JOHANNES LAUR.

(1)

fragmentum hermesiänactis SUETHICE REDDITUM,

cujus partis prima: sectionem posteriorem VENIA AMPL. FAC. PHILOS. ÜPSAL.

P. P.

mag.

LAUR. HAMMARSKÖLD

AD BIBL, REG. HOLM» AMAN. ET 90CIET. REG.

SCIENT, ET LITT. HUMAN. GOTHOB. MEMBR.

et

JOHANNES FLOREN

VESTROG. ALUMN. VICTORIN.

IN A UD IT« GUSTAV. DIE X APR. MDCCCXIIL

HORIS Ρ, M. SOL1TIS

υ Ρ S A L I JE

excudebant Stenhammar et PALMBLAD·

(2)

HOGAREVORDIGE

HERR

JACOB FLOREN

OCH

VÄLBORNA

FRU

HEDVIG ELEON FLOREN

Född Η A R D..

Mine huldaile Foråldrar!

Så omt Eder kåriek omfattat mig, så vigtigt bor det vara for

mitt hjerta, att begagna hvarje tillfälle, der ^ett offer kan visas, af tackfamheten. Emottagen hår ett af de ringaste; men fom

for Eder ikall _{ega ett} varde i den försäkran, att aldrig uppho¬

ra göra mig värdig

Edra vördade

namn,

Edra efterdomen

och

Eder vålfignelse.

Eder lydigafle Son

JOHAN,

(3)

)

7

(

ille, fontem certisfime in alienum alveum non induxifc,

ubi undenis pedibus ftultitiam coaevorum nugasque anti-

quorum Poötatam derifit^): quando quidem nihil eil Sa- tyra niii didaéticae poéieos ipecies. Retinuit diu Eiegia

Graeca _{gr a ve ni} iliam indolem _atque didaéticam _, _quam·

vis fitere nonnulii, uti Anacreon, Sappho & denique Pindarus, qui mitiorem iibi elegerunfc rationem r), His tetnporibus etiam difticha iepnlcralia (junde epigrammata) fcripfit Siftmnides s) et Clonas, ελεγείων τε και επαν

ποιητης, modos fcibiuie mnfices {νομούς) inilituit ^t

> B Vi-

q) Diog. Laert. Libr. IX. Cap. If. p. 584.

r) Ad il las elegias veteres, (fi nobis licitum fit, per analogiam

cum Comoedia Grseca» boc verbum adhibere) etiam numerare

potnimus carmen illud Egripideum^, quod in tragoedia fua Andro- mache (verf. 103 — 116) iegitur, et quod, quia folummodo _pau-

ca exempla ejusdem rationis exftant, magni pendere debemus»

ideoque nos conati fumus id fuethice reddere:

''Blott ett forderf, ej en brollopsfröjd, i Ilion Paris Forde fin _unga brud, tjufande Helena in;

For hvars ikull ^o Tröja! af fpjut oeh lågor omkringvårfd>

Hellas' fnabba Arés vann dig med tufende ikepp^,

Och min arma Gemål, min Uektor, om fådernesmuren,

Utaf Gudinnans fon, ilåpades kufkande kring.

Ur brudkammaren fjelfjag rycktes till ftranden af hafvet>

Hufvudet nedtryckt af tråldonaens rysliga ok.

Och mång fmårtande tår mig flöt på kinden, då lemna Boning och ftad jag tvangs, jemte min make i ftoft*

Ve mig ufl *! att än jag dagens ftrålar må ikäda, Herraionés tjenfttrål, hvadan betungad af forg

Hår jag Gudinnans ftod, bonfallande, fattar med håndreo Och bortfmålter, likfom ftenen af droppar förtärs.''

(Tragoed. XIX. Tom. I. Heidelb. 1597, pag. 491.) s) Vixit LV Olymp, confr. Fuhrmann. Handb. der clafs. Litter, nr

Th. f. ₂₁₇ — 222 et Hartm, 1. ^c. f. 606.

(4)

Vigente Ferkle, vigentibusque cum ilio fcienfciis, ar-

fcibus, omnibusque quaecunique pulcra et honefta haben-

tur, nriro etiam iuccesfu hasc poeiis culta f'uit Antima- Glaus _quoque, inter Poétas cyciicos band inglorius, no- vum Elegiae inflavit animum, fuos celebrans amores, hiftoricis et myfchologicis exemplis iiluilratos. Exinde Elegie nomen carmini amatorio addebatur. Hanc in

arenam non fine laude defcendebat, ut alios praetermit-

tam, divinus ille Plato, et poftea, quomcdo muita poft

fecula nullus ingenuus fuit ltalus, quin in fonantes ver- iiculos (Sonetti) prurientem venam effunderet, ita in Grae-

cia tunc temporis in Elegias vel Epigrammata ruebat impetuspoeticus«) Hiauteuiquiplaudentibus coaevispofte- risque, nunquain intermorituram hoc ftudio fibi para- runt gloriam, fuerunt Phanocles v), Fhiloxenus, Philetas, Propertii exemplum, Hermefianax nofter, aliique, quorum libros inviduin tempus furentiumque Barbarorum facri- legse manus omnes fere delerunt.

Poftquam amisfa erat lioneftatis nutrix, Iibertas, turbataque in Hellade omnia, exfules Mufas Alexandria

hofpitio

f) Ot νομοί οι xurot rmvrai, ανλω^ικοι vjffxv, uåtåiros έλεγοι, y.o- μωξχιοι, σχοινιών, χηπικν-τε y.ccj freios y.oo/ τριμελής — Plutarch. περι μι/σικης. Opera Francf. 1620, Tom. II. _{ρ. 1132.}

u) Athenseum, rjr Band, its St. f. 108.

iv) Nefcimus certe, quo tempore floruit Phanocles; charatter vero

poefeos fuae indicere videtur, vixisfe illum inter Periclem &

Alexandrum. Scripfit elegiam myfticam de amore Juvenum prisco-

rum, egorctf noroinatam,. ex qua Stobseus nobis fervavit fragmen-

tum (Senteotiae etc.Aurel. Allobr.1619. p. 329.) quod verf. ger- manicis transv. Schlegel. Athenaeum i:r Band. i;r St, f. in

— "5·

x) Hartmann 1. c. f. 6t>7.

(5)

)

9

(

hofpitio excepit; at velut planta in aüenum a nafeivo

traoslata foimn baud raro marcescet vei naturae aiienos

gignit b uétus; ita ingenii libera itudia in .domarn fed fte-

riiem imitationem fe converterunt, tujns difciplinae exi-

miu's magifter fuit Baiii filius, Callimachus y). Tum E- legia, quamvis et amatoria eondidit Battiades, ab indole

iuaerocica deOexit, modnque principes adulatione, modo phiiofophiaeecledti aefententiasdoftapoeiéos luxuria, modo

vita defunftos laudibus cumtilav.it. Exhac, quam adumbra-

vimus, aetate fluxerunfr pleraque Epigrammafum Eroticö-

rüm_, parvularumque, quia fegnes ad majora iufdpienda

ifti tuerünt hornines, Eiegiarum, quas antbologia jVlelea- gri continet z,). Hac hiitorica expofitione erit apertum,

de metrica forma tantum pendere nomen Elegiae^, quod

efc fila auetorirafe adfirmat Ariflotehs a) quodque natura carmini.« nitro indicare videtur. Quo enim modo rhyth-

mus elegiäcus Heroici in Lyricutn traniltum facit bh bo-

JJ 2 rum·

y) Prödas non minns ilias tres epocbas illorumque reprsefentantes indiéat, de rh-irix direns: λsy et is xotf otgtTTsvaotf τω μζξω Κωλλιρο»

TS τον s(pscri3v y.Xj Mtuvs^i/tov τον κοΧοψονον uWu xolj τον τχ τt:\Yifpov

<±ί\ηταν τον y-ωον xcof ΚχΧΚιμχχον Ti< Βα,ττχ χυgyvuiov ovtos riv, —

Phot. Bibi. Ron. 1653. Ρ 984 He Callimacbo vide Charaft, der

vorn. Dicht, all. Nation. a:n Band. i;r fi. f. &6 — iiä & Athen,

r.r Band. r.r ft. f. 129 — »40.

Z) Jenifcb Vorlef. üb. die Meiiterw. der Griech. Poef. Berl. igotf,

t:r Tb. f. _451.

a) Ovis si τIi iicc τ ςιμίτ^ον rj s\syttuv ^t) ^ruv κλλων τίνων των τοιοντων TTOtoiro Ttj μίμηση, Ιίλην οι ων^ςωχοι γ$ ovvuitTOvrss τω μιΤξω το ηo's7v τχς fj.tv sXsysionotxs ^txs ^tu μιμζοη iroitjTuS, uWu xoivtj xutx to

y,tTgov *§os uyo^vovTts De Ptecica. Opera Lut. Paris. 1619. Tom.

II. p. 653.

b) Svenfk WérslSfv Phrsphoros, i8u1 f. _337· Confn Studien von Daub und Creuztr, q:r B, f. 3, 4. ^. ;

(6)

rumque eil copula; eodem médium inter carmen Epi-

cum Lyricumque tenet Elegia, ^ex epopoea gnomica pro- feéta. Generis antem didaftici principium abhominutn natu--

rafubjeétivaducendurn eft, quandoquidem omnes de bonoet malo, in vita coinmuni, cogitationes (argumenta Gno- moiogorum, qui non in disquifitionibus metaphyiicis

verfari potuerunt) non ad objedtum, fed foiummodo ad fubje&um fi&oris pertinent, e quibus ad affeftus tranfi-

tus eft facilis. Hi vero non ii plerique funt, qui for-

titer etj maxima vi commovent anitrium, iilumqne in

cantnm Iyricum erumpere cogunt; Ted oblata libertate obje<5fcum tranquiiie et ab omnibus partibus diiigenter contemplandi, mentem leniter dulcique quafi dolore per- fundunt 9), In quibus tota verfatur Elegia grasca, ideoque

in praeterita tempora Iubenter refpicit, pedesque fuos

undenos clarorum majorum exempiis, imåginibiis tny- thieis fententiisque gravisfimis exornat d). Ubi igitur Ode, nobilisfimum Lyricornm Carmen, veluti in Mufica Melodia, afFedtus exprimet immediate, ita Elegia, qiiae mollisfimus mentis monologus appellari posiit, ideoque

cum harmonia comparari, aninmm fui plenum eontem- plando, profunditatem fenfuum, modo negativo, aperit.

Vergentibus in prava liberalibus artibus apud Grae-

cos, omnes in fola Latiali renata iunt, nuHum ^vero tain prospero fuccesfu ^quam Elegia; unde jaélat QuititfMa¬

nus

s) Snell Lehrb. der Kritik d. Gefehniacks. f. 187. Confr. Sul¬

zars allg. Theor. Art. Elegie,

il) Die Elegie neigt iich vermögen der Befonnenheit in der Selbft-

betraefetung und Selbilbefchauung zum epifchen hin, und He die

yi der Beichauung und Reflexion auf ein Ideales lebt, geht gern in die Vergangenheit zurück, um durch die Verweilung in der Vorzeit ihre Gefühle und Gedanken ^zu ruhiger Befchauüchkeitzu

bringen. Darum Iii: auch ihr Versmaafs epifch, und in der alten Poe-

(7)

)

"

(

nus e), hac in re Romanos cum

Graecis

nullam metnere comparationem. Emerferunte

perniciofo diluvio Catullus,

Nafo, Tibullus et Propertius,

immortalia

nomina in aeter-

num colenda. Ättamen non perfufa fuut illorum poe·

mata deliciis iliis veneribusque, quae apud Grsecos nafei

va fplendent venuftate, Callimackum et Philetam

fervili-

ter imitati funt Propcrtius atque Catullus. Defideramus

in Tib ullo Graecorum vim vividioremque ipiritum: ipfe-

que Ovidius, qui genuina amoenitate semuios longe iu-

perat omnes f), nimio expolitionis, ftudio, monotonia

laborat. Etiam metrum mutarunfc, exitu anapaeftico fe-

re abje&o, Jambicnm induxerunt, quo mitem

perdidit

indolem, -verfusque vehementior factus eil g~).

In memoriam revocantes ₅ Hoc pöefeos genus natu¬

ra graecanae proprium, nnlii dubitemus,

fore

ut, diver-

fis omnibus vivendi rationibus, Eiegia , antiqua indolis*

riumquam retiafcatur. U b inam hodie

videamus

palaefiras

illas, in quibus alacer Juventus corpus

nudum

ludis ex- cercet bellicis ? Ubinam tempia iίJa coronasque trium¬

phales, furentesque Msenades-, et Hetaeras, et

Rhapfo-

diftas, et artifices et public^ monumenta

? Verbo: ubi¬

nam rempubiiearn Graecorum & Re]ig ione

nr?

ISIovi ho-

mines, mores dispares dispariåqué fiudia iequentes>. re-

een-

iieda&yrtjfcft, aus einem Hexameter sjjwl Pentameter beliebend, Co

dafs lieh im: Hexameter die harinonifche ruhige Entfaltung des Ge-

miiths abfpiegelt, in der beinahe antifpasifehen Hemmung und unter brecfiung des Pentameters aber, der Wiederfireit desGtπtitbs und

der fanfte Schmerz des Innern als wehmüfhige Klage verkündet.

Fr. Aft, Syftem. der Kunftlehre f. 20S, Cc ηfr. f. 207, 284, 285

et Athen. B. i:r, ihr it. f. 107 — in. '

_ e) Inftit. orat. üb.„a. pag. 226. edit Bifpont. f) Polyfem ^5:te Sand.

N:o 4.

g) Conf. Mem. de Litter. tires des Regiit. de l'Acad. des Infcript.

Toni. VI» pag. 277.

(8)

centern Europam incolunt. Loco pétulantis illorum de-

mocratise, apad nos regnutn obtinuit legibus appriaie

definitum. Loco inftitutionis, ftrenuitatem corporis agi litatemque fpe&antis. inteile<5luales fa cultåtes hominis

excercenttir , uuantumque in corpore bebeti fieri poteir,

excohmtur. Loco lafcivaé libidinis natus eit amor, ut ita dioatrt, rationalis, aiios gigirens mores. Omnia apud

Gisecos publica e'rafit, omnia aperta ^, omnia dio quafi

fub Jo vis ocuiis argt·bantur: apud nos inträ trifies parie¬

tes omnia teguntur, omnia revelantur, afperitäte cceli

ultro cogente,

Qnod fi vita? elementa ita disparia Tunt, quomodo

tum poefeos artiumque, quae de vita pendent, confen-

fnm iperabirr.us? Eiegia nortra- non tantum, ut apud

veteres, lacrimabunda canit flebiiiterque gemit; fed mi-

ferabufrdum ejulatur, perditum fingultat. Eriam fa-

cies, etiam forma diverfa eit: qniefivifque in hon oeote-

leuticis doloris dulce ludentem echon h). Sprttis d!is

incatenatis rhythmorum ludis quos lrali vocarunt ierz,e

Rime, Sonetti aliisque fimplicionbus, anfiquam ^cum ahti«

qua forma Eleglae naturam rev-ocavif eminentisfimus

inter Germanos poeta, Venerum teneumaque amormn fräter, Goethe, auxitque novis amoenifatibus, veftigia

autem potius Latinorum, quam G aeconwn iegens. In·

ek tamen Elegice Grajae pecularis quagdam venoftas,

quam fruftra neg are; velies, candide leftor ! fi modo in

hocce Hermeiiana&is fragmenio, quod in vern cuiam linguam reddere laboravimus, native decoris umb?a lu- perfjt.

h) Jenifcb. über die Meiilerw, der Griech. Poef. i:r Th.

f. 176 — 183.