VERS I0;SVECANA
SELECTÖRUM EX PAULTNIS
EPISTOLIS LOCURUM
AD EXAMEN REVOGATA
λ DuTenarione Academica.
Cujus Part. XIV.
Confent.
AinpliiT. Ordin. PhilofopL
In Reg'a Aeade«iia Ugiaiienli,
Prsefide
Mag. JOHANNE
FLODERO,
Gräc. Litt. PROF. Reg. et Ord.
Publice P^entitandnm Sißit
DANIEL WILH.
BÖTTIGER,
Fjerdhundrcnps.
In Äuditörio Carol. Mai D. JCßC i April.
A. MDCCLXXIIL Häri:, Ante Meridiany So/itif.
UPS ALIJE,
Apud Jon. Edman, Reg.
Acad, Typogr.
Vice Härads«Hofdinge»
Λdie och Vidtla farnt Herrettt
Herr JOHAN ADAM
LA URIN»
S>mt
Hovadla Fvun^
MARGARETA CATH.
LAURIN
Född GRÅBERG,
Min Gunflige Morbror och Mofter■%
Med
fårgladafte
tolka,hjerta
fafl ofallkomügen,emottager jag det
mintilfålle, dB
årkånfla.jag
De vålgerningar min Morbror ochMofter
enhuld
Faderbevifat, hvars omftändigheter genom tidernas fkiften
blifvit nog tryckande, men genom Edert biftånd lätta¬
de, hafva fatt mig i en forbindelfe, hvaremot min för¬
måga aldrig kan (Vara,men hjerratdock på det ommaile
årkånner. Ehuru denna Eder utmärkta ömhet, famt
dra ofriga hedrande egenikaper förtjena varagtigare flo¬
der, ån matta och förfvinnande ord: hoppas jag dock J förlåten den frihet jag tagit mig, at hedra detta Aca-
demiika arbete, med Edert namn, icke i den tanka, at
därigenom afborda min
forbindelfe,
men att betygamin villighet, fom täflar med allas, och dårjemte för-
fåkra om den djupa vördnad hvarmed jag
oaflåteligen
framhärdar
Min Gunftiga
Morbror
och Moftersodmjultafte tjenare
D. w. BÖrTIGER.
Handelsmannen
Hlgvälagtade Herren%
Herr OLOF LINDBERG»
Samt
Adla Frun,
MARIA ELISABETH LINDBERG
Född LINDEGREN,
t*\e välgerningarjag under fyraarstid, i fäymnogtmatt af Eder åtnjutit, fordra en annan ärkänßaän denßom
llott Jå ofullkomligen på detta blad kantecknas;men atttol¬
ka Edert beröm Ja ettJätt fvarande emot Eder fortjänft,ocb
min fhrbindelfei finde min[ka det nöjet Edert hjerta önfkar^
aft ghragodt utan attfynas, ocb med egen känning meddela
en bebofvande rikeligt underβod, Dtffa egenβaper ärofä mycket mera hedrande, fom de leda fitt urfprung affå ädlß
och i menßligbeten nog[ällfynta källor,jag menar ett utmärkt9 godt, och adelt hjerta, famt den häftigaße åtrå att än¬
nu mera Eka min åhåga vid Eder Sons upfoflran. En fä hedrande affigt med Eder ömhet*enfå npmuntrande åtgärd'
vid defs vinnande, kunna ej heller [akna fullbordan, ocbjag fkulle vara altfor kånfiolös om den ej bos mig vakte fådana
rorelf'er, fom alftra den uprigtigafie nit att upfylla en i fig fjelf få helig fiyldigbet, fom [kall lemna Eder iframtiden den' βorβa vedergällning af Eder godbet, ocb et lika ofvertygan¬
de prof af min erkänjla. Framhärdar
Hogvålagtade Herr Handelsmannens och
Ådla
Fruns<ödmjuke tjemre D. W.
B0TTIGER,
å Monfiöur DAOTEL OUTLLAUME
BÖTTIGER,
Moa tr& Cher Ami.
£a ßncere
tems de quatreamitie que
ausFous
, triintvi
erditavez
detemoigttez co.cber le plaijir, prndant
queun
jfai de Fous voir aller dejendre publiquementun ouvrage, qut
Fous prorurera fans doute des eloges £/ des <
pplaudijjeme
nstde tous ceux qui connoi/Jent le vrai merke.
C eft ä Fous
que je dois tout; F eft fous vos
airfpices
quej\u
commencztnes etuåes, c* eft au[βpar Fos foins que je les ai continuc
jusqu ici. je riiä pas, Cher
Ami, quelque
autre recompen«fe å Fous offrtr, />o#r /7
%i/jr
/X,"S qi
unceiir rempli d*amour, de reconn ijfmce å pnnais
durables.
EnFous foubaitant toute forte de pro!'perité> je Jerai peudant
toute ma vit
Mon trés Cher Ami
Vorre enriftnnt bf ßdel Ami CHARLES FREDERIC LINDBERG.
Exitnie Domine SÖTT/GER\
Diim
celeri cutfu hifidi petfa arduaPindi,
(jfraculor ingemirn fdix dextramque Minervam, Ätque ut
Cuncia Tibi cedant feliciter, opto!
TM
Obftriftiflnrrai
CAROLUS MAGNUS ENVALLSSON·
D. D.
2 Cor. XI, 17.
O λαλώ t λαλώ κζτού κύξιονΊ κ'λλ' ώς εν κφζοσυνη} εν ταυ-
τη Ttj ύποςάσει rrs καυχήσεων.
Q τχ•καυχήσεων ufurpatur etiamhtfic ocGurtit, loquendi
ab Apofioloforma , νπόςα,σις
2 Cor.τ
IX*ne
4. Ac neurro in loco rationem habuit Svecus Me-
tapordites vocis
ύποςάσεως:
prioremenim ita reddit:
attvi icke ßolen fä blygd af en fådana berümelfe: & ηoftro
buic talern -induit Svecanum habitum: tbet jag nu talat·,
tbet talarjag icke Ja/om i Hevranom, utanfäfom i
favitfk*
het, efter vi
dre
komne uti beromelfe.Juvat
ergodiipi-
cere, quid vocabulum lliud
ligniiicet, &
anotiole
abA-
poitolo ufurpetur. Variam eile ejus norionem ,
docent
ex Gra?cis Scriptoribus Lexicographi: primo enim notat
exiftenciaai rei; quo ienfu, in Phiiofophorum Schölls,tcc
τϊξός τt relata dicuntur habere
υπόςασιν,
re veraexißere,
non eile τη? diavo'c&s άναστλάσματα^ mentis figmenra. Et ARISTÖTFLES ak a », των εν άεξί φαντασμάτων τά μεν
είναι κατ εμφασιν, τά $s υπόταση5 eorum,qua in a'cre edparent, ahafpecie tenus exiliere,
alia
veramhabere
ext·ßentiam. Nonnunquam etiam ύπόςα,σις uiurpatur pro fun-
damento & bafi; ut υπόςασις rS τάφ&, aoud DIODO-
RUM SiCULÜM, exponitur aGOM ARO fundamentura fepulcri. Denique etiam
lubfiflentia vel conftantia ani*
mi hoflium adiultibus non cedenris, vocatur ύπόςασιε:
quemadmodum verbum
ύφίςα&αι ufurpatur de illo, qui
Aa ho-
λ) Lib. de Mundo·
2 Cor. XI. 17.
hofti non cedit irruenti. Hoc fenfu conjunguntur ύπό-
qaats & τόλμα Q POLYBIO de Coclite by. é% χτω,inquit,
την όυναμιν dos την ύπόςασιν άυτ$ rgj τόλμαν καταπ επληγ¬
μένων των εναντίων. Et alio loco c): et
όε 'Fcd/c*
&εωξ>8ντεςτην των Βυζαντίων ύπόςασιν. CASAUBONUS reddit νπόςα-
σιν in iftis locis, conßantiam & conßantem fiäuciam. Neque
male conjunguntur iftx notiones, ubi Apoftolus Hebr.
XL i. vocat fidem t/7χόςασιν έλπιζαμενων: eft enim illa adeo
firmus divina? veritati prxbitus adfenfus, ut etiam,quie
e longinquo proipiciuntur, futura ilflat, quaii pradentia (n Tfhts, inquit CHRYSOSTOMUS ad hunc locum, νφί-
ςησεν τα μέλλοντα τη ημετέξα "ψυχϊ?, fiftit futura & quaii
exftantia facit in anima noftra), fit animie fultura, in qua pedem figat, & nulli denique
adfultui
cedat. At inlocis ex Epifioia ad Corinthios excitatis, ubi ύπόςασις ad-
ditur τη καυχητει, refpiciendum inprimis putamus ad po- itremam notionem illam, qua didum eft ύπόςασιν défi-
gnare praefidentem audaciam vel imperrerritam animi
conftandam,quae nullis cedere novit periculis: ut Apo-
fiolus ifta adhibita ξησει indicare videatur, gioriationem,
de qua loquitur, profe&am fuifie ex änirno, qui ita fi-
ius eilet rei veritate, ut non metuerit, ne a quoquam falfitatis argueretur. Itaque verba, qnat iub manibus funt,
ita S/ethice reddas: bvad jag nu talar, talar jag icke{å~
Jom i Herranom, utanJåfom ijåvitfko^ då jagfå djerjt {med jrimodigket) mig berömmer.
V. 21.
Kατά artμίαν λέγω, ds ert ημείς η<Βένησαμεν.
Vulgatus interpres reddit το, κατά άτιμίαν λέγω,je·
cundam ignobilitatem loquor: & nofter Mttaphraftes: tbet fagerjag efter fmdligbet,
admodum
obicure. Eft autemκα-
b) L. FL c. j3. c) L. IF. c. jo.
2 Cor. XI. 2i.
itctrd drιμίαν idem ac,τίξοε ατιμίαν: cui gemina Ioquen-
di forma occurrit ι Cor. VI. j. 7tqos εντςοπην ύμ7ν λέγω*
Ita enim ufurpatur prtepofitio κατ« nonnunquam: ut Joh. II. 6. rjaav $ε εκέϊ ν^ξΐαι λ&ιναι εξ κείμεναι κατ« τον κα§αξΐσμον των
18$αίων,
i e. πςοέ κοί&αξίσμον, vel ενεκα Τ8κα$αςισμ8. Ncc minus frequentantur ilii loquendi modi
a profanis Scriptoribus: ita enim loquitur DEMOSTHE-
NES dy.xccr εμτίοξϊαν ίοίαν αποδήμων, id eft, ττξοε εμποςίαν, Vel, ενεκα τ-ifc εμποξΐαε, caujja privata negotiationis, Et
ARRIANUS e): y.ard ζητησιν τ& Νedq%8 εςαλμένων, mißts
ad quarendum Nearchum: pari modoapud JOSEPHUM/),
έλ&Ίιν κατ α^ικίαν, eil idem, ac, τrqos
dßiyJaiv
y caufpi in- ferenda injuria venire. Sic etiam heic: κατ' cor(μίαν λέ¬γω idem valet, ac, 7ίξος οίτιμίαν λεγω , ad dedecus dico.
Sed ad cujus dedecus? Pauline ipiius? an Pfeud· Apoito-
lorum, vel ipforum etiam Corinthiorum? Anglus N.T.
Metaphrailes recentior, figno majoris diflindionis di-
remta verba illa a fequentibus refert ad antecedentia ;
quafi ienfus föret: fi qui imperiofe vobis, ut mancipiis,
dominentur, fi qui devorent vos, munera accipiant ,
extollant iefe, a ut in faciem vos caedant, quod in de¬
decus illorum,qui ita vos tra&ant, dictum velim, omnia
requo fertis animo: quafi vero ego eflem illis infirmior,
ut non aeque etiam me perferre debeatis. Alii contra eamdem quidem fequuntur verba h#c ordinandi ratio-
nem, Ted ad Corinthios tarnen illa referri oportere au- tumant, ut fenfus flat: fuflinetis fortes illos heroas, au-
daces, minaces, imperiofos, me vero contemnitis, tam- quam infirmum & pufillanimem, quod in veflrum de¬
decus dico: quafi ego eflem inferior, nec imperiofe a-
gere poflem. Senfus baut videtur eile incommodus,aut
Aa 2 fco-
d) Ådv. Timotb. e) Rer. Ind. f) Antiqv.
Jud.L.lL
c;
154 2 Cor. XI. 2i.
fcopo Apoftoli adverfus. Sed & aiia patei ad
fenfum
haut ineptiorem perveniendi via. Dixerit nempe quis- >
quam, P3ulum heic uti quadam
ironin (pecie: Pfeud-
Apoftoli enim, contra quos invehitur,
objécerantei
τχ,τιεινοτνιτχ H&f α&ενειχν, conf. Cap. X. v. i, ro. qute ratio
eile videtur cur fibi toties cap. X. & Xl. quamvis diver-
fo fenfu, trihuat το ά<8ενε7ν. In hoc vero loco oppo-
nit fuam α$ειειαν illorum δυνάμει, Hi, inquit, funt for¬
tes heroés, eontumeliofe vos tra&ant, κατ«
JöäSov
, κχτε-édl&ai, λαμβάν&σι, ξis πρόσωπον
δεξϋσι,
& id quidem toie-ratis: at ego lnfirmus tum, fi cum illis
conferar,
tantoIn vos imperio uti nec poftum nec volo, quod mihi
fit
dedecori icilicet. At dixeris iitam explicationem non pa»
ti adhibitam heic ioquendi torn.am, dos ort
q&evtίσχμεν,
Enim vero obfervandum eft, accidere nonnunquam, ut
{>articula
oquiturms
DIONYSIUSju^garur t<2,
Η Aor;,
L1C Aper
RNA SS F Ν SIpleonasmum: S
gJ:ita enim ItTiyvés
dos ort iv Ιαχβ,τοις ha)v οι κχτακλεκ&εντες, quiim rejcivifjet quod obfeft cjjtnt in extremo periculo. Queis gemina
funt
hxc JOSF.PHI ve.ba b 5: ßtis, inquit oftendi, ds οτι
πά-
Τξΐός εςιν γ πεξ) των παλαιών αναγςαφη,quod ufttataßt
re'rum gcftarum conjcriptio.
Quod fi eodem pleonasmo di-
cere velis Puulum heic frripfifte, ds οτι η<&εννισχμεν, pro
οτι η<&ενησαμεν, hunc babebis feniurn: peifertis imperio-
fam Pfeud - Apoftolorum vos trailandi rationem, conf,
V 20. κατά ατιμ'αν λίγω, nobis fci'icet in dedecus dico,
ds oh τ,&ενησαμεν, quod infirmi Horum reipeüu fimus,
non lisdem, ac illi, polleamus vi ibus &: auderitäte. Sed
fic tarnen, pergit Apoftoius, Iv ω Tis τολμά, τολμώ
κά-
yd, qua quis cunque in re fuerit audax, in eo etiam
ego audax fum. Jaüant
illi
genusfinur», fe liraéliras
& Hebrteos dicentes, Etiam ego Ifraeüta ium, fangui- \
re
g) sint. L. IX, b) cont. Apion, L, i.
2 Cor.XI. 2i. XH.14. 15$
no-latus Abrahami &c. Quod Γι haec non difplicuerie explicandi ratio, dicas Svethice:
jag fager mig till blygd,
at jag dr/vag, ζ; fä mägtig.
Sed
nequeintercedarn, ii
quis alterutram iilarum, qu«
fupra lunt rnonflratac, via-
rura fequi maluerit, atque
fic reddere verba noftra: jag
talar them, vel, eder till blygd, likfom jag vorefvag, ej I3"'"«·
C
Ml...*.
1^8y Τξ'ιΥον ετοίμων εχω έλ$ε7ν τΤξοα ΰμόίί,
Ambiguum videri potelt, utrum το, τςίτον
referri
débeat ad proximum, ετοΐμας εχω, an ad remotius
£λ-
&s7v. At evaneicit ambiguitas iita, ii Apoftolici Annales
confulantur: inde enim difcimus,nonniii femei Paulum finde Corinthi, quum hse fcriberentur litern. Primus ad
Corinthios acceflus ejus memoratur Aft.· XVIII.· Inde vo¬
ro, poft annuam,& quod excurrit, moram,
folvens
per-rexit Ephefum A3. XVIII. 18. 19, ubi pauxillum tempo¬
ris commoratus per Ca^faream propetavic Hkroiolymam
Act. XVIII· 22 Hinc Antiochiam, Phrygiam & Ga'atiam peragravir Act. XVIII. 23,
pauloque poit
reverttturE-
pbeiumi unde priorem ad Corinrhios
Eoiftolam fcripHs-
ie videtur. Relicta deinde Ephefo viam oerrexit in Ma*
cedoniam A£t. XX. 1. atque hinc pofteriores h« ad eos-
dem mitfe funt liter«. Iuque quum tempore fcriptionts Fpiftol« hujus femel tantum Corinthi
f liilet Apodolus,
iequitur, ut το τξΐτον
refe'ri
heic ηυηpoffit
adελ.&ε7ν, quail
indicaret habere ie in an«mo venire tertium ad ilios, ieu, ut iermo fit de coniilio illuc excurrendi,jam tertium forma-
to. Itaque quum
fvtcana verlio (fijag är redobogen tredje
erfon komma till Eder) ambigurate· labo-er, poterit heic
in ejus locum iubltimi; fi tbet dr nu tredje gängen, fom jag är färdig harfatt mig
före)
attref
atill Eder. Q uia
eciam aic ra Apouol» verba C. XI l, v; t. rfirov Τ8Τ»
Ίξχομοα osgos Cuöcf non
iutelhgenda eile de
profemtio
nei-
Aa 3.1 pfas
2 Cor. XII, 14. 15.
pia, ied de confilio proficifcendi, cenfiuerunt antiquio-
res. Id, quod inde confici poteil, quod Codex Atexan- drinuSj pro Τξ'ιτον εξχομoli> habet, Τξίτον ετόιμωε εχω ελ&ε7ν',
qua? lektio ex veriu 14. cap. antecedens in marginena trånilata primum fuiile videtur ad iliudrandum quid fit, τξίτον
ΐξχεάαι,
unde dein in textum ipium irrepferit.Quodii ergo, το, τρίτον
εςχε<.Boet,
idem heic valeat, ac, in al-tero loco, τξίτον ετόιμως εχειν ελ^ενν, hunc fenium eile di-
xeris: femei atque iterum & nunc tertio confiÜum ce-
pi eundi ad vos: bis quidern ha&enus impeditus; at nunc
denique fpero id mihi fucceflurum, ut conftet me ferio defideravifie ad vos venire: ficut quse trium teftimonio
hominum probantur, fidem faciuntin judicio. Sed hunc fenium non expreilit Svecus: ita enim ille: kommer jag tredje gängen till Eder, fä [kola uti tvä eller tve mans mun alla fakerbeflä. Dicas vero, fi explicatio non difplicea';
nu år tbet tredje gängen, Jom jag är i begrep at refa till
Eder: på tvä eller tre vitnens utjago bero alla faker,
V. 15.
i Εχω äs $06 lontmicoi nyf εκ$ο&πχνη$ησομούΐ υπεξ ίων
•ψυχών νμων.
Svecus interpres non adfecutus videtur horuncever¬
borum fenium, ita illa transferendo: jag vill gerna ut~
gifva migoch utgifven varda for Edrafjälar. Quaii utrum-
que, & a&ivum, äuTtuvoivy & pailivum, §κ$οοποίννι$ψχι, re- ferretur ad vitae & virium Pauli impendium pro iervan-
dis Corinthiis: quum tamen illud refpiciat ad fumtus,
hoc vero ad corpus & vitam in illorurt» gratiam infu-
menda» Id, quod vel inde etiam confici poile videtur, quod in antecedenti verficulo dixerit, fe, quum Evan- gelio Chriili inter Corinthios propagando operaretur,
religiofe cavifle, ne cuiquam gravis eilet, quidquam ab
iliis exigendo, quod yitse tolerandse inferviret, fed fuis
2 Cor. XII. 21.
fe fumiibus viåitafle, ea permotum ratione, quod fei¬
ern, non filios debere colligere parentibus, (ed hos po-
tius iliis. Htiic argumentationi fubjungit v. 15, ey<*>
$c6 δαπανήσω ic. tc& υπάρχοντα μα, libentiilime iniumam quidquid habuero & paravero, v&f
εκ^απανηΒησομαι
&memetipfum etiam impendi patiar veftrum fervandorum
cauila. Svethice ergo dixeris: jag viU gerna upofra alt
och afven mig fjelf för Edarfiull.
V. 21.
Μη πάλιν ελΒόντχ με ταπείνωσηο Θεος μα πξος υμάς
Hgj\ πενθήσω πολλάς των πξοημαξτην.οτων κ. τ.λ.
Poitquam Apoftolus varias in fé ingeilas calumnias depulit, concludit, fe talia non fcrihere, quafi defenfio-
ne egeret, quum nullius Tibi criminis confeius elTet, ied quod ipforum maxime intereiTet, de ejus fide minime
dubitare. Confirmata tandera aptid Corinthios au&oritate iua, acriter illos objurgat & minas infuper addit Apo-
ftolicas, fore,ut> ni refipifcerent, ipfis deioceps non par-
cat. Metuo, inquit v. 20., ne, quum iterum ad vos
venero, non deprehendam vos quaJes voluero, & vos vidilim habituri me fitis non qualem cupieritis, b. e. fe-
verum vitiorum animadverforem: quod apertius indi-
catur veriu hujus capitis ultimo: μη, inquit, id eft, φο¬
βάμαι μη πάλιν ελΒοντα με ταπείνωση ο Θεός μα πςος υμάς,
Ubi videtur eile vocum trajeélio; nam το, πςος υμάς re- ferri debet ad participium, ελΒίντα ut fenfus fiat: vereor, ne,quum iterum venero ad vos, faciat Deus,ut dejeclo
incedere animo cogar: iftam enim exiitimamus heic eile
τα ταπειναν notionem. Videlicet, primaria fignificatione
notat ταπεινός humlem, non multumaterra aafurgentem,
cui opponitur υψηλός, procerut, altus. Ubi vero a cor¬
pore ad animum transfertur , non uno ufurpatur fenfti»
Primo enirn in laude ponitur nonnunquam a Scriptori-
*. Cor. XII. 2i.
bos N.T. ita ut i!Ii opponatur υπερήφανος<
(uperhus,
gans. Hoc
fenfu dicit Petrus
c.V.
v. 5. oΘεοςύπεξηφά-
vcts; αντιτάσσεται, ταπεινοΪ5 άε $$ωσι χάξιν. fit Chi iitu?de(3
Matth. XI..29. μάθετε άπ εμ$, οτι
πςοίός
ειμί yßj ταπει¬νός τη καξά'α Sed nec minus
frequencer
vocatmilie
τα¬πεινός & τ«?ιεινόφξων, qui nihil,
niii
humdeSc abjectum
coguat: quomodo
etiam qui fpurio funt genero tat?, di-
Cuntur a FLUI ARCHO i)
σφάλλε<Βχι
v&fταπεί)-tiddxi,
remitiere animos V adbumilia convertere meutern. Deru-
Cjue
qiicis adverfa forruna fallensque rerum iperataruna
fueeeitus animurn reddit moeftum &
dejectum,
voean-tur ταπεινοί, Svethice dieimus,forfugd,
tied/lagen, mod fahl.
Hoc ieniu dicit XENOPHON k) triginta
Atnemeniium
ty-rannos,quuru,poit
infeiieem
pugnam,fuum
magnodiieri-
mme nutare imperium cernerent, πάνυ
ταπεινές
^ εξημχςavyy,<xBijSai εν τω
συνε^Ιω. Et I acediümonii apud eumdera
HiRoricum / ),aeeepto ingentis nuntio cla hs,
vkiebiintur
σκν&ξωποι aß ταπεινοίπεςι'ιόντες, viiltu tiißi £?dejeSio anitno,
Hanc notionem exiilimamus verbum ταπεινών
imiia i in
hoc loco:
quemadmodum enim nhil magis etiieere potuit,
ut Paulus omnihus incederet lictitiis atque animo
quafi
efferretur,quam iicerneret
proiperum lucceHum impen-
fx a ie opera? in propagando
EvangeJio: ita nihil
itque potuit reddereillum rr.oeitum Sc dejeStum, ac ii par-um
vel nihil ic profedfie
depreheoderet. Hac
mentedicit
heic: ve~eor, ne, ubi redieroad vos,
tenuiiiimos in fi-
de & chaitate progreflus veitros
inveni
»m, atqueideo,
μη ταπείνωση με ο Θεός,
Svecus reddit ταπειγ$ν, betrycka:
quod non
prorfus imprebamus; (ed fic tarnen quum am·
j&hibolisenon
nihil ifti vocabulo adhserear, poceris in ejus
locum fubftituere aliquodeorura, qua:
iupra diximus
exprimeie vim vocis, ταπεινός.
S. D. G.
7) De puer. educat.
k) Heüen L. IL
c. 4.1) Hellen,
L· Fl. c. 4.