• No results found

VERS I0;SVECANA

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "VERS I0;SVECANA"

Copied!
12
0
0

Loading.... (view fulltext now)

Full text

(1)

VERS I0;SVECANA

SELECTÖRUM EX PAULTNIS

EPISTOLIS LOCURUM

AD EXAMEN REVOGATA

λ DuTenarione Academica.

Cujus Part. XIV.

Confent.

AinpliiT. Ordin. PhilofopL

In Reg'a Aeade«iia Ugiaiienli,

Prsefide

Mag. JOHANNE

FLODERO,

Gräc. Litt. PROF. Reg. et Ord.

Publice P^entitandnm Sißit

DANIEL WILH.

BÖTTIGER,

Fjerdhundrcnps.

In Äuditörio Carol. Mai D. JCßC i April.

A. MDCCLXXIIL Häri:, Ante Meridiany So/itif.

UPS ALIJE,

Apud Jon. Edman, Reg.

Acad, Typogr.

(2)

Vice Härads«Hofdinge»

Λdie och Vidtla farnt Herrettt

Herr JOHAN ADAM

LA URIN»

S>mt

Hovadla Fvun^

MARGARETA CATH.

LAURIN

Född GRÅBERG,

Min Gunflige Morbror och Mofter■%

Med

får

gladafte

tolka,

hjerta

fafl ofallkomügen,

emottager jag det

min

tilfålle, dB

årkånfla.

jag

De vålgerningar min Morbror och

Mofter

en

huld

Fader

bevifat, hvars omftändigheter genom tidernas fkiften

blifvit nog tryckande, men genom Edert biftånd lätta¬

de, hafva fatt mig i en forbindelfe, hvaremot min för¬

måga aldrig kan (Vara,men hjerratdock på det ommaile

årkånner. Ehuru denna Eder utmärkta ömhet, famt

dra ofriga hedrande egenikaper förtjena varagtigare flo¬

der, ån matta och förfvinnande ord: hoppas jag dock J förlåten den frihet jag tagit mig, at hedra detta Aca-

demiika arbete, med Edert namn, icke i den tanka, at

därigenom afborda min

forbindelfe,

men att betyga

min villighet, fom täflar med allas, och dårjemte för-

fåkra om den djupa vördnad hvarmed jag

oaflåteligen

framhärdar

Min Gunftiga

Morbror

och Mofters

odmjultafte tjenare

D. w. BÖrTIGER.

(3)

Handelsmannen

Hlgvälagtade Herren%

Herr OLOF LINDBERG»

Samt

Adla Frun,

MARIA ELISABETH LINDBERG

Född LINDEGREN,

t*\e välgerningarjag under fyraarstid, i fäymnogtmatt af Eder åtnjutit, fordra en annan ärkänßaän denßom

llott Jå ofullkomligen på detta blad kantecknas;men atttol¬

ka Edert beröm Ja ettJätt fvarande emot Eder fortjänft,ocb

min fhrbindelfei finde min[ka det nöjet Edert hjerta önfkar^

aft ghragodt utan attfynas, ocb med egen känning meddela

en bebofvande rikeligt underβod, Dtffa egenβaper äromycket mera hedrande, fom de leda fitt urfprung afädlß

och i menßligbeten nog[ällfynta källor,jag menar ett utmärkt9 godt, och adelt hjerta, famt den häftigaße åtrå att än¬

nu mera Eka min åhåga vid Eder Sons upfoflran. En fä hedrande affigt med Eder ömhet*enfå npmuntrande åtgärd'

vid defs vinnande, kunna ej heller [akna fullbordan, ocbjag fkulle vara altfor kånfiolös om den ej bos mig vakte fådana

rorelf'er, fom alftra den uprigtigafie nit att upfylla en i fig fjelf helig fiyldigbet, fom [kall lemna Eder iframtiden den' βorβa vedergällning af Eder godbet, ocb et lika ofvertygan¬

de prof af min erkänjla. Framhärdar

Hogvålagtade Herr Handelsmannens och

Ådla

Fruns<

ödmjuke tjemre D. W.

B0TTIGER,

(4)

å Monfiöur DAOTEL OUTLLAUME

BÖTTIGER,

Moa tr& Cher Ami.

£a ßncere

tems de quatre

amitie que

aus

Fous

, triint

vi

erdit

avez

de

temoigttez co.cber le plaijir, prndant

que

un

jfai de Fous voir aller dejendre publiquementun ouvrage, qut

Fous prorurera fans doute des eloges £/ des <

pplaudijjeme

nst

de tous ceux qui connoi/Jent le vrai merke.

C eft ä Fous

que je dois tout; F eft fous vos

airfpices

que

j\u

commencz

tnes etuåes, c* eft aupar Fos foins que je les ai continuc

jusqu ici. je riiä pas, Cher

Ami, quelque

autre recompen«

fe å Fous offrtr, />o#r /7

%i/jr

/X,"S q

i

un

ceiir rempli d*amour, de reconn ijfmce å pnnais

durables.

En

Fous foubaitant toute forte de pro!'perité> je Jerai peudant

toute ma vit

Mon trés Cher Ami

Vorre enriftnnt bf ßdel Ami CHARLES FREDERIC LINDBERG.

Exitnie Domine SÖTT/GER\

Diim

celeri cutfu hifidi petfa ardua

Pindi,

(jfraculor ingemirn fdix dextramque Minervam, Ätque ut

Cuncia Tibi cedant feliciter, opto!

TM

Obftriftiflnrrai

CAROLUS MAGNUS ENVALLSSON·

(5)

D. D.

2 Cor. XI, 17.

O λαλώ t λαλώ κζτού κύξιονΊ κ'λλ' ώς εν κφζοσυνη} εν ταυ-

τη Ttj ύποςάσει rrs καυχήσεων.

Q τχ

•καυχήσεων ufurpatur etiam

htfic ocGurtit, loquendi

ab Apofiolo

forma , νπόςα,σις

2 Cor.

τ

IX*

ne

4. Ac neurro in loco rationem habuit Svecus Me-

tapordites vocis

ύποςάσεως:

priorem

enim ita reddit:

att

vi icke ßolen fä blygd af en fådana berümelfe: & ηoftro

buic talern -induit Svecanum habitum: tbet jag nu talat·,

tbet talarjag icke Ja/om i Hevranom, utanfäfom i

favitfk*

het, efter vi

dre

komne uti beromelfe.

Juvat

ergo

diipi-

cere, quid vocabulum lliud

ligniiicet, &

an

otiole

ab

A-

poitolo ufurpetur. Variam eile ejus norionem ,

docent

ex Gra?cis Scriptoribus Lexicographi: primo enim notat

exiftenciaai rei; quo ienfu, in Phiiofophorum Schölls,tcc

τϊξός τt relata dicuntur habere

υπόςασιν,

re vera

exißere,

non eile τη? diavo'c&s άναστλάσματα^ mentis figmenra. Et ARISTÖTFLES ak a », των εν άεξί φαντασμάτων τά μεν

είναι κατ εμφασιν, τά $s υπόταση5 eorum,qua in a'cre edparent, ahafpecie tenus exiliere,

alia

veram

habere

ext·

ßentiam. Nonnunquam etiam ύπόςα,σις uiurpatur pro fun-

damento & bafi; ut υπόςασις rS τάφ&, aoud DIODO-

RUM SiCULÜM, exponitur aGOM ARO fundamentura fepulcri. Denique etiam

lubfiflentia vel conftantia ani*

mi hoflium adiultibus non cedenris, vocatur ύπόςασιε:

quemadmodum verbum

ύφίςα&αι ufurpatur de illo, qui

Aa ho-

λ) Lib. de Mundo·

(6)

2 Cor. XI. 17.

hofti non cedit irruenti. Hoc fenfu conjunguntur ύπό-

qaats & τόλμα Q POLYBIO de Coclite by. é% χτω,inquit,

την όυναμιν dos την ύπόςασιν άυτ$ rgj τόλμαν καταπ επληγ¬

μένων των εναντίων. Et alio loco c): et

όε 'Fcd/c*

&εωξ>8ντες

την των Βυζαντίων ύπόςασιν. CASAUBONUS reddit νπόςα-

σιν in iftis locis, conßantiam & conßantem fiäuciam. Neque

male conjunguntur iftx notiones, ubi Apoftolus Hebr.

XL i. vocat fidem t/7χόςασιν έλπιζαμενων: eft enim illa adeo

firmus divina? veritati prxbitus adfenfus, ut etiam,quie

e longinquo proipiciuntur, futura ilflat, quaii pradentia (n Tfhts, inquit CHRYSOSTOMUS ad hunc locum, νφί-

ςησεν τα μέλλοντα τη ημετέξα "ψυχϊ?, fiftit futura & quaii

exftantia facit in anima noftra), fit animie fultura, in qua pedem figat, & nulli denique

adfultui

cedat. At in

locis ex Epifioia ad Corinthios excitatis, ubi ύπόςασις ad-

ditur τη καυχητει, refpiciendum inprimis putamus ad po- itremam notionem illam, qua didum eft ύπόςασιν défi-

gnare praefidentem audaciam vel imperrerritam animi

conftandam,quae nullis cedere novit periculis: ut Apo-

fiolus ifta adhibita ξησει indicare videatur, gioriationem,

de qua loquitur, profe&am fuifie ex änirno, qui ita fi-

ius eilet rei veritate, ut non metuerit, ne a quoquam falfitatis argueretur. Itaque verba, qnat iub manibus funt,

ita S/ethice reddas: bvad jag nu talar, talar jag icke{å~

Jom i Herranom, utanJåfom ijåvitfko^ då jagfå djerjt {med jrimodigket) mig berömmer.

V. 21.

Kατά artμίαν λέγω, ds ert ημείς η<Βένησαμεν.

Vulgatus interpres reddit το, κατά άτιμίαν λέγω,je·

cundam ignobilitatem loquor: & nofter Mttaphraftes: tbet fagerjag efter fmdligbet,

admodum

obicure. Eft autem

κα-

b) L. FL c. j3. c) L. IF. c. jo.

(7)

2 Cor. XI. 2i.

itctrd drιμίαν idem ac,τίξοε ατιμίαν: cui gemina Ioquen-

di forma occurrit ι Cor. VI. j. 7tqos εντςοπην ύμ7ν λέγω*

Ita enim ufurpatur prtepofitio κατ« nonnunquam: ut Joh. II. 6. rjaav $ε εκέϊ ν^ξΐαι λ&ιναι εξ κείμεναι κατ« τον κα§αξΐσμον των

18$αίων,

i e. πςοέ κοί&αξίσμον, vel ενεκα Τ8

κα$αςισμ8. Ncc minus frequentantur ilii loquendi modi

a profanis Scriptoribus: ita enim loquitur DEMOSTHE-

NES dy.xccr εμτίοξϊαν ίοίαν αποδήμων, id eft, ττξοε εμποςίαν, Vel, ενεκα τ-ifc εμποξΐαε, caujja privata negotiationis, Et

ARRIANUS e): y.ard ζητησιν τ& Νedq%8 εςαλμένων, mißts

ad quarendum Nearchum: pari modoapud JOSEPHUM/),

έλ&Ίιν κατ α^ικίαν, eil idem, ac, τrqos

dßiyJaiv

y caufpi in- ferenda injuria venire. Sic etiam heic: κατ' cor(μίαν λέ¬

γω idem valet, ac, 7ίξος οίτιμίαν λεγω , ad dedecus dico.

Sed ad cujus dedecus? Pauline ipiius? an Pfeud· Apoito-

lorum, vel ipforum etiam Corinthiorum? Anglus N.T.

Metaphrailes recentior, figno majoris diflindionis di-

remta verba illa a fequentibus refert ad antecedentia ;

quafi ienfus föret: fi qui imperiofe vobis, ut mancipiis,

dominentur, fi qui devorent vos, munera accipiant ,

extollant iefe, a ut in faciem vos caedant, quod in de¬

decus illorum,qui ita vos tra&ant, dictum velim, omnia

requo fertis animo: quafi vero ego eflem illis infirmior,

ut non aeque etiam me perferre debeatis. Alii contra eamdem quidem fequuntur verba h#c ordinandi ratio-

nem, Ted ad Corinthios tarnen illa referri oportere au- tumant, ut fenfus flat: fuflinetis fortes illos heroas, au-

daces, minaces, imperiofos, me vero contemnitis, tam- quam infirmum & pufillanimem, quod in veflrum de¬

decus dico: quafi ego eflem inferior, nec imperiofe a-

gere poflem. Senfus baut videtur eile incommodus,aut

Aa 2 fco-

d) Ådv. Timotb. e) Rer. Ind. f) Antiqv.

Jud.L.lL

c;

(8)

154 2 Cor. XI. 2i.

fcopo Apoftoli adverfus. Sed & aiia patei ad

fenfum

haut ineptiorem perveniendi via. Dixerit nempe quis- >

quam, P3ulum heic uti quadam

ironin (pecie: Pfeud-

Apoftoli enim, contra quos invehitur,

objécerantei

τχ,

τιεινοτνιτχ H&f α&ενειχν, conf. Cap. X. v. i, ro. qute ratio

eile videtur cur fibi toties cap. X. & Xl. quamvis diver-

fo fenfu, trihuat το ά<8ενε7ν. In hoc vero loco oppo-

nit fuam α$ειειαν illorum δυνάμει, Hi, inquit, funt for¬

tes heroés, eontumeliofe vos tra&ant, κατ«

JöäSov

, κχτε-

édl&ai, λαμβάν&σι, ξis πρόσωπον

δεξϋσι,

& id quidem toie-

ratis: at ego lnfirmus tum, fi cum illis

conferar,

tanto

In vos imperio uti nec poftum nec volo, quod mihi

fit

dedecori icilicet. At dixeris iitam explicationem non pa»

ti adhibitam heic ioquendi torn.am, dos ort

q&evtίσχμεν,

Enim vero obfervandum eft, accidere nonnunquam, ut

{>articula

oquitur

ms

DIONYSIUS

ju^garur t<2,

Η A

or;,

L1C A

per

RNA SS F Ν SI

pleonasmum: S

gJ:

ita enim ItTiyvés

dos ort iv Ιαχβ,τοις ha)v οι κχτακλεκ&εντες, quiim rejcivifjet quod obfeft cjjtnt in extremo periculo. Queis gemina

funt

hxc JOSF.PHI ve.ba b 5: ßtis, inquit oftendi, ds οτι

πά-

Τξΐός εςιν γ πεξ) των παλαιών αναγςαφη,

quod ufttataßt

re'

rum gcftarum conjcriptio.

Quod fi eodem pleonasmo di-

cere velis Puulum heic frripfifte, ds οτι η<&εννισχμεν, pro

οτι η<&ενησαμεν, hunc babebis feniurn: peifertis imperio-

fam Pfeud - Apoftolorum vos trailandi rationem, conf,

V 20. κατά ατιμ'αν λίγω, nobis fci'icet in dedecus dico,

ds oh τ,&ενησαμεν, quod infirmi Horum reipeüu fimus,

non lisdem, ac illi, polleamus vi ibus &: auderitäte. Sed

fic tarnen, pergit Apoftoius, Iv ω Tis τολμά, τολμώ

κά-

yd, qua quis cunque in re fuerit audax, in eo etiam

ego audax fum. Jaüant

illi

genus

finur», fe liraéliras

& Hebrteos dicentes, Etiam ego Ifraeüta ium, fangui- \

re

g) sint. L. IX, b) cont. Apion, L, i.

(9)

2 Cor.XI. 2i. XH.14. 15$

no-latus Abrahami &c. Quod Γι haec non difplicuerie explicandi ratio, dicas Svethice:

jag fager mig till blygd,

at jag dr/vag, ζ; fä mägtig.

Sed

neque

intercedarn, ii

quis alterutram iilarum, qu«

fupra lunt rnonflratac, via-

rura fequi maluerit, atque

fic reddere verba noftra: jag

talar them, vel, eder till blygd, likfom jag vorefvag, ej I3"'"«·

C

Ml...*.

1^8y Τξ'ιΥον ετοίμων εχω έλ$ε7ν τΤξοα ΰμόίί,

Ambiguum videri potelt, utrum το, τςίτον

referri

débeat ad proximum, ετοΐμας εχω, an ad remotius

£λ-

&s7v. At evaneicit ambiguitas iita, ii Apoftolici Annales

confulantur: inde enim difcimus,nonniii femei Paulum finde Corinthi, quum hse fcriberentur litern. Primus ad

Corinthios acceflus ejus memoratur Aft.· XVIII.· Inde vo¬

ro, poft annuam,& quod excurrit, moram,

folvens

per-

rexit Ephefum A3. XVIII. 18. 19, ubi pauxillum tempo¬

ris commoratus per Ca^faream propetavic Hkroiolymam

Act. XVIII· 22 Hinc Antiochiam, Phrygiam & Ga'atiam peragravir Act. XVIII. 23,

pauloque poit

revertttur

E-

pbeiumi unde priorem ad Corinrhios

Eoiftolam fcripHs-

ie videtur. Relicta deinde Ephefo viam oerrexit in Ma*

cedoniam A£t. XX. 1. atque hinc pofteriores h« ad eos-

dem mitfe funt liter«. Iuque quum tempore fcriptionts Fpiftol« hujus femel tantum Corinthi

f liilet Apodolus,

iequitur, ut το τξΐτον

refe'ri

heic ηυη

poffit

ad

ελ.&ε7ν, quail

indicaret habere ie in an«mo venire tertium ad ilios, ieu, ut iermo fit de coniilio illuc excurrendi,jam tertium forma-

to. Itaque quum

fvtcana verlio (fijag är redobogen tredje

erfon komma till Eder) ambigurate· labo-er, poterit heic

in ejus locum iubltimi; fi tbet dr nu tredje gängen, fom jag är färdig harfatt mig

före)

att

ref

a

till Eder. Q uia

eciam aic ra Apouol» verba C. XI l, v; t. rfirov Τ8Τ»

Ίξχομοα osgos Cuöcf non

iutelhgenda eile de

pro

femtio

ne

i-

Aa 3.1 pfas

(10)

2 Cor. XII, 14. 15.

pia, ied de confilio proficifcendi, cenfiuerunt antiquio-

res. Id, quod inde confici poteil, quod Codex Atexan- drinuSj pro Τξ'ιτον εξχομoli> habet, Τξίτον ετόιμωε εχω ελ&ε7ν',

qua? lektio ex veriu 14. cap. antecedens in marginena trånilata primum fuiile videtur ad iliudrandum quid fit, τξίτον

ΐξχεάαι,

unde dein in textum ipium irrepferit.Quod

ii ergo, το, τρίτον

εςχε<.Boet,

idem heic valeat, ac, in al-

tero loco, τξίτον ετόιμως εχειν ελ^ενν, hunc fenium eile di-

xeris: femei atque iterum & nunc tertio confiÜum ce-

pi eundi ad vos: bis quidern ha&enus impeditus; at nunc

denique fpero id mihi fucceflurum, ut conftet me ferio defideravifie ad vos venire: ficut quse trium teftimonio

hominum probantur, fidem faciuntin judicio. Sed hunc fenium non expreilit Svecus: ita enim ille: kommer jag tredje gängen till Eder, fä [kola uti tvä eller tve mans mun alla fakerbeflä. Dicas vero, fi explicatio non difplicea';

nu år tbet tredje gängen, Jom jag är i begrep at refa till

Eder: på tvä eller tre vitnens utjago bero alla faker,

V. 15.

i Εχω äs $06 lontmicoi nyf εκ$ο&πχνη$ησομούΐ υπεξ ίων

•ψυχών νμων.

Svecus interpres non adfecutus videtur horuncever¬

borum fenium, ita illa transferendo: jag vill gerna ut~

gifva migoch utgifven varda for Edrafjälar. Quaii utrum-

que, & a&ivum, äuTtuvoivy & pailivum, §κ$οοποίννι$ψχι, re- ferretur ad vitae & virium Pauli impendium pro iervan-

dis Corinthiis: quum tamen illud refpiciat ad fumtus,

hoc vero ad corpus & vitam in illorurt» gratiam infu-

menda» Id, quod vel inde etiam confici poile videtur, quod in antecedenti verficulo dixerit, fe, quum Evan- gelio Chriili inter Corinthios propagando operaretur,

religiofe cavifle, ne cuiquam gravis eilet, quidquam ab

iliis exigendo, quod yitse tolerandse inferviret, fed fuis

(11)

2 Cor. XII. 21.

fe fumiibus viåitafle, ea permotum ratione, quod fei¬

ern, non filios debere colligere parentibus, (ed hos po-

tius iliis. Htiic argumentationi fubjungit v. 15, ey<*>

$c6 δαπανήσω ic. tc& υπάρχοντα μα, libentiilime iniumam quidquid habuero & paravero, v&f

εκ^απανηΒησομαι

&

memetipfum etiam impendi patiar veftrum fervandorum

cauila. Svethice ergo dixeris: jag viU gerna upofra alt

och afven mig fjelf för Edarfiull.

V. 21.

Μη πάλιν ελΒόντχ με ταπείνωσηο Θεος μα πξος υμάς

Hgj\ πενθήσω πολλάς των πξοημαξτην.οτων κ. τ.λ.

Poitquam Apoftolus varias in fé ingeilas calumnias depulit, concludit, fe talia non fcrihere, quafi defenfio-

ne egeret, quum nullius Tibi criminis confeius elTet, ied quod ipforum maxime intereiTet, de ejus fide minime

dubitare. Confirmata tandera aptid Corinthios au&oritate iua, acriter illos objurgat & minas infuper addit Apo-

ftolicas, fore,ut> ni refipifcerent, ipfis deioceps non par-

cat. Metuo, inquit v. 20., ne, quum iterum ad vos

venero, non deprehendam vos quaJes voluero, & vos vidilim habituri me fitis non qualem cupieritis, b. e. fe-

verum vitiorum animadverforem: quod apertius indi-

catur veriu hujus capitis ultimo: μη, inquit, id eft, φο¬

βάμαι μη πάλιν ελΒοντα με ταπείνωση ο Θεός μα πςος υμάς,

Ubi videtur eile vocum trajeélio; nam το, πςος υμάς re- ferri debet ad participium, ελΒίντα ut fenfus fiat: vereor, ne,quum iterum venero ad vos, faciat Deus,ut dejeclo

incedere animo cogar: iftam enim exiitimamus heic eile

τα ταπειναν notionem. Videlicet, primaria fignificatione

notat ταπεινός humlem, non multumaterra aafurgentem,

cui opponitur υψηλός, procerut, altus. Ubi vero a cor¬

pore ad animum transfertur , non uno ufurpatur fenfti»

Primo enirn in laude ponitur nonnunquam a Scriptori-

(12)

*. Cor. XII. 2i.

bos N.T. ita ut i!Ii opponatur υπερήφανος<

(uperhus,

gans. Hoc

fenfu dicit Petrus

c.

V.

v. 5. o

Θεοςύπεξηφά-

vcts; αντιτάσσεται, ταπεινοΪ5 άε $$ωσι χάξιν. fit Chi iitu?de(3

Matth. XI..29. μάθετε άπ εμ$, οτι

πςοίός

ειμί yßj ταπει¬

νός τη καξά'α Sed nec minus

frequencer

vocatm

ilie

τα¬

πεινός & τ«?ιεινόφξων, qui nihil,

niii

humde

Sc abjectum

coguat: quomodo

etiam qui fpurio funt genero tat?, di-

Cuntur a FLUI ARCHO i)

σφάλλε<Βχι

v&f

ταπεί)-tiddxi,

remitiere animos V adbumilia convertere meutern. Deru-

Cjue

qiicis adverfa forruna fallensque rerum iperataruna

fueeeitus animurn reddit moeftum &

dejectum,

voean-

tur ταπεινοί, Svethice dieimus,forfugd,

tied/lagen, mod fahl.

Hoc ieniu dicit XENOPHON k) triginta

Atnemeniium

ty-

rannos,quuru,poit

infeiieem

pugnam,

fuum

magno

diieri-

mme nutare imperium cernerent, πάνυ

ταπεινές

^ εξημχς

avyy,<xBijSai εν τω

συνε^Ιω. Et I acediümonii apud eumdera

HiRoricum / ),aeeepto ingentis nuntio cla hs,

vkiebiintur

σκν&ξωποι aß ταπεινοί

πεςι'ιόντες, viiltu tiißi £?dejeSio anitno,

Hanc notionem exiilimamus verbum ταπεινών

imiia i in

hoc loco:

quemadmodum enim nhil magis etiieere potuit,

ut Paulus omnihus incederet lictitiis atque animo

quafi

efferretur,quam iicerneret

proiperum lucceHum impen-

fx a ie opera? in propagando

EvangeJio: ita nihil

itque potuit reddere

illum rr.oeitum Sc dejeStum, ac ii par-um

vel nihil ic profedfie

depreheoderet. Hac

mente

dicit

heic: ve~eor, ne, ubi redieroad vos,

tenuiiiimos in fi-

de & chaitate progreflus veitros

inveni

»m, atque

ideo,

μη ταπείνωση με ο Θεός,

Svecus reddit ταπειγ$ν, betrycka:

quod non

prorfus imprebamus; (ed fic tarnen quum am·

j&hibolisenon

nihil ifti vocabulo adhserear, poceris in ejus

locum fubftituere aliquodeorura, qua:

iupra diximus

exprimeie vim vocis, ταπεινός.

S. D. G.

7) De puer. educat.

k) Heüen L. IL

c. 4.

1) Hellen,

Fl. c. 4.

References

Related documents

patuerit, quum in ceteris, excepto apud Lycios, quod etiam Apollinis.. erat, non nifl certis diebus, utpote vel Idibus, vel Kalendis,, vel in ortum vel in occafum vertentc Sole,

bus de ii a c re Ecclesia Orientalis et Occidentalis eo dissen- sisse inter se videntur, quod illa, quum maxime, ut videtur,. vitae et moribus consulere vellet, yires liodie quoque

Servorum Dei fe primum nominaverat. Ille etiam fuis in epiftolis adftruxit, quod folus Pontifex Romanus jure. dicatur univerfalis, quod illi foli lieeret

nes quidquam heic, quod ad rem ipfam pertinet, occur- rit diflimile. Nam quod voces 5 ficut diebus feculi vel. antiquis omiferif, inde fa&amp;um efTe videtur

niri, verum etiam , quod mala &amp; incommoda illa, quae, vel occafione alterius deli£H, vel con-.. lequenter ex pctna alterius, in

occiderint, id quod,. inter alios, de Cinione refert Hero-. dotus by Immo, adeo non vel locis

rnottbus, vel ideo laudat atque ampleditur, quod De um opere magno liberat, ipfumque timore. Quis enim, quterit, poteft , (quum exiftimet a Deo fe

bi dies, quod alioquin intelle&amp;us nö- ftri infirmicate , fimultaneam ejus. non valeamus