Ii ARGUMENTA

DEO η VCF.

diss'Ertatio academica ;

ARGUMENTA CICERONIS,

PRO MORTE

NON METUENDA,

BREVITER EXPENDENS,

QUAM,

suffragio AMPLTSS. FACULT. PHILOS.

IN ILLUSTRI ÄTHEWEO UPSALIENSI,

SUB PRJESIDIO

VIR I CE LEB Ε RR IMI,

MAG. PETRI

Ε Ii Ε R Μ Α Ν,

Eloquent. PROFESS Reg. et Ordin.

PUBLICE VEN T iL Α ΝD AM SISTIT

ERICUS BERGMANN,

WF.RMELANDUS.

in aüd.carol. maj. diexxvii. noVembf.,

ANNI MDCCLXIf.

UPSALl iE.

?ftt

iDCrt 2ΒθΙ)!;Θώθί)ίηεη tyCXXtt Lieutenante»

H(rt

OTTO

STIERNHIELM

:c ©iudPit^ unO Vergnügt mag· et (ιφ féiber nenén>.

,

©er immer (Ηφ bepieft Der §ugent> <2Sertb μι:

fennen, 5lué futd)t fur feinen ©ott, i|T ef Der cafter ^etnD:

UnO 3ftenfdjen#£icbe: ^nur itv feinen: Herfen: ίφ«ίηί..

©af; ifts Dcté ίφ,, in 3br> Seit (ang bewuntrert babe>

©rum retcb ίφ 3f>r, gettoft, αιιφ Diefe fleine ©abe.

©ie blattet menig finO, 3bt' mertb ijt gar ju f(eitt>

©$φ Sfyrer 0tcrnen<©ianb ötebt ibnen ii>ren 0cbeim.

gum fRubm Oef, &atef£anDé, imO aßet ^obigefaKctr

©ef, Sciernhielms tarnen, lebt unD tp geerbt Don allen

0o lang ate ^enfcben« g)u(D , unD roabte £apfcr(:eii:

©e(ai)ttbeit unD ©efebmaei gebeten unfre Seit*.

ERIC BERGMANN,

HSsåcfla Fru

BJ UGG RE

Cä fiiart, Hågädla Fru , kan jag vifl intet

°

β β

g ß ^ma

Den gunft, i trenne är, bos Er jag njutet bar.

Jag lefde trygg och glad, dä _jag pä Bofiö var, Mitt finne f'kall den tid i djupfia vårdnad gbma*

Sä länge blodet varmt, i mina ädror rinner, Blir det min ■fkyldighet att ödmjukt tacka Er.

Hvad fidrre hopp för mig! Hvad kan jag hifkx

mer !

An ^o?n Ert ädelmod mig värd Er hugkomftfinner.

'Tag rnildt och gunfligt upp·, förunna mig den lycka ^Λ

Att fä tillägna Er med vördnad dejfa blad $ Min fägnad drifiar fram till allrabögfta grad, Mår dem _, ?ned Edert Namn, _mig gifves lof att

finycka.

tklC BERGMANN^

Ψϊυο Qenerojo■ a.c NobÜiJfimo,

•NO- ΤΧΛΤΤ TTT^v ri Τ ^

Vt)N ^$

Officiaar. Ferr. PoffeiTori maxime indy to«.

Viris AmpliJJimis & Spett atijjimis9

D ^nö leonh.

'

: LENNARTSON»

Dnö EMAN. GEIJER

Officinan. Fcrr. PoiTeflbribus follertiffimis

Pacronis & Fautoribus GraviffimiSo,

Parva licet, placeant^ precori haec munufcuifc Vobis;

Et min im is pietas maxima fsepe fubeft.

Dum memor ipfc raci, dum Yos dederitis ^r utr auiim Diccre ^me Yeftrum ^, Noraina Veßra colam.

Vüs modo, Fautores, Suprema Potentia fervci^

Perpetua & jufceaf,profperitate fruk

IRICÜS BERGMANN,

ConeraSs-PiObftett

famt

Kyrckjoherdeii

Uti Fårgelanda och Ödeborgs Forfaml. på DahL H&^arevhrdige och Ho nr de

HEM JOH BERGMANN,

„

Samt

Adla 'och Hogdrehovna Fm·,

CHRISTINA MARIA

F Ε R Ν L Ö _F.

MINE HULDA OCH KÅRA FORÅLDRAR.

j\/|edl hvad finne-jag ^{ira ,} Kärade Föräldrar, for Eder nedfåg-

A.TX ger detta mitt ringa arbete

kunnen J långt bättre foreilälla Eder, an jag beikrifver.

Har lämnas Eder, Käraile Föräldrar, de rader, fom kollat Eder många oroliga ilmider, och mig fiera angiliga ^tankar.

Att intet mer oroa bekymmerfnlla finnen, vill jag ej omrö¬

ra de omftandigheter af mitt lefnads-lopp

fom jag vet förorfaka nå¬

got befynnerligit; dock ar jag förfåkrad därom, ^{att den} ftyrelfe,

fom fangilat min åtrå ^, under et utvaldt och i åtta år idkadt lef- -rads-fått, famt andteligen det förändrat, aldrig lårer fbrgåra, ^att ho¬

ra de trägna böner, af mig, fom hafva .Kåraile Fåråldrars välgång

och belöning, for huldhet och kårlek till ögnamårke.

Tagen detta, K:ile Föräldrar, af mig

få länge, till prof af den brinnande åhåga jag har att vörda och vifa K:ile Föråldrar frukt af använd koflnad, till defs AHmagten yppar mig tillfalle, _ty- deligare det å daga lägga. Emedlertid

ikall fonlig lydna, ouphör- lig bön till Güd för Eder

barnilig kårlek och åihmdan att behaga;

Eder, vara de ledefvånner, under hvilkas anförande jag, få långt:

as g andas·, med djup vördnad och ödmjukhet ikall förblifva, MINE HULDA OCH KARASTE FORÅLDRARS

lydigße fon

ERIC BERGMANN.

J. Ν. J.

§. I.

etum mortis, vehementem pnefer-

tim ac diuturnum, ipfa ^morte ple-

rumnne acerbinrpm eile, non uti- ilimant. In :iculo rmilta jrisminuant rita autem,

ι eil terrori- Jrtrr,tfffVwtanas, —«^ > mortis co-

gitatione exortis, nihil potefl eile miferius ^, cum tor-

menta haec afperius fentiat mens adflicla , nec fua facile

induitria quidquam inveniat, morbum hunc graviiTi-.

mum levaturum

nedum fublaturum. Nobis quidcm,

divina colluilratis revelatione, difficile non erit mortis

acerbitatem vincere, ubi ad xternam Dei in genus mor·

talium gratiam, tot admirandis teftatam inihtutis ^atque

beneflciis, adtendimus, atque inde ^aeterno poft mortem

A feli-

I. Ν. J.

§. I.

etum mortis, vehementem prtefer-

tim a c diuturnum, ipfa morce ple-

rumque acerbiorem eile, non uti-

Μ que ex vano multi exiftimant. In ipfo enim mortis articulo maka funt, qua; fenfum dolorrsminuant

atque exftingvant ^: vita ^{au tern,}

qua: perpetuis expoiita eft terrori¬

sms, adventantis, inevitabili fatorum decreto, mortis co-

gitatione exortis, nihil poteft eife miferius ^{, cum tor-}

menta hxc afperius fentiat mens adflicta , nec fua facile

induftria quidquam inveniat, morbum hunc gravidi-

mum levaturum

nedum fublaturum. Nobis quidcm,

divina coiluilratis revelatione, difficile non erit mortis

acerbitatem vincere, ubi ad seternam Dei in genus mor·

talium gratiam, tot admirandis teflatam inihtutis atque benefltiis, adtendimus, atque inde aeterno poft ^mortem

A feli-

» ) a ( 5K

feUcitatis Ipem concipimus certifiimam : ied difficilior longeseorum fuit conditio ^, qui, ipiilis ignorantiae falfa-

rumque opinionum tenebris involuti ^, rrsetum tarnen mortis abigere funfc conati. Horum utique ex numero fuit maximus ille, inter Romanos, Coufui, Orator _atque

Philofophus, M.T.CICERO, ^{quem ut} a formidine mor¬

tis non prorfus alienum, ita malo huic ilrenue omnino,

quantum potuerit, reluTatum fuifie, fcripta ejus docent

eximia. Utigitur conilet, neque omuem quidem ^tran- quilkementis curam abjecifieveteres eruditos, nec tarnen ad clariffimam Chriftiante religion is lucem & folidam,qu#

indefinit, coniolationempervenifie, argumenta, quibus,

mortem ^non efiepertimefcendam, commonfirare voluit i- demTuIlius, fpeciminis Academiciloco, paucis _exponere

confiitui. Tuam _vero, B. L. humanitatem ita mini pro-

mitto, ut alias, _pro contemnenda iniquiori cenfura, rar tiones conquirere fupervacaneum ducam..

Vocabulo mortis, quod pro quovis interdum ma¬

lo atque incommodo majori, per Metaphoram ponitur,

ufitatifiima heic fubjecla eil fignincatio , qua totam de-

notat operationum vitalium cefiationem in corpore hu-

mano. Hanc autem per fe natura; conientientem non

eile, vel ex eo patet, quod ^omne vivum ^, maxime ve-

ro homo, fi modo ianus fuerit, commutationem hanc

reformidet atque totis viribus evitare iludeat. Huc ac-

cedit, quod vix fine dolore & cruciatu quopiam fieriio-

leat anima; difcefius ^a corpore „ quem ut gratum ^per fe atque jucundum nemo dixerit, ita ^, vel invita Stoico- rumfchola, malis adnumerare non dubitamus. Sed, cum omnibus via letifit calcanda, nec ullum, contra vim mor¬

tis, remedium fuppetat, idrefiat, ^{ut non} tantum con-

temnere difcamus quod amoliri ^non pofiumus, ied et·

Jam bonis ^, qua; huic adnexa funt, fruamur intre " * ^.

§. II.

& ) 3 ( $

Hane vero artem

fåne nobili Jimam

ut fibi aliisqr.e

iocuicet Cicero, duplici inprimis ^, in Quadtionibus iuis Tuicuianis, Lib. I. utitur argumentandi genere. Ratio-

jnibus enim baud fpernendis oftendere conatur, no η mo¬

do malum non eile, led bonumetiameile,mortem. _Quid

vero in quxilione tam ardua prariiiterit, ^ex fequentibus

vifuri iiimus.

§. III.

Primum quidem turbare neminem debet, quod

mors a Cicerone ne 111 malis quidem numeretur, cum ta¬

rnen alii

& quidem haud injufte, malam, _qute morti ad haaret,- ideam ita agnoverint, ut alias, minus _{gratas, re-}

rum humanarum commutationes, communi mortis no¬

mine adpellare non fint veriti. Tullius enim

Stoico-

rnm loquendi rationem fecutus

malum paulo itri&ius interpretatur, ^{ut non} idem valeat, quod ingratum vo-

camus aut afperum, Ted illud tantummodo iignificet, quod veram adferat dolendi cauilam feu miieriam. Hinc

primam hanc ponit mortis contemnendae rationem, quod

mors, fi vel totum exilingveret hominem, _{prout nonnul-} li, etiam illo _{tempore ,} ctecutientes aliorum duces, an-

tiquitatisque audoritatemdeferentes, contendebant, non tarnen mortuos redderet miferos, cum mifer eile neque- at, qui exfiftere jam defierit. Cumque illud prteeipue

nobis extimefeendum videatur, quod certam adferatca- lamitatem, fatis omnino hac argumentatione pervinci-

tur, mortem co nomine habere nihil, quod horroreni

nobis ineutere debeat.

§. IV.

Sed facile prsevidebat vir acutiiTimus hanc fibifor- mari pofle objeclionem, efto: mortem nulla fecutura fit miferia, fi ienfus omnis in morte ceilat; to'erabilior qui¬

dem, hoc modo, redditur mortis cogitatiö., quam II quis tormenta poil hanc vitam metuat, vel inexorabi-

A 2 lern

3K }4( &

]em faltem judicem, cum cseteris Poétarum terricula- mentis, apud inferos credat: fedmifera tarnen hominis

manet conditio, Γι moriens aüquando omnibus, quibus

fruebatur, commodis iempiternum dicere cogatur vale.

Hocenim nemo fine _angore facere poterit: nec ulla ^re-

manebit'in vita jucunditas ^, cum dies & noctes cogitan-

dum fit, jam jamque eile moriendum. Huic igitur ut

occurrat dubio, commoda hujus vitx extenuatmaiisque

adeo commixta atque impleta docet, ut, vel eo nomi¬

ne

expetenda potius videatur mors, tanquam plena Sc perfecta ex tot cladibus & miferiis liberatio. ^{Vitam enim}

haue mortem potius ehe nominandam exiilimat, nosque

morte a malis verius, quamabonis, abduci. Nequene- gandum eil exigua admodum, fiuxa atque caduca, ehe bo¬

na, qiue, dum heic vivimus, nobis contingunt, neque adeo cum luctu relinquenda ab eo, qui majora & peren¬

natura in coelo certus exfpeciat commoda. Sed vereor tarnen, ut hax ratio ad confölationem fatis valeat apud

eum, qui nihil poit mortem fibi promittere audet, no- ctem tantum prtevidens fempiternam. Svavis, fateor,

fomnus eil laborantibus & fatigatis, quia vires recreatvi-

tamque vigilantibus conciliat firmiorem: fed magna ta¬

rnen eioquentia utendum foret, atque ita velut fuperio-

ri ^e loco concionandum, uthomines, etiam fummis ^ma-

cerati laboribus, fomnum expeterent, fi perpetuo fei-

rent iibi eile dormiendum. F.oque minus hoc argumen¬

tum proficit, ii quis ^non tantum bona in morte amitten-

da videt, fed poenas etiam maleficiorum poft obitumnon

vano fibi metu proponit. Tum enim fierinon poteft, quin miferam, fub liorrore mortis, fervitutem fempec

fentiat, ex qua, nifi per adminicula, divinitus patefaTa,

nemoféfe extricarepoterit, quemadmodum fan&iornos Theologia manifefto edocet. Nos vero ad reliqua Tul-

lii noftri argumenta, pro ratione inilituti, penfitanda ^re-

Vertimur. §. V.

$ ) i C 5Κ

§. ν.

Νοη hoc fatis eile ad vitam tranquille degendam, quod qnisin morte nihil, qnod tantopere fit malum &

reformidandum videat, optime peripexit Cicero ^: o-

mnein igitur movebät lapicfem ^, ut mortem quoque in

bonis erteponendam ofienderet, quamvis, ob detectum

fubiimioris iapientia:, tam magnis propemodum excide-

ret aufis. In arduis vero etiam voluifie lauseft, necpro- cul admodum a meta jaculatum eile fummum hunc Phi-

ioiöphum Romanum videbimus. Demonfirationem, o- mnious quidem numeris abfolutam,non promifit. Vide

enim quam moderte de ie fentiat, ubi,rtatim ab initio hu-

jus quseftionis, his utitur verbis: Ea, qua: vis, nempe de

metu mortis tollendo

ut potero, explicabo; ^nec ta¬

rnen quafi Pythius Apollo, certa ut fint & fixa, qua: di-

xero ; fed ut homunculus, unus e multis. probabilia conje-

ctura fiequens. Ulcra enim, quo progrediar ^, quam ut

veri videam fimilia, nonhabeo. Certa dicent ii, qui &:

percipi ea porte dicunt, & fe fapientes eile profitentur.

Ad immortalitatem animi probandam, fine qua mors bo¬

na & beata concipi nonpoteft, multa utique in medium

adduxit argumenta, qua:, noftro hoc ^{a:vo ,} pro nuper

inventis, non fine ftrepitu vanirtimae jaclationis, vendi-

tarunt plurimi. Portquam enim varia ^veterum Philofo- phorum, de natura mentis, placita propofuit, _inquehis

eorum

qui animum prorfus tollunt, fomnia rejecit, ad

omnem primum provocat antiquitatem ^{, cujus} conien-

tiens ha:c fuit _vox, quod homo excertu vita: non delea-

tur, nec funditus intereat, iedinipia etiam morte fen- fum eile & manere fuperrtitem, unde optimos _quosque

in ccelum atque inter Deos referebant. ^{Huic autem au«}

dioritati vel ideoplurimum tribuit Cicero, quod, quo

propius aberant prifci illi homines ab ortu & divina _pro- genie, hoc melius ea Fortafie, _{qua: erant} vera, cerne-

A ₃ bänt»

$ )«'( &

bant. Quar ii ad creationis primordia, primorumqueho-

minnm cum optimo Numine aråiorem confvetudinem

& converfationem, retulerimus, multum utique habe-

bunt ponderis. Sed has qui fcire hiftorias non poterat Cicero, ad Pythagoras, Socratis atque Platonis fententi-

am, qua; ipfi Moiis ^ac Prophetarum loco fuit, fidenti a- nimo acceilit, firmiiTime tibi perfvadens

animos ho- minum, quemadmodum hi docuerant, cCternum eilevi- dluros. Palmarium hoc ipfi, fed ^non unicum tarnen-, pro immortalitate animorum erat argumentum. Con-

fenfum produxit nationum omnium

qua; animos per-

manere arbitrantur. Puriilimam deinde mentium natu- ram commemorat, ex qua veriiimile fit, ut a terra lon-

giilime fefe efferant, atque in coeleflem locum fubvo-

lent. Quin etiam eos carpit, quibus mentis ieternitas ideo videtur incredibilis, quia intelligere & cogitatione comprehendere nequeunt, qualis animus fit vacans cor¬

pore, cum tarnen nec animum in corpore manentem in- telligant, nec Deum ipfum , qualis fit, percipiant, &:

tarnen negare non audeant.

§. VI.

Divinam animi originem Tullius recte adftruit, eamque ex immenia ejus capacitate haud obfcure pro¬

bat i quam vis non procul abeife videatur ab infulfa ^vete-

rum fententia

qui mentem aura? divina; quafi particu-

lam crediderunt; ad quem errorem facilis defcenfus fu¬

it

hifloriam ignorantibus creationis & alia permulta, qua^in ufus Pfychologicos facra conferunt litterax Quid- quid tarnen ert ; ex divina hac animorum origine atque

cum Deo ipfo cognatione, ad arternitatem eorundem fa¬

che concludit, _neque illud argumenti genus praetermit- tit, quod ^ex natura mentis fimplici, cui nihil fit admix-

tum

nihil copiilatum , nihil coagmentatum, ad interi-

tumejus negandum conducit, fi quidem ^interitus quafi

SR ).7( SK

difceiTus fit & fecretio & direptus ^earum partium, _qua:

ante interitum jun&ione aliqua tenebantur. Non fuffi- ciunt, fateor, harc omniaanimo, fuaHmmortalitatisple-

ne planeque convincendo, multaeque fefe offerunt dib ficultates, quibus diftrahi facile poffit mens

ad dubi- tandum prona, & ipiorum _quoque principiorum inful-

ie quserens demonftrationem. Sednec, _praeter probabi-

litafem magnam, quid promiferat Cicero, fairum do- gmaticorum, cum Academicis, exofus; nec ultra progre- di,in veritate hacindaganda,potuit, cui ad liberrimam Dei voluntatem, quod animi tum vivant, tum in ieter- num vUluri iint, per revelationis teilificationem falli u-

tique neiciam ^{, non} _{pateret aditus. Quod enim rem}

quamcunque, etiam pradlantifiimam

in nihilum redi¬

gere ^, & viliilimam ^contra confervare

immo amplifi-

care valeat pra:potens generis humani fator & au&or

ii voluerit, dubio plane ^{caret: utrum vero} ipiiplaceat, non tarn culis ex credendo, cognofcimus. fadis ratiocinando,, _{quam ex} diyinis potius ora-

§. VII.

Sola vero mentis duratio infinita _per fe hoc non ef- ficit, ut mortem pro bono potius, _quam malo, habere debeamus. Nam melius utique interdum videtur non

vivere

quam mifere vitam traducere. _Hinc Cicero, promiili memor, ftatum pofi funera laetiorem iibi _aliis- que vindicare non dubitat. Hoc vero obtenturus, non unam ingreditur viam. Partim ^enim ad divinam, de

qua diximus, originem provocat, indignum exiitimans, fiquis credat, non meliorem fore conditionem animi, ubi, _corpore rclicto, vincuiis cupiditatum laxatis, altio-

ra fapere ^, _cumque divinis ac beatiffimis _{verfari menti-}

bus licuerit. Quo ipio infignem lenit ac mitigat mortis acerbitatem, quod cara nonnunquam pignora nobis ^au-

ferat & amiciilima pe&ora disjungat. Hcec ^enim in deii-

fiderio

$ ) 8 ( $

fiderio & Itiåii confolatio utique effc maxima, mortem

non horribilem, Ted exoptandam reddendo ^, quod ilii, quibus orbati fumas, non perierunt, nec mi'eri funt,

ied ad feliciorem pramiili fortem, atque in teternam &

communem translati domum ^, nos exfpectant, ad ean¬

dern

opportuno tempore, venturos requiem. Praxla-

re hanc in rem Catonem inducit TuIIius, in dialogo de

Senectute, diilerentem: O praiclarum diem, cum ad ^il-

lud divinum animorum concilium ^coetumque profici-

fcar, cumque ex hac turba & colluvione diicedam. Pro-

ficifear enim non ad eos folum viros, de quibus ante dixi, ied ad Catonem meum (iiiium hunc Cato Major

morte amiferat), quo nemo vir melior natus eil, nemo pietate prteflantior, cujus a me corpus crematum eil·.

Animus vero non me deferens, ied relpeSans, in ea pro- feclo loca diiceftit, quo mihi ipfi cernebat eile venien-

dum. Quem ego meum cafum fortiter ferre vifus fum ^,

non quod arquo animo ferrem : Ted me ipfe confolabar,

exiitimans, non longinqvum inter nos digreflum & dis-

ceflum fore. Socratem quoqüe adjungit, non tantum

coram judicibus ^, a quibus ad mortem erat damnatus,

ied etiam, cum pame in mann jammortiferum iilud teneret poculum, adeo intrepideloquentem, ut non ad mortem

trudi, verum in coelum videretur adfcendere. Qui etiam,

ne parem credas omnibus, pofl· abitum, paratam eile

felicitatem, duas cenfebat eile vias duplicesque curfus a-

nimorum e corpore excedentium. Vitiis enim ^conta-

minatos atque injuftos devium quoddam iter habere con-

tendebat, ieclufum a concilio Deorum. Bonis ^vero,

vitamque imitantibus Deorum, reditum patere ad coele-

ftia facilem. Atque hoc idem, in Catone, Tullius ipfe his

monftrat verbis: Sapientiflimus quisque sequiffimo ani¬

mo moritur, ilultiflimus iniquüTimo. Animus enim is,

qui plus cernit δζ longius, videt fe ad meliora profici-

^ ) 9 C X?"

fei; ftle autem, cujus obfeufior efT aciés, non videf.Åtqur

hoc nos iaitem, _quotquot, falutifera-verat reiigionis lu-

ce colluilrati, in myileria divina introipicimus ^r certius- longe adfirmare poifumus..

i VIII.

Maturus certe ex hac arrumnarum valle difcefius,,

& in gaudia coeleiiia introitus

dbnum eil maximum, quod homini dari pofTit a. DEO; idem hiiloriola quapi-

am ex Herodoto admonere voluit Cicero- "Ferunt filios duos, matrem

facerdotem Argiam, adftatunr & iolen-

ne Facriiicium: curru-contendentem,, morandbus jumen- ds, trahendö advexifle ad fanum.. Matrem vero preca- tam maximum ipfis ^, pro tanta' pietate-, prcemium, fed

mane, poflero die ^, eosdem inventos fuiile _mortuos;

unde concludi poflit, benemori, homini optimum eile

& feliciilimum. Praxipuam vero rationem, ^{cur mors} metuendanonfit, ex fumma DEI bonitateiapiens noder adfert Romanus;. (quamutinam, certoac vere cognovis- fet, fic enim inter ipem & metum non ftxiiilet feplus).

Η is enim verbis

cedro digniflimis, atque ad divina fa-

eri codicis oracula accedentibus proxime; primam e.Tu- fculanis, Quadlionemfinivit, _{quibus &} nos pertenue*

opufculum claudemus : Non _{temere, nec} fortuito fati &

creatifumus, fed profeiho fuit quatdam vis,, quargeneri

confuleret humano:: nee id gigneret, aut aleret, quod

cum exantlaviiletomnes labores, tum incideret tn mor¬

ds malum fempiternumportum potius paratum nobis·

perfugium·putemus.. Quo; utinam velis pailis perve-·

hiliceat. Sin reflantibus ventis reji-ciemur, tamem

e.odem paulo tardius referamur ne-

eeife eil..

S; D. α

φ

MIN VÄN.

Där f äUhet byggs pä egen flit,

Där idog bet får bana Dagen >

Dåv vifar lyckan fig benägen ^,

Där bindras ej b erbm ligt nit.

Min Vän, Din bild Du fkädar här;

Jag talar fom mitt hjerta tänker,

Jag fpår att Himlen fnart Dig fkänker9

Den lon Dig redan ämnad är.

Fortjänfl med Dig i följe går,

Farnaßen blir Din ?ninßa heder,

Din dygd den ära Dig bereder,

Som af flg fjelffitt värde far.

GUSTAV BJORNDAHL

Claffon.

Min Kär aß e Broder.

Att Du, Min Bror, ett lyckligt val, då boken

valdes, gjorde;

Till min och andras glådje blir af detta profvet

fpordt.

BENGT BERGMANN.