FLÖDE JOHANNE

D. D.

Difputatio Academica

QKTPNJQ

OBSERVÅTIONES PHiLOLOGICAS,

IN

IL PETR1 1. v. s.

Quam,

Confent. AmplijjFacult. Pbil4

In RegiaAcademia Upfalienß\

PR/E SID E

MAG. JOHANNE

FLÖDE RO,

Grac. Ling. rROF. Reg. & Ord.

Pro Gradu Public# Cénfurae fubmittit

Stipendiarius NefFelianus.

PETRUS

"

WÅSSTRÖM,

Merdhtindrenfis.

v. d. m.

In Alidit» Carol.

Maj.

D.

XXIX. Maji.

MDCCI.XX.

Huris Ante Meridian Sclitis.

UPSALIjE,

Apuci Joh. Edman^, Reg.

Acad.

Typog.

s m.tis :er:e MAGN/E F1DEI

equiti de stella polari

splendidissimo,

nec non

gübernatori provinclt uplandict!

adcüratissimo,

PER1LLUSTRI

ATQUE

baron.',

hocce opufculum,

ob multa collata

beneficia,

ⁱⁿ

lignuni pietacis

SA CR UM.

L N.

J.

§. I.

^TTVti

neminem

fuifle antiquiorum conftat» qui

A-

^ poflolicam

prioris Epiftoke Petrins

au&oritatem

in dubiam revocaverit, ita pofteriorem ^, ut di- citur, non omnium confenfu pro genuino A- poftoli, cui

id nominis fuit, foetu habitam olim fuifle,

indicat EUSEBIUS a) tT£T%8 fjtev Iv, inquit, Ist/cs-Aj?, fxicc

v\ Ksyofxevvj ocvt8 Trqorefoi,

civoopeKoyvjrcct

- rrjv

(pegc/jiévw

uvt8 ctevTtyav 8K

€v$iet$t]Kov fjih hvoct

TrccgeihriCpXfxev• cfxcas

Jg TloWoiS Xgyi&ipos (pOCVSlGCC /USTOi TOOV CCKXooV

e<T7l8$Ci<Sn

7<ox(pcav. Et alio

loco b ): 7ih%os, inquit, i(p d> ctKofioiAsT-

rui q %^i=S8

Imthvplto, ptocv £7riToÅrjv ofAooÅcyxfjiévrjv

KccrccÅe-

Xoniev * h® & H&i

^vre^ocv. 'ApQißcZxXsrcct

^yctg. Non pos- fe autem utramque

epiftolam

ad

eundcm referri

aucto-

rem ex ftili, quam etiam

HIERONYMUS fe obfervas-

fe dicit, difcrepantia

conficiunt

nonnulli; in quorum grege

adnumeramus GROTIUM, SCALIGERUM, SAL¬

MASIUM. Sed nec defuerunt, qui in contrarias par¬

tes conceflerint ^, ATHANASIUM, loquor» GREGO-

RIUM NAZ, EPIPHANIUM,atque recentiorum inter-

pretum

complures. Neque deftituti funt pr«fidiis,quibus

iflam tueantur fententiam. Primo enim dicunt Epifto- lographum

difertiflimis verbis dicerc Cap. I.

^v. 18,

fe

cum Chrifto fuifle in monte & delapfam coclo vocem

stos hiv ^{o vtos} (jlov o dyoc7rt]Tos hs 09

£v$QKq<T06,

fuis auri-

A 2 bus

a)

Hiß. Eccl, L. 111.

^c. 3.

b) L. HL c. 2j*

.% a t Sfa'

w ) 4 v. ^

bus audivifte; id quod convenit inPetrum, ut qui, ^u-

na cum Jacobo & Johanne, teffcis fuerit rtjs rov x^oZ (AerccjjioQCpooTscos Math. XVII. ^i. Quo deinde accedit quod

hane dicit ehe devréquv sTr^oÅrjv. c. Ilf. v. i. atque Pau-

lum infuper ^vocat uyeeTtflrov

d$s\(pov

c, III. ^v. 15. Quo titulo nemo illum, prasterquam Apoflolus, infigniviflet.

Neque nihili faciendum efle dicunt teftimonium Ju¬

das, qui, ubi v. 18» verba hasccc, b b^ocroo %%cvgo bov-

TUt €fsi7F0CMT0Ct, KCCTC6 TUS SXVTtoV £7rtSv/xJuSTTCgcVOfASVCl, ad Apoftolos audtores refert, ad alium, _quam quidem Epi- flolographum noftrum, refpicere non potuerit, quum in Apoftolorum fcriptis nusquam illa legantnr alias ni- fi in hujus Epiflolse ^c. III. v. 3. Quo tarnen loco diffi- mulandum ^non efl, Judas Epiflolam in eandem, cum

prafenti hacce, conjedtam olim ^a quibusdam fuifle clas- fem, h. e. in numero habitarn eorum

fcriptorum,quo-

rum dubia efTet audtoritas, quod EUSEBIUS c) tefla-

turt räv dvrtÅs'ycpsvoov, inquit, yvoo^iy.oov &v oy.oos reis 7roÅÅois _fl Åeyo/uévfl locKooßa _(psgsroct , flefj fl Isdoc, rjre Ué-

r$a

levrégcc

åm^cKfl; Dcnique non parum prasfidii illo-

rum fententias, qui Epiftolas hujus yvflo-torflroc tuentur, inde accedere pofle videtur, quod in iplo limine fe au-

£tor vocat 7ib(>o\ , & quidem aVoVoAov quo titulo ceterosejus ordinis viros fuis fcriptis audloritatem conciliaffe conflat. GROTIUS*exiflimat, vero maxime fimile efle, Simonem, Epifcopum Hierofolymitanum, fcripti hujus audtorem fuifle: Cui ^ne fententias officeret i\ bnyqocCpfl) extrudenda efle dicit vocabula, nervös- & d~

ttosoåos , tanquam de induflxia in textum jillata ab illis, qui Apoftolicara dignitatem Epiflolas dare voluiflent:

Credo, inquit, ita comperturum, fi quis antiquiova, quam

nos habemus, Epiflola hujus Exemplaria invenerit. Quum

vero,

c) L.

Ill

^{v, 2J.}

9 )

f

( ^

vero, ipfo fatente GROTIO, ifla le&io nullius fe ^tue-

atur au&öritate Codicis, fed in ejus fit formata ^cere- bro, ^non eft, ^cur deferamus leftionem, _quam omnia prasferunt exemplaria: ^i/xsccv Tlh^cs,

HovAos

rjjj "Kr.c^o*

Aoff 1y&8 Xf/zou, SIMONPetrus fervus (i. e.

tHiocxovos,

Mi- nifter, ad facras obeundas Keira^ylocs vocatus: quomo- do fe Paulus Rom. I: ^i. vocat dgAov Itjas vjj kåyjtcv cc- tto^oKovj & in profanorumfcriptis miniftri Regum & Deo-

rum facerdotes dicuntur JsA« ßac-iXeoov, & ©exv d)) &

Apoftolus Jefu Cbrifti, ^rots Igotijjiov tjtliv KccyßGi 7rhiv sv

bfxouoavvq

T8 ®S8 Yfxm r&j aooTtjgos IycrS Xgizx, fcilicet Xc&U

getv,falutem dicit Ulis, qui aeque, ac nos,pretiofam fortiii Junt fidem, injuflitiam, (id. efl per juflitiam, vel, ut aliis placet, ad juflitiam, quafi indicaretur, fideles una cum Ilde confecutos eile juflitiam Chrifli, ad juflificationem

& falutem) Dei nofiri & falvatoris Jefu Cbrifii. Xxgis

VjMVt Kcfi hpf\VV\ 7SÅ7jBVV^sIy] SV STtiyVCUGSl T8 ©88 xfj,lvjG8 T8

Kugis ijy.av, gratia & pax multiplicetur in vobis in agni-

tione (i.e. per agnitionem vel una eum agnitione, ut, crefcente agnitione & fide, crefcant fimul cetera dona fpiritualia, gratia & pax) Dei & Jefu Domini nofiri.

§. ii-

E7fiyqettyw

iflam excipit verficulus, quem, pro vi-

rium & facultatum ratione, illuflrandum ekgimus. hr hujus primo membro fe offert varietas ledionum: Alii

enim Codices , quod obfervarunt M1LLIUS,BENGE- LIUS, VETSTENIU5*; habent, dos ttcIvtcc f)x}v ^tys zelots (IvvolfJieoQS

beßoogri/jtsvct)

alii Contra, eos ttccvtcc

deSdeYrcu.

In»

Interpretes & Metaphraflk, qui alterutram harum le-

£tionum amplexati funt, pafiive expofuerunt ^to

Sedoofj-

(Sen, hoc ferme fenfu: quandoquidem omnia divina ejus

virtutis dona, _qace ad pietatem vitam pertineant,

funt

A ₃ no-

d) via

Georg. And. N.

71 p. 4/.

9 ) 6 ( 9

vobis donata. _{Et certe,} fi ad ftructuram gramnlaticam fpe£taveris, neutra earum abfona eft. Quod enim ad primam attinet le&ionem, qua? praefert ro

$e$a>§tifjtéva9

poterit illa fe tueri illorum au&oritate fcriptorum, qui

accufativos ufurpant abfolutos, prasfixa particula die, ut

ex hifce eonftat XENOPHONTI^ verbis e) edv rts yc-

vsocc fxvj

&ßgct7rsvri,

råro:

Hhirjv

^rs sTtiTl&qvi, ct7rödbyj/xo&~

{sa-oc 8k sä ocgxew rovrov, fi quis parentes non colat, eum ßcena multat, (Sc. Civitas) & rejeSlum Magißratus obIre

non finit, ds &re civ roi \eqä ivaeßäe B'vo/Asvei vvrsg rtfe

TtcXsas,•/»• /*-t4 rars.•. Bvovros,»' *77 /ac""fi,•»** vel.. _{quum res}/A- • Jacrce•- religio-. .

yvcy.svxc, fratres negliguni, quafi ex Civibus amici fieri

ßojfint

exjratribus non po

fint.

Quid ergo obftat, quo minus etiam heic legamus, ak 7id&vfoc ^- -

hs^oog/iy.svc6,

&

explicemus, onmia nobis donata fint. Neque al¬

tera leftio, quae offert ^ro

«Wo'^rjrcct,

abfoni quidquam habetj eft enim ^{reu «s-} ufus äinohcyiKoe, fequente verbo finito, adeo Grascis frequens, & nemini non obferva-

tus, ut nullis eum nunc exemplis comfirmare e re efte

videatur. Alterutram harum leftionum, fine dubio po- fteriorem, fecutus fit _{oportet vetus} interpres latinus,

reddit enim ad verbum, atque adeo ineptiftime, quo•

modo omnia nobis divince virtutis Juce, ad vitam Q? pieta- tem, donata eß. Melius expreflit LUTHERUS fenfum, qui ^ex diftis le&ionibus fluitj ita enim ille, nachdem fei•

ne Göttlichen kraßt, vafs ^zum leben und Göttlichen vandel dienet, uns gefchenkt iß. Hune im itatus fuecus Meta- phraftes

habet.-

Efterthet allehanda afhans Gudoms kraft,

bvadJom till lif och Gudaktighet tienar, offHaucht dr.

Iftam

e ) KdoßiYijx. L. II. c-2j. §. ij,

f) Å7t0fAV7]p. L. II. c. 2. §. 3.

cMj "V *7 f

J ^{I V}

I(lam ledlionum diferepantiam natam putat

MILLTUS

ex loci obfcuritate: forte enim, quum non perfpexe-

rint quo pertineret ro mutaverunt

illud alii

in $e'å®pvi[jiivc6, atque alii in

beåd^ircct.

Utique enim pro

certo dixerit _nemo, hane vel iliam fuillc AvtographiA-n poflolici fcriptionern. Utrumque quidem, &

h^n^sveo

& öeåooeyrc&i adnotavit MILLiUS ex coUe&ione velefiana:

at (i ^verum eft, quod VET5TENIUSg) ait, VELESIUM

non Gra:cos contuiifie Codices, led Latinos, _atque ho-

r.um variantes ledliones faepe infeiiciter in Grjecum con- vertiile fermonem, facile adfequimur, unde fadtum fit,

utin margine ejus exemplaris appolita legantur,

vcc & 'gyiTccf, non enim hoc magis quam illud infer-

vierit exprimendae verfioni vulgataySonataefl^ &,quod in-

de féquitur, non potefl hinc multum peti praeficiii

ad i"

flarum ledtionum veritatem confirmandam. Hoc dici

etiam pofle videtur de editions COLINtEI, qua: habet

fl nimiruDi PAULI LOLOMESII b.) de ea Judicium fit fän^{um :} dicit enim editionem illam efie conformatam ad verfionem vulgacam; id quod VET-

STENIUS i) eum in modum mirigat, ut dicat Edito¬

rem fecutum fuiiTe illos MSS. Cod. _quos verfioni i(li

confonare atque ad hane efle compofiros conftat. Ne-

que vero porro audlorifate Codicis Covellani, fit licet

il-

le, ex judicio MILLII £), inter probaiiores, inducimur

ad repudiandam ledtionem ^, quam plurima & manu-

fcripta &: typis vulgata éxemplaria pr,<eferunf, mprimis

quum

fenfum

illa fanum gignat, nec ufui

fermonis

ad-

verletur. Vel mediocriter enim in Gixeca Lingua ver- fati norunt,particulam oos, participio jundtam, exprimere

latinorum quafi^ quippe, ntpGte quum, vel quippe quum:

& quamvis frequentiflime cafus participii refpondeat

an

g i Pro/eg. ad 1] p. f/j, b) Bibi. Sel. i) trv- leg. ad N. T\ p. iqi. k) Proleg. ad N. T. §. 1482.

® )

S f

antecedenti cafui nominis, accidit tamen nonnunquam,

ut genitivis ablolutis prafigatur eodem modo ac vocu- la _{urs, ut} in his DIODORI SICULl verbis de Tauro

Carnivoro, /)

dio7is^

sizdroos di t

gooyXodvrcct

^{tbto to} smy¬

gis^v ( rov acc(3ko(pccyov roevgov) kgunzov kglv&tiv, dos div rr(s

(pvcrsoos ocvrdo

dsdoo^yjfjiévris

clAxtjv fxev Xsovros, itt7i8ds rd%os ^,

goo/urjv ds rdv(?8, i. e. Troglodytce judicant hane (eram effe

omhim validiffimam, utpote quumnaturaylIi deder^it Leonis fortitudinem, velocitatem equi robur tauri. Qu i locus

vel idco prxcipue infervit illuftrandis Apoftoli verbis, qnum ro

dedoo^Sui

illic aftive ufurpetur aeque ac heic.

Ut vero fenfum Petrini dicti adiequamur, ^ne divella-

mus hunc verficulum ab antscedenti, pofito inter ut- rumque Hgno majoris diAinclionis, quafi novam hinc fententiam ordiretur ApoAolus, quod nonnullis vifum fuit; led unam ex utraque conficiamusQrationis feriem,

hoc rnodo ^: _%U(*is vfiiv qfij iigvjvri TrXrj&vv&siri ev s7tiyvd>rsi

T8 ®£8 Jigjj I?]P& T8 Kug{8 ijjUOOV' OOS 7TUVTU d/MV Tifc SsiUS dvvciueoos olvr8 tu 7t$ds £oorjv ycfi ivaeßsiuv

dedooflYj/xsvyjs*

Gra¬

tia c? pax crefcat in vobis per agnitionem Dei JeJu Chrifti Domini uoftri; quandoquidem, vel quum divina ejus

virtus omnia nobis largita fit, qme ad vitam pietatem fpeSlant,

§, III.

In altero hujus Commatis membro» diu rrjs itfiyvu-

<rsoos t8 kuXsctuvtos ^pccs diu

do^rjs

yfij ctjsrrjs, alii aliter legerunt ultima verba: nam in editione COLINAil le- gitur, idlu

do£y

t(fij u^styi, quam le&ionem fuo calculo

comorobat BÉNCIELlUS. At vero fi ftare fas fuerit judicio vel COLOMESII vel VETSTEN1I, quorum,ut

2. indicatum eft, ille dicit COLIN^I editione.m es-

fe ad vérfionem latinam conformatam, hic vero ait e- dito-

l) Bilk Roß, L. M. p, nu 168,

) y \ qö^

ditorem fecutum fuifte MSS. Cod,qui ^ex ifta verfione

fint compofiti, non ejus luftragium magnae

dixeris

efte

auftoritatis, fi exemplaria fide digniora refragentur. Ob-

fervavit quidem VET.STENIUS etiam

Cod. Ålexandri-

num eandem leftionem prreferre, fed fimul tamen non difTimulat, non multum fe pretii ftatuere illi Codici, ut quem conftet

innumeris in locis efle

ex

verfione vulgata

interpolatum. Utcunque aucem

hoc exiftimatum erit,

verum tamen eft, quod ad hunc locum attinet, ^con-

fentirc diftam verfionem Codici Alexandrino atque edi*

tioni COLINÅEI: ita enim ibi redduntur verba h^c-

ce: per cognitionem ejus qui vocavit nospropria gloria C?

virtute. Quum vero fenfus idem emergat five légamus idiot

dofy,

flve

dtd do

fyc,

lubentiffime

fuperfedemus o- pera inquirendi in veritatem

illius le&ionis,

qua?,ut BE¬

ZA ait, in pauciilimis admodum Codicibus eft inven-

ta, &, _quam plurium confentiens fuffragium confir-

mavit, eam fequamur.

§ IV.

Sequitur ergo nunc ut perquiramus,quo

fenfu

Deus

dicatur kocXw t&s clv&gooTrss

dtcc do

fyc ^ ugerijc. BEZA

ad horum fenfum verborum inveniendum peculiarem ingreflus viam dicit,

prarpofitionera dicc

idem heic no-

tare ac i/s-, &, quod inde fequitur, non efte vocabu- la,

iofys

& uqerric-, ad Deum vocantem, fed ad homi-

nes vocandos referenda, _atque defignare finem voca.

tionis. Ita _ergo reddit verba noftra^,per agnitionem il*

lins, qui vocavit nos adgloriam ac virtutem. Cui conci-

nit verßo Anglicana antiquior :

trough

t

be

Knöweledge of

him tbet bath called us to glory and vivtue. Iftam expli-

cationem hunc ferme in modum confirmatum ivitBE¬

ZA: nusquam, inquit, dicitur Deus nos vocafle fua gloria, fed ad luam gloriam, conf. Rom IX» 23.

XV;

7. i. Cor. 11, ^7. i. Theft. II. 12. Et, quod

ad d^rris

B no-

C$2D ^ Tft ( J 10 V cgt?

nomen attinet, nemo efl, quin videat, quanto id me¬

lius conveniat hominibus, _quam Deo, ut cui potius

tribuatur dovccfjus ^ v^dros, Itaque, argumentativ por- ro, cum formula loquendi, qua Deus dicitur nos v o-

care gloria & virtute, nova dt, altera autem, qua di¬

citur vocare ad gloriam & juftitiam feu fanåirnoniam,

fit perufitata, redtiffime fecifle videbimur, fi prasp.

did

nfurpatam efl dicamus pro Sc d^srrjv explicemus per

c&ytcMTfjiov, quo utitur Apofl. 1. ThefT. IV. ^7. At quo ju¬

re dicatur a BFZA, nomen ccgerqs ufurpari de Deo non fatis commode poffe, infra disquirendi occafio dabitur.

Nunc tantum monniQe fliffeceric, _praeter omnium fcri-

ptorum ufum

adfingi prarpofieioni did fignificatum,

quem habeat hs. Videtur quidem

fibi aliquid

invenis-

fe preefidii ^, quo iflam tueatur notionem ^, in verbis

Pauli Rom. VI. _4. r\yéföyj %qi~os sk vexgoov

did

^■rrjs

r$ 7tctr$os. Heic enim indicari alt

finem

refurreeiio-

nis Chrifti, quem non alium ede dicit, nifi gloriam

Pstris, h. e., ut depofita adfumtre carnis infirmitate ,

inträns in gloriam gloriofus Deo vivat in

reternutiö.

Li¬

cet yero hoc vere dicatur], dubito tarnen an id indica-

tum hoccc in loco voluerit Apoflolus: nobis utique perfvafum

efl, oo%xv

r&

denotare gloriofam

pa¬

tris potentiam ^, Sc preepofitionem

hd

heic,ut alias

fre- quentiflime, habere vim defignandi cauflam,

neque

adeo aliud his verbis doceri, nifi Chriflum cxcitatum

e mortuis efle virtitte vere Divina: quomodo Paulus

alio loco t. Cor. VI. 14. dicit, Deum excitaviffe Domi¬

num noflrum ottü rqs <k>vcifjisoos durs, Donec ^ergo aliis

evidentionbus argumeotisifla tS

Aid notio confirmetur, quod

tarnen nunquam

futurum efle certi fumus,

non

nos

quidem recedimus

a

fignificatu,

quem

communis

confirmat feriptorum confenfus, explicantes ^ro

did Sofa

d(<erri£^j pergloriam virtutem, vel fua gloria vir- i tute

© )

"

( HP

tute. Quid vero & «V"i>ad Deum relata, figni- ficent, id reftat uü nunc palam faciamus.

§. V.

Graeci Bibliorum Metaphraftas reddere non nun- quam confueveruntHebrasam vocem "pn per ajer-jv, fic

enim verba Zacharias c. VI. v. 13. IIH trans-

tulerunt, avros Arr^erott dgetrjv, asque ac Habac. ef-

fatum c. II[. ^v. 3. oW DD3 H1H, kcc^s

é§uv'åe'tj

d^s-

rrj dvT&. Ubi manifeflum eft, nomine,"Jin & cc$errj, de- fignari Diviriam potentiam & Majeftatem, in rniracu- Jons efFeclis exlplendefcentem, quemfignificarum etiam

ro -nn habere videtur \J/ CXLV. 5. CXLVIII. _13. alio

licet vocabulo in Graca Metaphrafi reddatur. Quin etiam, accidit ut Hebrasorum nVnn _exprimatur nomi- mine _a^sroov, ut Efajas XLII. 12. rccs d^erocs dvrov iv

Tttfc vyjctcts dvctyyeÅtscri. C. XLIII.^21. Åocov_{y8, ov} 7r£gie7rofl}-

cet'jxY\V ras dqerus y8

hyyelScci.

In quibus etiam locis

non inepte dixerimus citrus defignare potentiam Dei.

Eodem rerme lenfu vindicat PHILO m) fummo Nu-

mini dqsrds' rov ©ä?v, inquit, 8x erftAelylpeis- «AAa vyv8s

ISgOTfflSTTslS SY]KottS ly/JX^CC^SiS Iva [A'/j fJLOVOV Aéyi]S £Vr^O%a)S

«AAa y&f ocörjs ysnr.ocs reis T8 cvros d^erds, Deum ^nonde- /eres,fedfitcro's hymvos injeribescolwnfiis, ut nonJolum ex-

peditis verbis, fed ^carminibus Müßeis celebres Dei vir•

tut es, h. e. perlecliones quas divinam ejus conftituunt Majeftatem. Neque ab illis diverfas funt iftas

cebral,

de quibus meminit Petrus ^1. Ep, Il£ ^{9. o7toos ras} ugsrccs

ipc&yyeiÄwre ^T8 ex cxcr8s v/aus xccÅecrocvros ^{ets ro} hccvycc-

?ov C&VT8 (püs) ut pradicetis ejusperfeffiones, ( in fpecie potentiam ) qui ex tenebris vos ereptos transtulit inlucem.

Poflem quidem ex profanorum feriptis ingenteno col- ligere meflem exemplorum, in quibus

nfj

dferrj

B ² ufur-

m) de Jomniisfubfinern.

t§££j \ T i ) 1 z \ «as»

ufurpantur

ad defignandam potentiam

^,

dignifafem &

gloriam,

fed

unum

vel alterum fufFecerit. Alexander

e. g. apud

PLUTARCHUM, n) dicitur

segre

tulifle

<juum Pater

ejus

narraretur

aliqua

reportata

vi&oria fi-

nes imperii

protulilTe, quafi nulla fibi relinqueretur il-

luftrium perpetrandorum

a&uum materies,

non

enim,

inquit, fe£labatur

fåovrjv åoe ttXStcv

^,

esAA' d^erviv h&} $o£ocv.

Huc referimus etiam monitum THEOGNIDIS o):

M)JT CC^STYjV a>%&

7ro\V7rCtify

^iiVOLt

Mjjr' ocCpwos -

Ubi per fe patet

dgernv

non

fignificare virtutem,

fpeciatim

iic dictam,

^quum

illa maximopere fit feftan-

da & expetenda: ^atque

ideo

^non

podumus

non acce- dere fententia; MTCH. NEANDRI, diccntis ifto nomi¬

ne notari dignitatem,

honorem, decus, fplendorem &

imperium. Quum ergo jam

conflet d^ervjv

accornmo-

dari nonnunquam potential

defignandce,

nec

invito Pcri-

ptorum ufu de

Deo dici pofle, nihil impedit

quo

mi¬

nus cam etiam huic loco vindicemus notionem,&ex- plicemus

Mj-xv

^t&j

dgsrriv gloriam & potentiam, vel fi

mavis per figuram, quas a

Grammaticis

vocatur ev

hd

$vo{\c,

gloriojampotentiam. Ut

fenfus verficuli hujus

ta¬

lis emergat: quum

divina

ejus

virtus fit nobis omnia

largita, quas

ad vitam & pietatem fpe&ant,

per

agni-

tionem ejus, qui nos vocavit

gloriofa £ua & Majefta-

tis indice virtute,h. e. qui gloriofe fuae Majeftatis

fpe-

eimen dedit, vereque divinam exercuit

potentiam in

nobis vocandis. Neque immerito tribuitur vocatioty\

ccqstyi y&j ty\

$o£vj

t8 ©«?^♦

five enim refpiciatur ad pri-

mordia Chriftianas ecciefiar, quae conftat

illuflria fuille

creberrimis miraculis & peculiari Spiritus Saneli effica-

citate, five pofteriora fpeiiemus tempora,

& ordina¬

riem

n)

Alexanå%

p, m.

666. o)

v* 13,3.

)

13 ^■

(

^<30*

riam viam \ qua in

convertendis hominibus incedere

fuevit Deus, faccamur oportet in hoc

falutari

opere ex-

fplendelcere divinam

potentiam & virtutem: in

quam

fententiarri loquitur Apoftolus

Fph. I.

18. Ew

rojJivu^

-fl rj-Q v7r£gßooAAcv

fxéyeSos

rJjs-

Hvvoc/usooc

^ccvts

iic

q»

UMS T8£ 7tl5£VCVTCC£ KCCTCC TY]\ SV£gy8iCCV T8 X(fOCT8£ CCVT8, Ut Jciamus qua fit fitpereminens

illa magnitudo potentia ipßns

in nobis qui credimus pro

efficacitate roboris virinm ipfius,

Ouod fi _ergo heec non

difplicuerit explicatio verbo-

rurn Petri, convertas Metaphrafin SVecanam (eftert

bet

allehanda af hans Gudoms Kraft,

hvad fom till lif ock gud-

aktighet tjenar, ojs

fkånkt år

^, genom

hans kund (kap

^{^}

fom

ofs hafver kallat genom fin

härlighet och dygd)

in

hane

formam:EmedanhansGudomeliga kraft

oßfkänkt hafver alty

fom till lif och Gud

aktighet

tienar, genom

hans

kund/kap, fom

cfs kallat hafver

genom fin härliga magt.

SOLI DEO GLORIA.

Mön eher Frere

£i les bienfaits donnent des droits fur le

cceur

de

tous les kommet,

quel droit

^{ne vous etes} vous pas acquis

fur le

mien,

&

de

quels

termes

puis

^-

je

me

fervir

pour vous

exprimer la reconnoiffance, dont il

efl pénetre. C

efl

vous, mon eher frere, qui des ma

plus

ten

dre enfance

avez

chercbé

ä tri

infpirer

des

fentiments,

qui

menent>fi

non a

la fortune,

du tnoins

au bonheur dont

jouiffent

les ames

vertueufes,

ceft

vous, qui m avez

fervi de

pere

de guide & d1

ami%

Permettez v. oi donc de joindre a /' ouvrage ^, que

vous alles donner au public

&

qui va vous en me¬

riter C eflime, le

temoignage

de la

reconnoifance

de i attachement avec le

quel je firai

toute ma vie

Votre der Frere

E. WÅSSTRÖM.