

siae i n te r s it, tilriim sint eju s ministri pii an n o n ; nisi quod om nium liom inum conversionem ideoque ip so ru m m i n is t r o ­ ru m c u p iat E cclesia. Ilo c certe e x tra d u b iu m p o situm esse v id e tu r , sa n c tita te m animi h a u d q u a q u a m essentiale q n o d d a m c o n stitu e re veri E cclesiae ministri. Im m o vero v id e tu r m inisterium ecclesiasticu m , sine ullo incom m odo s a lv a n d o r u m , posse mimis aut ipsi diabolo c o m m itti, si m odo p r o v i d e a t u r , ut in te g ru m p e r bos p r o n u n c ie t u r v e r­ bum divinum et ad p ra e sc rip ta m normam a d h i b e a n t u r et d isp e n se n tu r s ac ram en ta.

Quamvis a u te m , pro objectiva m ediorum g ra tia e vi c e r t a n s , ipse L u t h e r u s h a n c conse q u en tiam n o n solum p ro - n u n c ia r c , sed etiam necessariam ad animos a n x io ru m t r a n ­ quillandos p r o b a r e h a u d g ra v a tu s e s t ') ; ta m e n n e q u e e u m , neq u e ceteros p u rio ris d o c trin a e p r o pu g n a to r e s effugere p o t u i t, q u a n tu m d etrim en ti et olim ac c e p e rit et s e m p e r ac c e p tu ra esset Ecclesia a b h o m inibus impiis sacro E c c l e ­ siae m uneri admissis. Quod p e r p e n d e n te s v id e n tu r i n t e r ­ dum , dotes ingenii m inistro E cc lesiae n e c e ssa ria s d e s c r i­ p t u r i , sen ten tiae ta n tu m non oppositae a d h a e r e r e 2J. Quod maxime valet u bi de p ra e d ic a tio n e verbi a g i t u r , cui officio po st re fo rm ata s a c ra p ra e c ip u a m a d h ibu it c u r a m Ecclesia. P r a e d ic a tio n e m enim verbi non posse ab impiis re c te in ­ stitu i, in hoc fere omnes consentiunt. Q uid enim aliud so n a t illa, q uain q u asi fu n d a m e n ta le m p r o p o s u i t L u th e r u s verbi divini re cte c o m p re h e n d e n d i, intcllig e n d i et docendi r e g u la m , n im ir u m , ut non nisi cum a ssid u a o ra tio n e ,

(7)

t a t i o n e , m editatione in s titu a tu r et p ro g rediatur omne s tu ­ d iu m L i tte r a r u m S a c r a r u m ? S ine ejusm odi studio nem i­ n em d icit evadere posse b onum concionatorem , sed loqua­ ce m ta n tu m m o d o , p a ru m sibi conscium quid loq uatur et in q u e m finem. Quin im m o , u t quis veram re ru m divina­ r u m a s s e q u a tu r cognitionem , ait necessario re q u iri, u t sit v ir p iu s 1).

H a e c eadem optimi post illum m onent Ecclesiae E v an - g e lic o - L u tlie r a n a e theologi, qui saeculis a reform atione S a c ro ru m proxim is lianc rem tractaverunt. U t ceteros igi­ t u r o m itta m u s , unius in s ta r omnium Quenstedii verba appo­ n im u s rem nostram spectantia. ” Q uam vis”, hic in q u it,

”ß'E ooeßtias, reginae v irtu tu m studium ab om nibus omnino

C h ristia nis r e q u ir itu r , cum prim is tam en ac speciali quadam ra tio n e in illis, qui vel ad evangelici ministerii munus a s p ir a n t vel eo jam tu m f u n g u n tu r, vigere debet vera et s in c e ra in Deum pietas. A b s q u e ea enim nec vera et sa­ lu ta r is scientia recte a c c q u iri, nec ab eadem fructus et utilitas in E cclesia ex illa re d u ndans sperari potest. N i­ h il q u o q u e e s t , quod p raeconem fidei aeque perficiat, D eo- q u e habilem et Ecclesiae utilem r e d d a t, quam pietas et

di-1) Ein Jurist kann w oh l ein Schalk se y n , aher zu einem Theo­

logen gehört ein frommer Mann. Ursache: denn ein Jurist gehet mit leiblichen und zeitlichen D ingen um; ein Theologus aher mit geist­ lichen und ewigen D ingen; dem vestraut sich Gott seih st, seinen Himmel und alle seine Gaben und Schätze, Vergehung der Sünden, G erechtigkeit und alles. Da g e h ö it ein frommer Manu zu. W a lc h T om . 22. p. 1 0 7 0 .

(8)

lectio Dei ip siu s et C h r i s t i , s i n e q u a o m n i s p r a e d i c a ­ t i o v a n a e s t a c f u t i l i s ” 1). E x q u ib u s facile a p p a r e t , (pianti m om enti ad m unus sacrum cum fru c tu p e ra g e n tiu m animi sa n c tita s d u c e r e tu r etiam ab iis , q u ib u s t u n c tem ­ poris maxime de vi et efficacia m ed io ru m salutis e r a t per- s vasum.

U b e rio re m vero trac tatione m h aec res c o n s e c u ta est p o stq u a m s u b finem saeculi X V I I v e n e r a n d u s ille S p e n e r a r d e n s im prim is p ietatis ministri s a c r o r u m co m m e n d a to r exstitera t. l l a u d in ju ria q u e r itu r h ic , et th e ologiam et ipsam p ra ed icatio n em verbi te m p o rib u s ipsius in r ix a s et c ontentiones vanas a b iisse , om neque in a c c u ra ta et subtili d o c trin a ru m disquisitione positum esse s t u d iu m , ita u t fere nullus pietatis studio re lic tus esset locus. O p in ari p le ro s - q u e , veram et s a lu ta re m cognitionem ex S c rip tu ris S a c ris posse h u m a n o studio a tq u e i n d u s t r i a , sine g ra tia S p iritu s sanctificanto, p a r a ri Quod fieri posse n eg a t S pener. Mi­ nime cum eis fa cit, qui S acram S c r ip tu r a m a iu n t p e r se esse m o rtu am et vanam litte r a m ; immo vero h a n c illi f a ­ ctam contum eliam in auc torem S c r i p t u r a e , Deum, r e d u n d a r e censet. N onnullis tam en S c r i p t u r a m , immo p le risq u e n u ­ dam esse et m o rtu am litte r a m , illis videlicet o m n ib u s , qui

sola in d u stria hu m an a circa litteras s a c ra s v e r s e n tu r, non alite r a tq u e circa alios de h u m a n is studiis lib ro s S p iritu vacuos -). T a liu m hom inum notitiam non p ro p r ie esse ve­ ram th e o lo g ia m , n e q u e V e r b u m D e i, q u am v is orthodoxa s i t , n eque s u p r a n a tu r a le m p r o p r ie dici posse V e ram enim,

(9)

d iv in a m et perfectam rerum divinarum cognitionem com­ p a r a r i non posse nisi opera Spiritus Sancti illuminemur et e x p e rie n tia vitae sanctae prom oveamur 1 .

. ! E j u s m o d i vero illuminationem, nisi valde imperfectam, in im p io cadere negat Spener. Hunc enim, quatenus im­ pius s it, a lumine Spiritus aversum esse, multoque minus e x p e rie n tia vitae sanctae posse gaudere °). Unde concludit S p e n e r , necessariam esse pietatem seu animi sanctitatem

ad m u n u s sacrum cum fructu debito perficiendum. Sacra­ menta ad normam praescriptam dispensari, Verbum Hei immo vero analogiam fidei memoriter teneri atque adeo o r th o d o x e proponi posse ab impiis, itemque virtutem suam s e m p e r relinere haec sac ra, adeoque fieri posse, ut ex ip­ sis etiam per impium administratis fructum salutarem per­ c ip ia n t u tentes, id facile la rg itu r3). Sed negat fieri posse, quin im pius minister in explicatione et adplicaliune verbi justo minus proficiat. Iste enim quum litteram teneat non S p i r i tu m , et non nisi naturali quadam animi sagacitate d u c a t u r , non poterit semper integram servare formam et imaginem doctrinae coelestis, ubi poscit res, ut ali­ q u a n tu m a littera praescripta discedatur '); neque quod fri­ gido p ec to re producitur animos audientium ad pietatem in­ flam m are v a le b it5). In applicatione verbi ad singularum an im aru m rationem multis m o d is e r r a t m inister impius,

i) K leine Geistl. Sdirr. Mngdeb. 1741. T. 1. pp 290, 504

u) lltid. 5 )

Ibid. pp. 4 0 9 , 417. 4) Iliid. p 4 2 0 5) fhid. p. 4 1 0

(10)

q u i th e o re tic a solum modo in s truc tu s n o titia , e x p e rie n tia v e r o et vivo S p ir itu s sancti lumine d e s t i t u tu s , p r a e c e p ta q u i d e m n ovit g e n e ra lia , rationem autem in d iv id u o r u m n o n v i d e t , m ulto vero m inus maximi mom enti c i r c u m s t a n ti a s , / j u a e in te rd u m p r o r s u s v aria n t c a sus, d is c e r n e re valet. U n d e fiat necesse e s t , u t saepissime p r a v is a u t p a r u m p r u d e n t i ­ b u s consiliis h a e re n te s f a lla t, iu c o n so lan d is a n im is m o e s t o - r u m et de salu te a nxiorum m ag n o p e re d e f i c i a t 1), u b i n o n ­

dum a d sit v era p o en ite n tia , a bs o lv a t, u b i vero a d s i t , r e ­ tin e a t p e c c a t a 2). A d h ae c enim omnia officia r e c t e p e r ­ ficienda, q u a m m axim e opus est sp irituali et p r u d e n t i a et d ilig e n tia , q u a s consequi p o test n e m o , nisi qui c u m p r e ­ cibus piis lucem et calorem a ccep e rit S p ir itu s divini. ” Q u is enim ”, cum A u g u stin o in q u it S p e n e r , ” novit q u id a d p r a e ­ sens te m p u s vel nobis dicere vel p e r n o s e x p e d ia t a u d i r i , nisi q ui corda omnitim v id e t? et quis f a c i t , u t q u o d o p o r ­ t e t , et q u e m a d m o d u m o p o r tet, d ic a tu r a n o b is , n i s i in cu ju s m a n u s u n t et nos et serm ones n o s t r i ” 3).

D e n iq u e in m em oriam ad v e rsa rio ru m re v o c a t S p e n e r , id ex S c r ip tu r is sacris a p p rime p e r tin e re ad m u n u s m in is tr i e c clesiastici, u t ex e m p la r se pra e b e a t eximium v ita e s a n ­ ctae et v e re christianac. E u m enim o p o rte t n o n m i n us e x e m p lo , q u am p r a e c e p tis , auditores ae dificare, nisi v e l i t , q uo d a lte ra quasi m a n u e x s tru it, a lte r a d e stru e re . C h r i ­ stian e a u te m vivere n o n p o t e ri t , si illa ca rea t p r u d e n t i a ,

(11)

q u a e ex a m ore Dei in cordibus fidelium gignitur per Spi­ r i t u m S a n ctu m sanctificantem *).

E x bis positis ja m facile sequi v idetur, bominem ani­ mi s a n c tita te c arentem non posse ministerium recte obire, id e o q u e pietatem essentiale quiddam constituere ministri. Q u a m tam en consequentiam ducere haesitavit Spener. Im - mo v e r o expressis verbis negat illuminationem spiritus san­ cti essentiale quiddam esse ministerii sacri, quamquam hac in r e m inus sibi co nstare v idetur, quum et illuminationem S p ir itu s S an cti et am orem Dei judicet ipsum fundamentum esse m i n is t e r ii2). S ed p le riq u e eo rum , qui ejus sequeban­ t u r p a r t e s , diserte d oceb ant, horrendum esse et sacrilegum, si q u is contendere a u sit, gratiam quandam ministerialem p e r S p iritu m sanctum iis conferri, q u i, nondum regcniti, m in isterio p e r fu n g an tu r. N e q u e non contendebant, g ra­ tiam illam m inisterii, in quantum fingeretur via ordinaria im piis q uoque adesse, atque apud eos ex supranaturali q u ad a m Dei efficientia d ed u ceretur, aut vanam esse imagi­ n ationem a u t a gratia illa mediorum salutis propria pror­ sus n o n posse d is tin g u i3). IIoc vero solum gratiam mini­ sterialem j u r e dici posse, quando Deus fidelibus suis ser­ vis in m inisterio gerendo auxilietur, idoneos faciat eos et o p e ra eorum sua sancta benedictione prom oveat4). I r r e

-j ) Ibid. p. 4 4 7 .

a) Die Evangel. Glaubenslehre. Francof. ad M. 1688. p. 529. 3 ) J. Lange M iltelstrasse. Halle 1712. T. 2. p. 249.

(12)

g en ito s non a Deo v o c a to s , ideoque nec voca tione m co- n u n , ([uomodocumque facta s i t , ju s ta m esse '). M iniste­ rium litte r a e , non S p iritu s eos g e r e r e , q u ip p e q u u m ipsi a d h u c sint addicti m u n d o , qui S p iritu m re c ip e re non possit ')

H a ec vero placita P ie tista r u m c o m p lu rib u s orthodoxis theologis valde d isp lic uerunt. A c e rrim e ea im p u g n ab an t cum p le riq u c , tum im p rim is, ni fallim ur, S. S c h e lw ig , V. E . L ö s c h e r et J . F e c h t i u s , q u o ru m plurim i e x s ta n t contra, quos v o c a n t, P ie lis ta s libelli. Ili ig itur p rim u m ipsam arcem d o ctrin a e pietislicae de m inisterio irrige n ito ru m ever­ tere s t u d e n t , c o n te n d e n te s mimime cum v e rita te fa cere sen­ tentiam a S p e n e ro pro p o sitam de illum inatione Spiritus Sancti. S ine dubio enim posse h a n c illum inationem et inde veram re ru m d iv in aru m notitiam c o n tin g ere etiam irregeni- tis , quia ipsa sit c o n d itio , sine qua effici non possit con­ versio et re g e n e ra tio h o m i n i s 3). D einde p ro p r ie et merito theologiam vocari s c ie n tia m , q u a e circa Deum et d iv in a , jux ta verbi d u ctu m v e r s e t u r , ta m e ts i, qui eam tr a c te t sit im p iu s, D c ique et divinorum c o n t e m p t o r 4). Immo vero theologiam ho m in is regeniti a notitia hominis irregeniti ne minim um quidem differre, nisi in sola a p p lic a tio n e , q u am h a b e a n t re g e n iti, ea autem ca re a n t irre g e n iti; n eq u e non

i ) Ibid. p. Q'ÏG.

■i) B reithaupt, De ISotis Candil. Min. p. 5. eit. L öscher.

3) Val. K. Löschers V ollet. T im otheus V erinus. W itle n b . 172(3. T !. p. 191. S. Schebvigii Synopsis Controversiarum cet. Ged ani 1 7 0 5 . p. 15 5 . ss. 4 ) Synops. conlrov. p. I I .

(13)

horum n otitiam , cx S cripturarum vel lectione vel auditu vel m editatione liaustain, esse veri nominis notitiam quoad om nia notitiae essentialia, et vere ortani a su p ran aturali

Sp iritus Sancti gratia 1). Ah excoecatione enim

voluntatis ad ipsius intellectus excoecationem minus recte colligi, si­ q uidem et indurati et peccatores in Spiritum San c tu m a g n i­ tam veritatem retineant, etiamsi gratiam inhabitantem pe­ nitus ex cusserint 2). Fieri igitur posse, ut lumine Spiritus S a n c ti vere d ucantur etiam ii, qui nondum eo per rege­ n e rationem inhabitanto (ruantur !). Ideoque fieri posse ut r e c te ac rite ministerium ecclesiasticum obeant impii. Ita enim p er vocationem illam legitimam, i. e. ab E cclesia fa­ c t a m , constitui ipsum ministerium, ut hominibus p e r illam — non p e r ordinationem, ut placet Catholicis — potestas c o n c ed atur supra modum hominis, qua homines in gratia d isp ensanda cooperarii reddantur Dei et ultra h um anam so rtem eleventur

T a le s m inistros rite vocatos non tantum significative divinum quid indicare, sed Deum revera effe­ ctive p er illa ipsa organa opera perfieere di v i n a , ita ut

erepysiu o r g a n i, p ro p ter accedentem caussae principalis co n­

ju n ctissim am cooperationem, concurrat ad commune ap o lh e- lesma p roducendum , quod vere est effectus divinus. C o n ­ versionem igitur et salutem a ministerio effective, vere et re a lite r, m inistcrialitcr tamen produci 4). Hanc vero coo­ p erationem non ex qualicumqtie pendere subjectiva m

ini-i) Synops. Controu p.

6. Joli Feclilii Historia et Examen .No­

vae Thcol. Indiffcr. cet. Hnstochii 17*21. p. IÖ9 ss.

a) Cit. J Lange, die Hichtige Miltelsfrasse. T. *2. p. 209. 3) Ihi.t.

(14)

str r s a n c tita te , n e c solummoclo ex efficacia m ed io ru m s a li­ tis p ro p r ia ; sed et cogitari d e b e re et re v e r a adesse gratiim

q u a n d a m m in isteria lem , ex ipsa institu tio n e m inisterio pio- priarn. C u ju s participem e v a d ere im pium q u o q u e , u b i le­ gitim e v o c a tu s s i t , ita ut s e m p e r a d sit etiam malo m iii- s t r o , rite m inisterium g e re n t i , n im iru m p e r n a tu r am ipsius ministerii. Q uam ultimam p ro p o sition em minime ad, tuen­ dos m alos m inistros a dh ib e r i, ait L ö s c h e r , sed ”thesin esse p ro v isio n a le m ” ad firm a n d a m ipsam p rin c ip ale m pro­ positionem de g ra tia yar a v io v e t oltoç et s em p er m.ni-

sterio c o m p éte n te *)•

Quum tam en orthodoxos minime f u g e r e t , m in is tru m im­ pium non posse ita fru c tu os e , ac d e b e r e t , m u n u s s a c

ru m ge­

r e r e 2) , nodum h u n c dissolvere conati s u n t distinguendo inter m y ste riu m et paedagogiam m ysterio accedentem . Mysterium ig itu r d ic u n t esse simplicem verbi divini p ra edicationem

s a c ra -

m e n to ru m q u e cum ritu divino co n g ru am adm inistrationem ; h oc v ero solum et p e r se co n stituere ministerium . N e q u e

aliam in

h o c m ysterio adm ittu n t caussam efficientem , a c ipsam gra tia m m in iste rii, q u a fit ut sem per r a ta e sint actiones m inistri legiti­

m e v o c a ti, q u a te n u s in hoc m ysterio p era g e n d o versetur. P a e ­ dag o g iam a u te m mysterio accedentem v o c a n t omnia ista p r a e s id ia , q u ib u s possit min ister quasi viam m unire

effica-j ) Ibid. q. 2 8 5 .

2) R ecte dictura a tota antiquitate e st: mi n i s

t ru m i m p i u m d e s t r u e r e s i n i s t r a q u o d d e x t ra a e d i f i c e t ; im pieta

s eniui m inistri auditorum oculos feriens fa c it, ne verbo credere et vim ejus in anim o sentire queunt. Job. Fectilii Instr. P asto

r, Ups. et Lipz.

(15)

ciac ipsius m y s t e r ii, v. c. p re ces, sanctioris vitae exem plum , a p p lic a tio n em explicationcm que verbi. Ati hanc igitur recte p e r fic ie n d u m m agnopere valere concedunt çt pietatem et n a t u r a l e s q u asc u m q u c dotes m inistri, sed eam negant e s s e n tia lite r p e rtin e re ad ipsum ministerium. R a t a enim officia m inisterii sunt quantum vis deficiat minister in hac pae­ d a g o g ia . Q u a m q u a m igitur largiendum est, eum , qui pae- d a g o g ia m n e g lig it, non p ro rsu s ita , a e d e h e a t, ministerium g e r e r e tam en h o c vitio minime irritum fit ipsum ministerium, q u o d p r o p te r g ra tiam ministerialcm semper efficax manet i).

H a e c fere s u n t argumenta, quibus suam quisque ratio­ n e m a d s t r u e r c , adversariorum destruere nitebantur concer­ t a n t e s in p u g n a illa, quam pictisticam vocant. P rudentio- r i b u s ig itu r u triu sq u e partis hoc maxime cordi fuit, invio­ l a t a m h a b e re veritatem illam, ah Augustino jam contra D o n a tis ta s satis vindicatam , V e rb o , nim irum , atque Sacra­ m e n tis eam inesse vim, u t , ubicum que integra adhibean­ t u r , p e r se sufficiant ad conversionem et salutem hominis r e c ip ie n tis p ro m ovendam , neque vel minimum pendere hanc vim ex quavis m inistri dispositione animi. Sed aeque con­ v e n ie b a t in te r u tram q u e p artem , impium ministrum non ita f r u c t u o s e , ac d e b e re t, salutem aliorum procurare posse. Q u a e omnia et nobis placent et satis jam dilucide viden­ t u r a S p en ero aliisque dem onstratum ; quare ad eorum s c r ip ta lectorem ulterius hanc argumentationem pernoscen­ di cup id u m d elegare liceat. N e q u e non co n senserunt plc- r i q u e p u g n a n tiu m , dari quandam gratiam ministcrialem, a

i ) V o lls t T im , Ver. pp. 293. 2 9 9 .

(16)

g r a t i a , q u a e ipsis mediis salu tis p ro p r ia i n s it, d islin g u e n - dam. P o r r o u t r a q u e pars a f firm a b a t, g ra tia m istam e t n e ­ cessariam esse ad m unus s a c ru m recte g e r e n d u m et uni cu iq u e o b t i n g e r e , qui a Deo vocatus sit. D e n iq u e , post, qu am a liquam diu p u g n a tu m e s t , u triq u e p a rti c o n stitit, illum inationem spiritualem q u a d a m te n u s locum h a b e r e p o s ­ se in hom ine etiam ante con v e rsio n em , q u a m q u a m santifica- tione tandem ad p erfectiorem s ta tu m p ro m o v e a tu r cognitio.

Sed h a e c m agna re m a n e b a t rei ae stim an d a e d iv e rs ita s , q u o d c o n te n d e b a n t O r th o d o x i, ex te rn a m ah E cc lesia fa ­ ctam vocationem esse p e r se et sem p er divinam r a ta n i q u e , cum ea q u e se m p e r co n ferri g ra tia m illam m in isterii; Pie- tisla e vero vocationem istam tum dem um ra ta m a tq u e di­ vinam h a b e b a n t , si vocato a d e sset v era p ie ta s , q u ip p e q uae r a ta e vocationis esset c o n d itio , ideoque g ra tia m m inisteria- lem d u c e b a n t nem ini nisi pio contin g ere. D e inde ipsam m i­ nisterii ideam diverse f o r m a n t, qu u m O rth o d o x i m in iste ri­ um ecclesiasticum absolvi c e n sen t decente m ediorum sa lu ­ tis a d m in istra tio n e ; P ie tistae vero offi ia o m n ia , q u a e e m n - q u e ad pietatem vel e x c ita n d a m vel p ro m o v en d a m c o n d u ­ cere p o s s i n t, essentialia p e rfu n c tio n is m inisterii m om enta ju d ican t E x q u a d iv ersitate sec u tu m est, u t hi pietatem affirm arent n ecessariam esse in m inisterio sa c ro o b e u n d o ,

illi vero neg a ren t.

Q uae dissensio non ita com posita esse nobis visa e s t , u t non ad h u c su b judice sit. Ul ig itur vere c o m p o n a tiîr, p rim u m d e c id a tu r o p o r te t, q u a e n a m sit vis et ratio m in i­

(17)

ste r ii ecclesiastici, quaequë liuie muneri essentialiter com pe­ ta n t olficia , deinde explicetur cujus naturae sit gratia illa m in is te ria lis, et q ua ratione ejus particeps evadat minister.

Q u a e au te m sit ratio ministerii eccleciastici probe in- telligi non q u ib is , nisi prius rationem perspexeris societa­ tis religiosae, im prim is vero cliristianae.

N a tu r a ig itu r ipsa homines ita com parati sttnt, u t, u b ic u m q u e plures congregati vivant, non possint, quin so­ c ie ta te m q u an d a m ineant atque communionem. Cujus com ­ m u n io nis vis et indoles non minimum in eo m anifestatur, q u o d exsistunt p u b lic a , societati universae propria olficia, q u a e non p o ssu n t a singulis omnibus impleri, ideoque no­ m in e societatis universae certis quibusdam civibus obeunda c o m m en d a n tu r.

S ocietatis au tem cujusque religiosae hoc proprium est ut e t collata a Sum m o Numine dona salutifera accipiat si- b i q u e a p p r o p rie t et circa gratias donaque referenda occu­ p a t a m esse velit, studens sem per N um en habere sibi pla­ c a t u m , propitium et benignum. Q uod ipsum privato co n ­ silio facere eum singulorum sit civium , societas, quatenus una et plu ralitati singulorum opposita e s t, organon quaerat nec esse est peculiare et p ro p rium , quo possit et ipsa be­ neficiorum divinorum particeps fieri, sacrificia accepta N u ­ mini referre et form am ei gratam induere.

Ex q u o , ni fa llim u r, prim a suscepta est muneris sacri publici notio. Q uae q u id e m , si modo recte co ncipitur,

(18)

ni-liil om nino in se h a b e t , quo singulis in t e r c lu d a tu r aditus ad D e u m ; id ta n tu m p ra e c ip ie n s u t s in g u lis, q u a ta l i b u s , non liceat p u b lic u m et com m u n e societatis n e g o tiu m susci­ pere a tq u e s u stin e re .

Q uod si notioni m u n e ris s ac erd o talis vim eju sm o d i et originem n obiliorem v indicare no n d u b ita m u s , ta m e n mini­ me in anim o est n e g a r e , in stitu tio n em ip sam s a c e rd o ta le m huic notioni p a r u m sae p e n u m e ro respondisse. M alignitate enim a lio ru m , aliorum indolentia fa ctu m e s t , u t q u i publico vel tacito p lu riu m consensu societatem aliquam religiosam in ista cum N u m in e co n v e rsa tio n e r e p r a e s e n t a r e n t, h o c sibi a r r o g a v e r in t u t ipsis solis fas esset D eum im m ediate a d ir e , caeleris vero non nisi in te rc e d e n te sacerdote. U n d e s e n ­ sim se n sim q u e exstitit s ta tu s ille p r a v e liie r a r c h ic u s , in quo salus m u lto r u m p r o r s u s ex a r b itr io p a u c o ru m p e n d e r e visus est.

\

H a e c vero falsissim a o p in io , q u a m v is societates q u o ­ q u e nom inis c h r is tia n i religiosas m ultis modis f o e d a v e r it, tam en vel levissimo o b tu tu c o n s p ic itu r esse a b indole re li­ gionis c h r is tia n a e aliena. N e q u e n o n om ni c a re t in S a c r is L itte r is certo fu n d a m e n to . D o c e n t enim h a e , m axim e p o s t reconciliatos ho m in es cum D eo p e r C h ris tu m ae q u e o m ni­ bus ad s a n c tu a riu m p a te r e v ia m , q u a univ ersi et singuli j u b e m u r re sip isc e n te s cum fiducia ad D e u m , dom inum o p ti­ m u m , b en ig n issim u m a c ced e re

(19)

S in g u la ri a u te m modo haec via munita est iis omni- b u s , q u i facta ja m resipiscentia Christum fide in d u e rin t1). Q u o ru m com m unio in Sacris L itteris praedicatur ordo san­ c t u s , sacerdotalis et r e g iu s 2). Cujus officia quaenam sint et nom en ipsum p rodit et S acrae Scripturae diserte edi­ cunt. Q u ib u s testibus ordini huic datum est, u t accipiat sibique a p p r o p rie t dona sp iritualia, a Deo o b la ta 3) , dein­ de vero vicissim sp iritu ales, Deo acceptas victimas offerat, D e iq ue v irtu tes p r a e d ic e t4). Q uod autem regia indutus sit d ig n ita te , quid aliud significet, quam debere ipsum o- m n i a , q u ae vitam adtineant religiosam, ex norma Spiritus S a n c ti p ru d e n tia s p iritu ali, reverentia et religione regere et in statu m Deo gratum re d ig e re 5).

E tiam si vero om nes, quicum que vera fide ad Deum a c c e sse rin t, et simul et pro se quisque officia hujus ordi­ nis o b ire q u eu n t d e b e n tq u e 6) ; tamen non solis singulis in ju n c ta su n t haec officia, sed imprimis congregationi uni­ versae. Officia autem societatis non posse sine p ertu rba­ tione totius communionis a singulis quibusque pro lubito o b iri, ja m antea monuimus. Q uam vis ig itu r lieic officia societatis a sigillorum officiis quoad materiem ipsam nihil d ifferant, tam en quum formam certe solleniorem et publi­ cam in d u a n t, d em andentur necesse est certis quibusdam societatis m em b ris, u t ab iis nomine societatis perficiantur.

j) Mehr. 1 0 : 1 9. 2) 1 Petr. 2 : 5, 9. 3) Epii. 4 : 7, 8 .

\

(20)

H o c m odo e n a s c itu r in ipso o rd in e sacerdotali a l t e r o rd o s a c e r , c u ju s officium est publice rationalen) illum ex se q u i c u l t u m , quem p ro se quem q u e p riv atim exsequi o p o rte t. Q u a te n u s vicem g e r it Ecclesiae j u r e optimo m in isteriu m v o c a tu r Ecclesiasticum . N ullam ex m jinere a c c ip it p e c u ­ lia re m in terc ed en d i potestatem . H a n c tan tu m h a b e t p r a e ­ ro g a tiv a m , u t sit ipse vivum, visibile, h u m a nu m c o m m u ­ nionis sin g u lo ru m q uasi centrum . U t igitur p e r singulos fideles ad C h ris tu m accedit et in C h risto c o n v er s a tu r E c c le ­ s i a , q u a te n u s su b specie c o g ita tu r p lu ra lita tis , ita p e r s a ­ c e rd o te m pu b lico fungentem m u n e re idem facit, s u b specie un itatis spe c ta ta . Sic demum adest illa viva et b e n e c o a ­

p ta ta s a n c to r u m c o m m u n io , in quo omnia r ec te b o n o q u e o rd in e g e r u n t u r , c o r p u s C hristi visibile, c u jus e a p u t ipse est invisibile.

Q uod si res ita h a b e t, quis, non v id erit, ip sam origi­ nem Sacerdotii v e t a r e , h uic m uneri adm itti h om in em s a n ­ c tita te fidei c a r e n t e m ? Imrno vero si a d m itta tu r a d m une­ ris dignitatem e x te r n a m , non p o te rii tamen ip su m munus suscipere. Q uid enim ab su rd iu s co g itari p o te s t, quam esse ipsum ce n tru m e x tra perip h e riam circuli. Q ui a u te m vera c a r e t fide e x tra pom oeria E cc lesiae positus es t , pro p terea q u o d cong reg atio fidelium sit Ecclesia.

Idem ta m e n luculentius a p p a re b it exa m ina tis officiis,

q u a e huic m unere p ro p ria sint. '

Q uaenam vero sint h aec officia, in tellig itu r ex eo , quo d eadem s u n t, ac officia ipsius Ecclesiae. P rim u m

(21)

igi-t u r eorum in eo co n igi-tineigi-tur, quod accipiigi-t sacerdos a Jesigi-tigi-t C h r i s to , capite E cclesiae, mysteria illa salutifera ad pascen­ dum his alimenlis gregem Domini. Quo igitur officio fun­ gens diaconiam C hristi gerit minister. Quae tamen lega­ tio minime satis im pletur dona sacra quibuslibet nude pro­ ponendo. V e rb is enim atque exemplis monent Christus eju sque A postoli, u t suo loco et tempore et ordine omnia l ia n t, ubi a d m inistrentur sacra, ratione denique habita con­ ditionis animi eo rum , qui pascendi sint l). Insit igitur, necesse est, in ipsa ”mysterii” administratione applicatio quaedam seu ”paedagogia” ; qiiae ubi desideratur aut per­ verse t r a c ta tu r, non ”recte”, sed prave docetur verbum a d m in istranturque sacramenta. Unde certe constat, spiri­ tuali opus esse p ru d e n tia, ut recte geratur hoc ministerii officium.

S ecundum ministerii ecclesiastici officium sacrificando et virtutes Dei praedicando absolvitur. In quo igitur mini­ ster proxime vicem gerit congregationis fidelium, quatenus eam a capite suo, C h risto , diversam cogitamus. Quare hoc officium diaconiam Ecclesiae nominare liceat. Sacrifi­ cia v ero, quae grata Deo offert Ecclesia, sunt spiritualia illa, videlicet p reces, adoratio ex corde fideli proveniens, denique omnia bona opera sanctorum. Talia igitur offerre ministri quoque est Ecclesiae. D enique p raedicatio illa virtutum D ei, quatenus a praedicatione Verbi distinguitur, firma est ae fiduciatis professio et testificatio beneficiorum.

(22)

q u ib u s ex b o n ita te , o m n ip o te n tia , sa p ie n tia divina f r u itu r E c c l e s i a , u t b a c professione c e le b r e tu r gloria Dei et a l l i d ­ a n t u r hom ines ad vitam illam fidei e t am oris coelestem se­ q u e n d a m . C u ju s ig itu r p ro fessio n is v e r ita te m his co n tin e­ t u r v e r b is : Em <nevou 5io eXuXtiaa. E ju s m o d i vero diaconiam

qu a m p ro r s u s non possit im p le r e , qu i a u t n o n d u m fiduciae illius a tq u e ca ritatis sv avitatem s e n se r it a u t ip sam sp re v e rit

ja m p e r se satis p atet.

A d te rtia m d e n iq u e venim us m inisterii ecclesiastici prin cip a le m f u n c tio n e m , eam n i m ir u m, q u a e fo rm a m p r a e se f e r t regim inis sp iritu a lis ; c u ju s finis p ra e c ip u u s e s t , ut S p iritu s J e s u C hristi c o n s v e lu d i n e , m o r ib u s , in stitu tis E c ­ clesiae e ffin g atu r, u t sic dem um a b so lu ta e v a d a t aedes illa spiritualis. P r in c ip ia q uidem h u ju s regim inis in S a c ris L itte r is e x s ta n t; a principiis vero ad app lica tio n em debitam e t decentem satis ang u stu m e t difficile est iter. I n quo, nisi p r o r s u s a pro p o sito a b e rra n d u m s i t, qu u m n o n sulficiat l i tt e r a , d u x a d s it, opus e s t , S p ir itu s ipse ille>, q u i p rin ci­ p ia litteris c o n sig n a re cu rav it.

Q u o d n a m h o ru m officiorum m aioris sit p onderis in co n stitu e n d o m u n e re sa c ro h a u d facile d iju d ic a v e r im ; m a x i­ m i esse singula affirm are non d u b i to , q u u m nim irum n o n p o ssit in E cclesia serv ari vita s p ir itua lis , u bi u n u m q u o d ­ vis eorum deficiat U n d e facile p r o b a tu v id e tu r non p osse m u n u s sac ru m u n iv ersu m sine animi sa n e tita te ohiri. C o n ­ s t a t enim saltem de uno officiorum istius m u n e r i s , d iaco ­ n ia m lo q u im u r E cclesiae, id no n posse perfici a h impio. D e

(23)

ce teris lioc tantum liquet, opus esse ad ea perficienda lu ­ m ine S p iritu s S a n c ti, quod ministrum ita ducat, ut non a via recta ab erret.

A lte ru m ig itur tetigimus nodum quaestionis a nobis p ro positae. Q u a e ritu r enim, num contingere possit ejusmodi g r a tia specialis etiam ei m inistro, cujus animus nondum f u e rit gratia sanctilicante praeditus. Quod contendere vi­ dim us aliquos non parvae aestimationis theologos et hoc eo m o d o , u t d icerent, Sacram Scripturam docere, ob je ­ ctivant dari gratiam m inisterialem, quae ex institutione d i ­ vina ipsius m inisterii cuique, ab ecclesia ad ministerium rite v o c a to , vià ordinaria contingat.

\ erum quidem est, hocce munus-, quamquam vis eju s et au ctoritas ex indole societatis Christianae satis firm ata v id etur , tamen speciali quoque divina gaud e re institutione. I p s e S alv ator noster essentiam alque no­ tionem h u ju s m uneris quasi consignare videtur, in d o ­ lem describens boni pastoris *). IIoc enim nomine c e r­ te illud com prehendit muneris sacri officium, quod d i a - coniam Ghristi nos vocavimus. Deinde Litterae Sac r a e diserte t r a d u n t, Spiritum Jesu Christi jam primis Ecclesiae tem poribus varia hujus muneris officia certis hominibus p e r Apostlos d e m a n d a s se 2). Yerum denique est, annuere e a s ­ dem L itte ra s , gratiam quandam specialem impositis ma n i­ b u s seniorum contigisse quibusdai * % rum , qui muneri huic a d m overentur 3). Quando vero contendunt aliqui, eam g ra

-0 Joü- 1 -0 - ?) A ct. 2 0 : 2 5

. Eph. 4 ; u , 3 ) 1 Titu. 4 : 14. I I Tim, 1 : 6.

(24)

tiam p r o r s u s o b je c tiv a m e sse , n e q u e m inim u m p en d e re ex sa n c tita te anim i m in istri, h a u d scio an p r o r s us fallantur. Quae afferunt d e J u d a I s c a r io te , B ileam o a liisq u e p r a e ­ d icatu m m issis, c e r te niliil nos movent. Quis enim fuerit anim us h o ru m t u m , q u an d o m i tt e b a n t u r , nos la te t, Tudes m in isteriu m d e se ru isse d i c i t u r , nescio an d e sere n d o J e - sum. P r a e te r e a ra tio m u n eris eorum non p r o r s u s eadem f u it ac ra tio m in isterii ecclesiastici. — N e q u e f a c it cum ista sen ten tia l o c u s ille I Tiin. I V : 14. H ic enim cum co n tex tu collatus fe re co n tra riu m p r o b a r e v i d e t u r, nimirum esse ejusm odi g r a tia m m inisterialcm vinculo q u o da m n ec es­ sitatis cum p ie ta ta c animi co njuncta m . Y e r i simillimum enim v i d e t u r , adm onitionem P a u li a n te c e d e n te m, q u a T i ­ m o th eu m a d h o r t a t u r , u t pietatis studio se ipsum e x e rc e a t, ad h anc c o n s e q u e n te m , ne donum g ra tia e m in isteria le negli- geret, q u asi ad s co p u m sp ec ta re. S u b je c tiv a m q uo q u e doni m inisterialis ra tio n e m potissimum p r o b a r e v i d e nt u r , quae s c r ib it P a u lu s 2 T im . I : 6. N a m si c e nsuisse t P a u l u s g r a ­ tiam illam m inisterialcm cum m u n e re d e m a n d a to ita con- ju n c la m esse, u t om nino non a su b jectiv a m in istri disposi­ tione p e n d e re t, in e p tu m s a n e , adeo a tq u e a b s u r du m a b eo fa c iu m fuisset m o n e r e , u t igniculos sopitos doni h u ju s T im o th e u s in se exitaret. M ag n o p e re q u o q u e nos m ovent v e r b a , q u ib u s Sim onem illum M agum , dona A p o s tolo ru m divi­

na pecuniis em ere cupientem , in c re p a t P e t r u s Act. VI I I : ”Non p o tes h u ju s rei p a r tic e p s n e q u e consors fieri $ anim us q u i p ­ p e tuus no n in teg er est coram Deo.” C um q u ib u s verbis p r o r s u s concinit m o s, quo usa est E c c le s ia A po sto lic a in

(25)

p ra eficiendis Ecclesiae antistitibus. Cum precibus enim hoc fiebat, vellet D o m inus, animorum omnium scrutator, os te n ­ d ere q u em ipse sibi elegerit, ut acciperet sortem ministe­ rii 1). D o m in um vero in eligendis ministris fidem maxime in­ tu e re , P a u lu s satis eloquenter testatur 2); neque iis, quo ru m est c o n stitu ere ministros, non diserte praecipit idem, ut hoc fa cientes rationem habeant praecipuam fidei atque p ie ta ­ tis 3). T o t a m denique rationem nostram concludunt haec v e r b a S alvatoris Job. X : ”Sancte vobis adfirmo, qui non p e r j a n u a m in trat ovium caulas, sed aliunde ascendit, fu r est et la tro ; qui vero per januam intrat, pastor est ovium. ’ — ”E g o sum jan u a.” Qui enim quis per Christum p o te­ rit i n t r a r e , nisi C hristo jam pridem indutus sit? Christu m vero in d u e re , quid hoc aliud est, quam per fidem viti huic vivae in seri, ejusque justitiae, sanctitatis, amoris partic i­ pem fieri.

G ra tiam igitur ministerialem ab Ecclesia posse con­ f e r r i, id facile largim ur, quum hac facultate privatam esse E cclesiam minime constet. Sed Ecclesiae licere aliena r a ­ tione n o stris tem poribus, ac apostolicis illis, hac uti pr a e ­ r o g a tiv a , id firm e negamus. Ubi igitur in ordinando o b li­ n ent et cor m undatum sanguine Jesu Christi per fidem ct dona illa naturalia ad ministerium feliciter gerendum n e - c e ssaria, ibi non dubitam us, quin manibus seniorum impo­ sitis, p recibusque ex corde fideli et ordinandi et ordin a n ­ tium fusis, gratia conferatur, per quam major efficiatur p lero p horia, virtutesque et naturales ct spirituales ministri

i ) Aci. I : 24. 2) 1 T ini. 1: I

2.

3 ) 2 Tim . 2 : 2. IV Tit. i: 8.

(26)

efficaciores fia n t ad ea om nia p e r f i c i e n da , q u a e v e r i sint E c c le s ia e m inistri. Cui vero d ee st d o n u m illud san c titatis f i d e i , ei n e o g ra tia m inisterialis u e c ip s u m m inisterium v e r e c o n f e r r i potest.

Q u a m v is ig itu r p e r infirm ita tem h u m a n a m fieri q u e a t, u t a d m u n u s sacrum ad m o v e a tu r im pius lio m o , ta m e n hic m inim e p o t e r i t illud vere a ssu m ere p r i u s, q u a m in fidem m u ta ta f u e r i t ipsius infidelitas. E t d ig n ita te m u n eris e x te r ­ n a i n d u t u s , si c a re a t tam en in tu s u n c tio n e illa co e le sti, n e q u e u n iv e rsu m m unus neq u e singula mu n e ris officia salis d e c e n te r e t cum fru c tu d ebito s u s tin e re valebit. C o o p e ra ­ riu s d e n iq u e Dei non p o te rit im p iu s , salva fidei a n a lo g ia , nisi ae q u i voce, n o m in a ri; s iq u id e m , a c cu ra tiu s lo q u e n d o , ne in su a ipsius salute p ro m o v e n d a D eo c o o p e ra tu r hom o fidei s a n c tita te carens.

L i c e a t igitur uti m in isterio im p io r u m , u bi evitari n o n 'p o s s it; m a n e a t inviolata v irtu s m y s te rio ru m d iv in o ru m ; t o le r e n tu r im pii a d m in is tr a n te s s a c r a , u bi no n p o ssin t sine m a jo r e E c c le sia e d etrim en to a m o v e r i: c on sta t tam en ex t e ­ n o r e d isc ip lin a e ec cle sia stic a e , ex idea ipsius m inisterii, d e ­ n iq u e ex s a c ris V erbi o r a c u lis , eam animi s a n c tita te m , q u a e fid e p a r a t u r , esse in m u n e r e s a c r o o be u n d o esse n tialiter

n e c e ssa ria m . >

Q u a r e , n e culpam c o n tr a h a n t g ra v issim am , M in istro s E c c le sia e o p o rte t h a b e r e M y steriu m fidei in p u r a c o n sc ie n ­ tia i T im . I l l : P.

E c c le sia e vero hoc dictum e s t: Xeipaç tu%so)ç [njâsn t m -

r i& ii, juijâs noiruvei ufiuQziuiç aXXylwv I Tim. V: 22. SOLI DEO GLORIA.

References

Related documents

At least four copies of the annual report should be made: One copy for the county officials, one copy for the agent's files, one copy for the State extension office, and

concentration was similar for rheocast and liquid cast samples. The Si concentration in the liquid cast material showed the expected segregation profile, while the Si concentration

Två deltagare menade att eftersom tekniken inte är utvecklad ännu när det gäller zygotisk genterapi, så kan det leda till oanade följder.. Det beskrevs som en roulett, där

The NICE guidelines recommend cognitive behavioural therapy (CBT) for body dysmorphic disorder but most affected people do not have access to this treatment Internet based CBT is

Utöver sambanden ovan pekar resultatet av denna studie på att det inte finns något som stärker att sambandet mellan hög grad av samarbete och kommunikation (H7) samt

While literature on product development projects has investigated knowledge integration as a variable which has an impact on project performance (e.g. Hoopes, 2001; Hoopes

Syfte: Vår studie syftar till att undersöka huruvida Cover Stories har kunnat användas som indikator i en contrarian eller momentum strategi under tidsperioden 1987

Med företag menas här fysiska och juridiska personer som är bokföringsskyldiga enligt bokföringslagen 4 (BFL), och RevL är enligt 2 § tillämplig på företag som enligt 6 kap. 1