VERSIO SVECANA

ΠΙΠ"1 oit>3

VERSIO SVECANA

SELECTORUM EX PAULINIS

EPISFOLIS LOCORUM

AD EXAMEN KEVOCATA

DiiTertatione Academica.

Cujus Part. X.

Confent. AmplifJ. Ordin. Philof.

In Regia Academia Upfiilienfi,

Prseiide,

MAG. JOHANNE

FL O DERO,

Grac. Ling. PROF. Reg. ^πτ Ord.

FnhJice Ventilmdam Siftic

JOHANNES STENFELT,

Gevalia ^-Geßvicius

In Aeroaterio Gutta^v. Die XXV.

Apr.

A. MDCCLXXII.

Horis Ante Meridiem Selitis.

UPSALIiE,

äpud Jom. Ei>man, Reg. Acad.

Typograph,

VIRO.

Praclariffi/no.

Scholz. Gevalienfis. ReSiorj, Celebratiffimo,

O MINO.

Magistro. ERICO.

STENFELT.

PARENTI. INDÜLGENTISSIMO.

(j^uod. Tibi. Pater. Optime. Debeant.

Animo. Soccurit. Quotidie»

Qiiod. Tot. Benedciis. Rependam.

Nihil. Habeo. Nihil. Invenio..

Aecipias.

Benigne. Chartulam.

Venerabund*.. Tefferam.. Pietatis..

Quam. Cum. Voto.

Longae. Ac. Feliciffimas. Vitae.,

ArdentiiTinio.

Dat. Dicat. Dedicat.

OPTIMI. PARENTIS.

Filius. OftedientiflTrnus».

JOHANNES. STENFELT.

D. η.

2 Cor. I. v. 5.

Ort

^8Τύο

xcc&ws

^{$icc %<μ~8}

7Τεξΐ<τ<τευει

πεξίσσευει

rix. nruSrjμΜΤΜ

utf η

ποίξοίκλησις Τ8 Χξ^8

ημών.

hs Υ\μϋε ^,

In Fpiflola: hujus initio

gratiarum actione eelebrat

Apoiloius

immenfam Coeleftis Patris gratiam, quod in-

ter acerbiilima, quae ipfl devoranda

eilent

^,

adfli£tio-

num tsedia, efücaciilima ipium coniolatione permulce-

ret, quo &

ipfe redderetur aptior ad fomenta dolorum

Corinthiis impertienda. c/Or;, inquit porro,

kxBcIc

ττε^σ-

σευει tu ttuB^utu t8 %ςι<ΐ8 κ.;τ, λ. Qua: verba iic red-

duntur a Sveco MetaphraPte: ty Jafom tbrifli lidande cir

mycket kommit

bjver oß, fa kommer ock mycken bugjvalel-

fi öfver oß genom

Chriftum. Ubi id

praccipue nos

offen-

dit, quod ^tu tS χξv?8

ποίΒηματα, redduntur, Cbrißi Ii-

danden. quafi ^, quos

Chriflus exhaufiilet, iabores in Pau-

lum eilent derivati. Non quidem negamus,

ad

exem-

plum

Chrifti, etiam fideles eile infe£tationum telis

^ex-

pofitos, atqtie

ideo,

nec

ipfo

renuente

fcriptura: lo-

quendi modo,

pofie illos, dum ob Chriili

nomen x-

rumnas patiuntur,

die», perpeti dolores Chrifti, h.

e.

fimiles illis, quos

Chriflus pertuliflet: Sed

tarnen, quum iifoe loquendi rationes

ambiguitatis nonnihil habeant,

atque

anfam facile praebere

queant

finiftris interpreta-

mentis, pratftabit ab

illisabftinere,utique in quibusdam

locis. Sic dicit e. g.

Paulus Col.

1: 24.

άντανοίπληςω

tu ύςεξημ^κ Tcav

Βλ/ψεωγ

T8 χξΐ58 εν τη

<rccgxl

μ8.

Svecus ha¬

bet:jag utfyller i mitt

kott hvad fom fattas i Cbrißi Ii-

Rζ dan-

2 Cor. I. v. j. 6,7.

dande: unde, Γι liferce inhaeferis, fenfum hauries inc- pciifimurn reique veritati quam maxime adveriurn, Sunt

autem ut T8 χξπχ Βλί-φειε, non adfliciiones, quas Chri·

ilus pertulit, fed ^quas Paulo proprer Chriili noroen per- ferendas fuerant. Cujusmodi genitivi ohjeclorum in fcri- ptis N. T.

frequentiiliirie

occurrunt : ut Match. XiVjr.

cfl οίκοη lt]as, farna de Jefu, ^χαιοσυνη Stä Rom. Iii. ^22.

jufticia ^{, non} Dei, ied quas coram Deo valsat. Sic er¬

go etiam

heic,

^tu t£ χςιςχ παθήματα, non funt pailio-

iies Chrifli 3 ied adfliåiones horcinum _propter Chriflum exhauriendse. Quem fenfum uc etiam Sveeana Veriio in legentium animos infinuet, hunc ferme habitum ipii

tiederis: tyJåfom vi får Cbrifli fhdl maße mycket lida,fd

åtnjuta

vi ock mycken bugjvalelfe genom Cbriflum,

v. 6. 7.

'

Etts $ε

Βλιβομε&α}

υπεξ rys υμων ττοίζακλησεωε y^fcoe*

τηξίαε^{j τηε} ενεξγαμενηε εν υπομονή των αυτών πα&ηματων^y

ων ycy ημΊιε πάσχομεν' ειτε ποίξακοί?\ύμε§α, υπεξ της υμων τηαρακΚητεωε σωτηξϊαε· ngf η ελπίε ημών ßeßutu υπεξ υ¬

μώνj ει^ότεε ^{κ. τ.} λ.

Τη quibusdam manufcriptis Codicibus offerunt fefe

Le&iones aiiquantulum difcrepantcs ab illa, quam ple-

rsrque typis vulgafas ediriones preeferunt. Obfervarunt

enim MILXIUS, VETSTENIUS aliique, qui in Cri-

tico hoc pulvere defudarunt. in quibusdam Cod. non

legi το, σωτηξΐαε, in priori Commatis naembro: quam

l^ilionem ^eam ob cauiläm adprobarunt nonnulli, quod σωτηξΐα dici non fatis commode poilit ενεξγεισ&β,ιενυπο-

μονγ, Γι quidem verbum iflud a£livam heic, ut in aliis N. T. locis, fignificationem habuerit; non enim falus hegfåirut.y efficssx eil

ad

producendam tolerantiam ma*

lorom ; fed illa potius eil hujus efre&us & prarmium^

2 Cor. I ν. 6, γ. ΙΟ§

In aiiis viciilim Cod. funt ultima verba,^/ ^η 1\π\ε βε¬

βαία ύπεξ ^υμών, in medium Coromatis,

poii

το,ποίσχο·

μεν, conjecla. Et fuere profeffo, qni neque i-ftam ^ver-

ba ordinandi rationem improbaverint, inde inprimis duJ

&o argivmento, quod föloecifmi vitio vix liberari pos- fe videretur Apoftolus, Γι quidem, quod in ftquentr

Commate occurit, participiom nominativi cafus, h^ores-y

referendum eilet ad genitivum antecedentem, ημών, hoc modo, qgjj ·η ελπίε ημών βεβοίια ^, ελάτες κ. r. λ. quum

ex regiilis Grammatices foret hSorw. lilatn inconcinni-

tatem evitari facile poffe äjunt, Γι, ultimis illis verbis,

fuo erootis loco, referarßüs τσ eueres ad verb_{um, παζχ-}

ν.αλαμε^α', ^είτε παξακαλ8με&α, ύπε» της ύμων παξακλησεωί fc. παξακαλάμε&α, έι^οτες ^κ. τ. λ. Ha?C ieflio fe adpro-

bavit BEZJE, neerejicitur ^a VETSTENIO: & fateri cer- te oportet & flru&urse verborum fic optime fore con-

fultum, & fenfum nafci commodiflimum , hoc ferme modo exprimendum: Si adfligimur, fit id in veflri con-

fblationem, qua: gignit patientiam malorum ^, unde ^et¬

iam fpes, quam de vebis concepimus, confirmabitur

( ηομ η &λπ)ς ημών βέβαια υπ εξ υμών fc. εζ»ι);(in Confolatio-

11 e adficiamur,cedet etiam hoc vobis in folatium & fa- lutem, ειύότες 8cc. _quum feiamus, ii terumnarum partieipes fueriiis, _{partieipes etiam} vos fore confolationis. Quod fi

vero religioni habueris quidquam in reeepta leftione ma¬

tare, non intercedimus, quo minus ilia retineatur, quum eundern & illa fenfum fundat, nec quidquam habeat

foloeci. Quod enim primo attinet ad vocabulum σωτιτ

ξίαε, quod e primo Comrnatis merobro extrudunt non-

nulli, duplici nos ratione ejus vindicias agere pofle vi-

demur. Si enim, quos profanis au&oribus familiaris eil,

pafiivam

notionem tribueris τα,ενε^εισΒαι, poterit com·

modiffime σωτηρία dici ενεξγεϊσ&αι ^εν υπομονή i, e. ύπομο·

■vijr, nam ita ufurpatur nonntmquacn iv in N. T. Atque

üc fenfum habebis hunc: adfii&io noitra eit yobis fola-

R ₃ ti©

iIO 2 Cor. I. v. 6. _7.

tio & fäluti, qua; falös efficicur per patientian, five in¬

terveniere toieratione eorumdem malorum, quibus &

nos expofiti fumus. Sed non video, quid obftet, quo- minus ailiva notio retineatur , atque ro , ίνεξ<γ8με\>vjs re- feratur non ad proximum ^, σωτηφές, fed ad remotius ^,

πούοακλν,τεως , perinde ^, quafl fcripturn eile:: υπες τη? u- μχν σωτηξίοος nctj ποίξοοκλησεως, τ ris ενεξγ&μεν'ής κ. τ. λ. pro veitra faiute & confoiatione, _quae edicax eil ad gi- gnendam patientiaro: funt enim ifliusmodi νπβξβ&τού ne·

que facris neque profanis (criptoribus i^nulltata. Ne-

que denique eil, curverearis, ne ioioccifmi crimen in-

currat Apoitolus, ii verba iila, μα) n ελπ-is ημών βέβαια

υπεο ύμωι ^, in finem commafis conjiciantur: non enim

neceile eil, ut participiura,

hdorts>

v. 7. referatur ad an·

tecedentern genitirum, ημαν , quum refpicere poifit ad verbünd,πούΟΌύκ,α^ύμε^ού ^, ifa ut, quominus ofTendaris,inclu-

dere _queas verba lila parenfhefi, quod etiaoi SCHOF/ΓΊλ

GENIUM fecille deprehendimus ^, hoc jnde emergen-

te fenili: Γι folatio; adficimur, in veftrarn faiutem &

fomenta confoiatione adficimur (atque iic etiam confir-

mabitur fpes noftra) quura fciamus, vel ^novimus enim

&c. Sed _neque ifta mihi fatis placet explicandi ratio:

naalim ego quidem dirimere verba, quae in controver- iiam adducuntur, ab antecedentibus, per fignum majo-

ris diilinutionis, ita ut cum

fecjuenii Commate

7. unam

conilituant periodum (η$η ^ν ελπις ημών ßeßcciot ^{νπερ υμων,}

2 j\/ c/ «' / i ~ / c/ \ ~

ίιοοτες> ori ωσπεξ κοινωνοί εςε των πάση^ματων, ^8των^της πού'

ζοίκλησεως). Siccme ergo, inquis, refers nominativum, Ιιΰοτες,ad genitivum ημων, reciarnantibus ianioribus Gram-

maficas regulis? immo vero exiftimavero, facällime pos- fe Apoftolum in gratiam redire cum Grammaticis, ii

in prarfidium arceiTantur Grseci Seriptores ^, quos maxi·?

nie pure & emendate locutos

eile

conflat. Videlicet, participia

iilum habent apud Atticos Scriptore« ufum

^e-

le-

2 Cor. Γ. ν. 6. _7· III'

legantem , ut

föla abfolvant fieparaturrr

continuationis membrurn, nulia habita ratione an-tecedentium: quem il-

lorum ufurn binis illuflrabimus exemplis. Ita enim pri-

mo loquitur THUCYDiDES a): Kod tc >? μεν Σνξ&Ά&ϊΙοις·

Kg] ^υμμοί%οιε κ^τοίττλ'ή^ίζ ^{εν τω}^ αντίκα, ύκ ifijyr,. tyevsrο y

έξωντις isre ntoc, &ικελί»ν

τειγμζομενψ

κ. τ. λ· Vides heic par-,

ticipium nominativi cafus ^, οξωντκ, referri ad dativos ^v Συξακΰσΐοΐϊ- ^x&j

ζυμμάχοιε

^y eil enim ienfius hicι påvar

non exiguus invafit Syracufanos & Socio*, οςωντεε^ quum viderent, vel, videbant enim &c* Simili loquendi for-i

ma utitur ISOCRATES b): ^είμε^πχ, inq..uit^, υμώνy

ρίν^ξεε'

éb&w&tot, ^μετ iwcCbts οίKgcccaoiSoit· ^των λεγόμενων, εν&νμη&έν-

Tccs κ. τ. λ. heic participium ponitur in accufiativo cafü,

licet antecedat genitivus, ΰμων: fenfus enim hic eil: ^ro-

go vos, Athenienfes, ut cum benevolentia audiatis

ea, quas dicantur ^,

ε\§νμν,§ενταεcogitantes,

vel, ita

ut cogitetis, & c. Necjue id genus aberrationes ^a Vulgaris Grarnroaticce regulis adfpernantur Sacri Scri-

ptores: Sic enim loquitur Johannes ^c. XXI. v. 12: é- hls των μαθητών Ιτολμοί εζετάσοίι αυτόν ^, Συ τίε « ii»

$ότεε, ort ο Κυςιόε hi. Cui fimile eft hoc Paulinum ef- fatum: n ελτι)ε ημών βε,όάια, ίιόότεε^{κ. τ.} λ. Spes, quam de vobis habernus, firma erit, novimus enim, ut ad^

fliclionum , ita & confolatioois noilrge ^vos participes fu-

turos.. Ex hifce, _quae difputata fiunt ha&enus, marii'fe-

flum eil, quomodo ienium exprefiura utriusque Com-

matis Svecana Verfio concinnari debeat: dicas autem :

bafvs vi nu bedrofvelfe, ja [her ^thet eder tid froft och fa*

liebet, bvilken värkas ( befrdmjes) tber igenom, att I med

tolamod liden famnm vedermbdo fom ock vi lida vel ^, ii

avliva magis ts hsgysi&ar notio placuerit, ^{- -} eder till

_

fidig-

d) L, Vli. ρ. m. j/> b) Grat; qux

inJcribUur

τ$\χ-,

Tt&mse3. iw iniiio■

IIS 5 Gor. I, v. g,

faligbet

och trSfti

[am

vårkar

uti ρder tolamod, underfäm*

ma lidandey [om ock vi ntflå maße, ( Sic irtique clarius pateicit fenfus, quam ex recepta Verfione,: - - hvilken falighet år

kraftig,

om Ϊ

liden

toleliga i then måtton,

forn vi lide) men om vi blifve bugfvalade,fa fker tbettill

Eder bugjvalelfe och Jaligbet. Och tbet hopp ^, vi om eder hajva^, blijver fafl, ty vi vete, att fåfom I hafven ederdel

uti lidandet, fa fkokn 1 ock få del uti bugfvakIfen»

V. 9.

A7kd dvro) b savreTs ^ro αποκξίμα re B'avdr8 εσχηκοί- μβν*.

Ad Svecanam hujus Commatis Veriionem obferva-

mus prirnum, vim pareicula?, Ä05, ^non exprimi vocu-

1a, och: praterquam enira quod hoc Comma ^{cum an-}

tecedenti conne&it, auget etiam ea, qus fupra dicta funt. Quum enirn v. g. dixifict in iftud ie vux per;cu- lum fuifle adduåum, ut de vita prorius animi pepen-

diilct, addit heic, d/kd dvro) κ. τ. Λ. quafi diceret * ne- que animi tantum pependimus, ied, quod magis eil, perfvaiiirn fuit, non diutius nos in vivis futuros Eil

ergo, d?kd heic, immb, quin immo: Quae notio particulss

huic competit Job. XVI. 2.

dnwvvaydyüs

ποιγι&απν vfds*

dåd ϊξΎβται ωξα κ. r. λ, ejicient vos e Synagogis*, immo, quod magis eft, veniet ^tempus &c. Neque

ifium

_fignifica-

tum non frequentari a profanis novit, qui

νοΓ

^parum

fuit in illorum fcriptis verfandis occupstus. Deinae op-

pido dubitaverim, ^{an grazca} ffiais ^, εχφ

απόκαμα

b ίαυ·

τωreüe reddatur, hoc utique in loco,Svethice, fattafig jove, uti -Nofter habet: Och fatte oß före att vifinde vis·

jerliga

dö.

Ex ^more enim

loquendi

dicitur isJdtta fig fore något, qui

apud animum^ ilatoit ^facere,

quod

fiat,

an non fiat, in ipfius

fit arbitrio.

At Paulus non in-

dicat

2 Cor, T. v. 9. ιγϊ

dicat ronill^tin(Te fe mori, fed in iåa conjeftum fuifie pericula, ut

credidifTet vits ii

ηem

adfuiiTe. Huic effe·

iendx fententis ^non inepte adcommodatur grsca phra·

ils, ε%ειν άπόκξίμχ &ctvctT8 εν εχυτω.

Eil

enim

χπακξ'ινειν

propne ,fecernere:

fecernimus

autem

alterum ab akero,

ut vel eiigamus

quod placuerit, vei rejiciamus quod

difplicnerit : binc fit, ut utraque notto ,

&

^_

eligendi

& reprobandi ^, tribuatur τω

χίτοχςίνπν. Quin eciam

occurrit nonnunquam in

ienfu abjudicandi: χπεκξΐνέ

με

της νίκης, apud

ARISTO Τ

£

LE M

^,

eil

^,

objiidicavit

me a vi&orta. Hane nationern imitatur fubilatitiyum, απόκςιμχ, exponitur enim

ab HESYCHiO

per κχτχκξΐ-

μχ, -ψηφον. Atque eil

adeo abτόκςΐμΛ $χνκτ&, fententia,

qua quis aliquem

abjudicét

a

vita,

ut

ELAUTUS loquitur,

fecernat qtthfi ^e viventium coetu, mortique

addicat.

Er¬

go fyjiv·χπ'οκξίμχ Efccvcctp ^b εχντω,

nihil efc aliud,

quam άπογ.ξίνειν txuTcy τ8

ζην, fecernere fe quafi

e

viventium

furba, quod iIiis ufü venit, qui

abjecla diutins vivendi

fpe , ita ie parant,

qnaii fcitent fibi

e

vita brevi eile émigrändum,

b. e.

perfvaiiffimum habere

mortem

ad-

eiTe. Hunc ienfum Svethice hoc ferme modo expres- ferist _{ja ,}jag trodde

fjelf vtft {fult ach faß)

att

jag fknl*

U dl·,

v. IT.

Συνυπ8ζΎ8ντων Hjy υμών υπεξ ημών τη

δεήσει

^, hot εκ πολλών τΤξοσωπων το Ιιε ^ημχε ^οίξίσμχ

hx

πολλών ευ-χχξΐ- StjSy υπ εξ ημών.

Svecus Metaphra des non male exprimit ienfum hrf-

jus verficuli. (genom edra

böners hjelp

for oß^; på t

bet af

mongaperfoner ma

fke mycken tack for oß, får

t

ben gajvo,

fom oß gijven

år): fed

tarnen cum

ad

^grjecam veritacera

non omni adcuratione fit conformata, nonnihil eriam,

hoc loco, monendum ducimus. Id veto nos pr.vcipue

©lovet, quod jo,

$κχ

ποΑοίν,

explänat, quafi refpicere-

S tur

114 2 Cor. T. 7. ii. 17.

tur ad fuppreilum fubflantivum λόγων vel _{ευχρξίςιων}

(Α«έ

πολλών ίυχοοξίςη&ή, må fke< mycken tack), quum tamen i-

flud adjectivura referri debeat ad antegreffum fubflanti-

yum, πρόσωπον, quod heic _sque, ac apud ecclefiaflicos fcriptqres notat idem ac

ävfyoSpcs.

Eft enim hic ordo

verborum naturalis: ^το χοόξίσμα, ^το hoc ^πολλών hs iiμαε ic. γενόμενον, υπάς^αν vel·χρ,ξΐςη$εν,^εκ πολλών,_{τΐξο^ωπων,}vel άν&ς&των,

ενχοοςιςγι$ψ

Sciiicet dixit Apoflolus verfu an·

tecedenti, fe divina gratia prsfenti vira? periculo ere-

ptum fuifte, atque fperare fore ut etiam in pofterum liberaretur; συνυπ8ξγύντων x&j υμωνj pracfertim, inquit, hoc

fpero

^, quum vedris ^vos precibus Deum pro me adea- tis, ut quod (πολλών άν&ςωπων) multorum interve¬

niere precatione, in me exftiterit beneficium, a multis

etiam hominibus gratiarum aSione celebretur (I* πολ¬

λών πρόσωπων ενχοο-ξίςηΒ^. Svethice _ergo dicas: ^{- - - -} på hvilken jag hoppas, att hm än vidare (af^ven hädanefter}

fkaüfräifa mig: i fynnerhet jom I under[lodjen mig med^e~

dra böner, ρa thet att tben nåd, fomi genom monga men-

vifkors förbön ^, _mig vederfaren varder, må äfven af monga med tackfägelfe beprifas.

v, 17.

Tar^c sv

βΰλευομενρς

^} μvi ^τt

οόξοο

ελαφριοί εχρησοομψρ

t] 00 /3πλένομαι kxtcc

σάςκα

βπλευομαι, ]yoo vj παξ εμο) το

νοο), Ταϊ > τό s, 8.

In antecedentibus Verficulis dicit Apoflolus apud a- nimum fe conftimifte'rrelida Ephefo, petere Corinthum,

inde proficifci in Macedor.iam, _atque hinc revifere Co- rinthios , ut ab his in Judsam deduceretur: fed iflud fe poftmodum mutavifte confjJium indicac : nam ut ex Apoflolicis a£lis difcimus > Ephefo abiit primum in Macedoniam, unde hsc Epiflola feripta eil; ex Mace-

donia defcendit in Grsciaoo, ipfamque Corinthum,

acce-

2 Cor. I. v, Vfi

acceptum coilecläm ibi, in egenorum ufurn fideliura, ilipem; hinc flexo i·: i^nere reroeavit in Macedoniam, at- que ifthac via in Aiiam profeåus Hierofolymam ^con*

tendit. Hoc faåo mutan prioris confilii indicio, quse- rit V. 17. rSro ßnhευόμένος ^, μη ελαφζίοί ίχξησοίμην* quail

dicat: _quum id cepiflem confiiii, neque tarnen exiecu-

tus id eilem, num Chriiti Apoftolo indignas prorius le-

vitatis culpam effugere jure poilum? η « βαλευομαι γ.ατά σοίςκχ βχλίυομοοι ^{; aut num} illorum iequcr ^morem ho-

roinum _, qui fernere & inconfulte quidvis pollicentur ,

atque mox deinde, ut privari ratio fvaferit commodi,

decrera refeindunt, aliunde alio transvolantesfjfva ί 7tuf εμο) to vad, ^vui, ng) το 8, Sed de horum & leclione

& ienfu verborum ambigitur. To vod

defignare

adfir-

mationem & το s negationem manifeftum eil ^ex illis

S. S. locis, ubi übe loquendi forma: occurrunt. Matthaj-

us e. g. C. V. v. 37, referens Chrifli monitum de te- merario jarejurando cavendo, dicit: hea h ^ο λόγος υμΖν

vuty vocl, ^{8, 8,} Et Jacobus C. V. v. 12. πςό πάντων &·,

«dieλφα μ8, μη ομνύετε ^{--- ητω} Jf _υμων το να;, ναί,

το 8) 8. Ubi ^το να) fignificatλόγον καταφατικοί, fer-

monem adfirmativum, δζτο é, λόγον άποφατικόν, iermo-

nem negativum; fenfus enim eil: fi quid adfirmandum

aut promittendum vobis fit, content! fitis adfirmatione

& promiflione nuda ^, & fi quid negare vos oporteat,

negetis, nulla, rei firmanda? cauifa, interpofita jurisju«

randi reiigione. Confequens hinc eil, ut, ubi de ^ea- dem re ufurpata να; & é coniunguntur > defignetur in-

eonilantia fermonis & promiflionum: ^ut τό, πας άυτ»

hi vet) _{yrey 8,} nihil iibi velit aliud, niii _parum illum ii-

bi conitare, modo adfirmare, modo negare i dem. Hunc

eile _ξησεως hujus

iignificatum

in hoc loco pelam ed.

Scd quid attinet geminare particula* illas, quum iilas folac, ubi conjunguntur, inierviant

defignanda? rei

ejus-

S 2 dem

2 Cor. ί. ν. ΐ7'

dera adfirmatloni & negation!? BEZΜ de mendo

fuipe-

&us eil locus hic: depravatum autem eile exifbraat ab imperitis librariis, queis ^ante oculos veriåta fuUlent ^ver-

baMatthab & jacobi, in quibus geminatio illa particu-

larum occurrit. In quam feféntentiam inde ait eile indu-

£tum, quod iflam le&ionem

(ίνα

r\ ττα-ς

ψοΐ

ro val

y^f

ä?) non veius tantum interpres Latinus fecutus fit, fed

unus quoque e fide dignioribus Mscr. Codicibus fua

confirmet aucloritate: _quo infuper accedit, quod v. ig, q-ui ancecedentis veriiculi

fenfura deciarat, fola? iftac

vo- culac leguntur. Iflam BEZdE

fenteotiam

adprobat BEN-

GELIUS c) ^{, at} MILLIÜS d) contra rejic^t prorius, ut- pote adverfantem & Codicum

fide dignillimorum

con- lenfui, & patrum aucloritati. Qpi vero fernere nihil

eile mutandum ceniént, illos de fenfiu ^tamen difcor-

dare inter fe deprehendes. Alii enim ita expücant lo-

cum noflrum, quafi ^ante 'ίνα ^vj,

addendurn

efiet ^on

de/,

Vel åsov five

}εησαν,

^hac inde' emergente plena feηten- tia: η a βολεύομαι κατα σοίξκα βαλευομαι ^{, ort ,} vel ρο- ti-us, Si-ov ίνα ν, quod idem eil, ac 6εον είναι orcit/ έμοι

ro val, ^{ναι ,} yjjf ^ro é, 8 hoc eil, numne, qute delibero>

fecundum carnem delibero, _quum tamen penes me o- porteat etiaro eile etiam, atque non, non ^, i. e. quum

non debeam levi efle animo & temere murare fenten¬

tiam, flve adfirmativa illa fuerit, five negativa. Non

multum ab ifla cxplicandi ratione recedit Svecus Meta- phrafle3: id interefl tantum,

quod,

qui iflam ample-

&untur, dicunt Paulum docerequaha ejus confilia & de-

creta eile debeant, firma nempe & conflantia, ro valde·

bcre efle val, Sc ro 8, é: at ex Svecana Metaphrafi do-

cetur non quid

fieri debuiilet, ied quid fadlum

eilet:

quafi verba

ifla eilent Pauli,ad propofitam qua:ilionem,

t) in Gmmone &

adparatu Cr it, d)

not.

ad b. i,

2 Cor. I. v. 17.

{η å βαλευομοίΐ κατά σάξκα βολεύομαι) refpCndentis^, &

qute in il!a contineatur, obje&ioni occurrentis, ita enim redduntur: eher mån min anjiag vara kbtßigl nej, utan

nar mig äv ja,ja: och nej ar nej. At quum Apoftolus

in verfn antecedenti dixerit, ie prins confilium mu-

tavifle, & in iequenti Commate id etiam oblique in«

nuat, non fieri potuilTe videtuF, ut heic omnis a fe a- moveat confilii mutationera. Profeclo, qui vel obiter

rem infpexerit, nullo deprehendet _negotio, cfiicere ver«

ba harcce cum antecedentibus unam orationis feriern _&

continuationem , atque iftis dedarari quid fit το βχλείε*

<Βχι· κατά

σάξκα,

eiTe nimirum hoc, modo reu dicere,

modo é, h. e. in confiliis decretisque flbi parum con-

ftare. Hic fenfus ^ita fua fponte fluif ex ferraonis con-

textu, ut, licet retineatur particulatum, vu) & a, gemi<«

nacio _, omnium, Judice MFLLIO, Codicum confenfur

patrum_nullis item & Metaphrailarum teftimonio confirmata,

tarnen admotis machinis alius inde extorqueri pos- ie videatur. Ut vero rile etiana fenfus in Verfione a«

periatur ^, dicere poteris Svethice: eller månne mina råd-

j/lag

_nekar{ beßut) år0

kotßiga,

Jå att jagforft ja kur och fedan

thetfamma.: vel, att jag fårejatter mig nogot ochfe-

dan ändrar thet. Iftud le vita tis crimen ita a ib amovet

Apoftolus Verfu fequenti, ut obrlique quidem concedat"

primum fe itirceris confilium mutaville, ita ivadente re- rum circumdantium habitu, fed ideo tamen non fe de- bere in fufpicionem actduci, quafi etiam in religioneva- rius eilet & mutabilis. II;<rcV, _inquit, o Sscs

^οτι

^c λο- yur Ϋ\μων7ίξθ<: υμάς χκ hy^{ενετό1 v}χ) nßj Ubi in primis ver- bis eile quamdam jurisjurandi ipe.cienn Ικλε^πκψ exifti- mamus,_ßrina atque poflerioribus docere Apoftolum, in do- Evangelii proponenda Corinthiis non fe _unquam

a iemet discefTiiTe: fed, _{quod v. 15} dicit, dodlrinam de Chrifto Dei filio, _{ejus atque Timothei} & Silvani mini-

S 3 ilerio

ii§ ² Cor. I. v. 17.

fterio propagatam

eamdem femper eile

atque

immnta-

tam, Quod fi ergo fenfus magis, quam

fingularum

vo-

cum, rationem habere velis, dicas

Svethice: Gud dr

mitt vitne, at mitt tal (min prädikan) bos eder icke

bar

varit ofladigt (föränderligt) ^: ty

bvad jag ocb Timotheus

och Siluamis bafva lärdt om Chnflo Guds Son, tbet blijver oforänderligen tbet [amma.

&

Amice

Integerrime.

Τφ'τειδη, διαφωσκύσης

ταύτης της

ημέξχς

^,

ελαβον αφοςμης, δημοσία,

μαξτυξίιν την

ενΒυμίαν

μ8 ενικψ

ig&f

πολλψ φι¬

λί_αν, β'βλοιμην αν κατα το

ειω&ος

dvayc^évsiv την ευφϋί'χν σα

σπανην, r&f μεγαλυνειν την άγχινοιαν τ ε μμί;

ττοικίλην

επιςη-

μην 78, ει μη αντοε

ακ&οιμην ανα^λιοε

υπαξχων ηομ ίΤζος τα

ντΐχοαια των·7ΐξΧ'γμοίτων άφυε^ατος. Συγχαίξω

δε

Σοι

ντυν^α·

νομένος^, οπ, μετ 8 7τολύν

χςόνον

^,το της

φιλοπονίας

x&f παι¬

δείας Συ βξαβεΊον

ληφη. Τυγε

^, εταζ>ε φίλτατε, της άδετης, ygf διατελεί μεν , ως ηξζω, τα καλά επιτηόευων,

κοί&

εκα-

ςην δε ημεξαν τα σεαυτ& αμείνω πξάττων, Το λοιπον, ευχο-·

μαι τω υφίςω &εω,

παντοδαπα

Σοι ωξΐχ

χχξίζεσ§αι,

^{ως με-}

ya ολβιον οντά, τον

βίον κχτχςξεφειν.

ANDREAS Ε. TEGMAN.

pufpita dum Phoebi icandis, Svaviilime STENFELT,

Cernimus illud jam pulchre frondefcere ^nomen:

Scilicet in ftudiis meruit labor, inclita virtus,

Ut viridis tandem cingat Tua tempora Diphne.

E. O. SOLENIÜS.

%