3 1 N O V I T I A R U M
F L O R A E K 1' JK C I A E
M A N T I S S A A L T E R A ,
QUAM
VENIA AMPLISS. FACULT. PHILOSOPH.
P R A E S I D E
E L I A F R I E S ,
OECON. PRACT. PROF. REG. ET RORGSTH.
ACAD* H. T . R E C T O R E ,
PR O GRADU PH ILOSOPHICO
P . P .
C A R O L U S F R E D . W i l l
V B ST M A N N O -D A L K G . S l i p . H tL M F E L D T .
i n a u d it, g u s t a v. d i e x x v m a ji m d c c c x x x ix.
H . F . M . S.
II.
Ü P S A L U E ,
J E X C U D E B A N T R E G I A E AC ADEM IA E TYPOGRAPHIC
BRUKS-rATRONEN
OCH
RIDDAREN AF KONGL. WASA-OKDEN HÖGÄDLE
Q E K K
samt
HÖGÄDLA
f r u
SL Mλ
f ö d d
B R O D I S
helgas dessa blad med V Ö rduad och T a c k s a o n h c t
af C. F. W a l l.
in S v , Bot, pingi cnravit III. TFahlenberg, Nullius sane mö- nienili, quae contrarie ad Herb. Elirbarlianuni a G. F. Me
yer in Chi. Hannoveran. afferuntur. L. c. quam plurima ci- tanliur exemplaria Upsaliensia plantarum, quae in regiono Up- saliemsi, ne quidem in Suecia stricte s. d. 1. media, numquain loclaie sunt, v. c. Filago minimal
22. À E M Ê R ÎA tnarilirtias radice m tilliplici caudiculos fo lio so s p ülvinato-congestos e latere scapigeros e m il- t e n le , fo liis lineäribUs tininervibus o b lu sis, involucri fo liis o b tu sa tis, calyce villoso. J V illd .en . H ort. Der'.
i . p . 533. Fr. Scan. p . 46. K och Syn. p . 5g5. H erb.
N o r m . V . n. 12.
S ta l. A rraeria. E n g l. B o t. i. 226.
A d m are occidentale v. c. ad Varberg copiosissim e.
Haec in Fl. Halb jam memorata a Floristis nostris duci
tur aid J . vulgctreniy litoralem, piimilam, pubescentem, a qua maxiime diversa est. Habet Arni, maritima etiam duas ana
logas varietates) altetam glabram, alteram pubescentem.
Obs. Duplicem etiam sub Stat ice Limonio in Suecia COmrtnutari speciem utriusque differentiam in JSOv. Mant. 1.
p. 121. primi eiposuimus. QuO magis bas plantas lustravimuë eo ncobiliore» teperiitlus, praecipue visis utriusque specc. ma-<
ximis et mihi mis. Sed St. Limonium Reich, ab ulraque, te
ste Dtreyer* diversa* ht 1. C. suspicati sumus. Harum differ rentiai dein a plurimis observata, quare synonyma addenda:
t* Sccanicd 1. C*
St.. Limonium. Smith. Koch. Hook. etc. et vera plurimo*
rum sensu.
St.. Beben. D rey. FL SaeÜ.
St.. pseildö-Limonium. Reich, (forma pumila).
St.. hybrida. Montagri. in litt.
Ü. Bathusiensis 1. c. Herb. Norm. 111. n. 12.
St.. rariüora. D rey. I. c.
St.. binervosa. Engl. B ot. t. 2663. St.. reticulata. Hook. Scot. sec. ips.
St.. spathulata. Desfont.? sea Hook. B rit.
Hlaec magis borealis est, etiam apud exteros.
A iL L I U M f a lla x , rhizom ale horizontal! bulbigefö*
srchpo n u d o , superne angulato, loliis linearibus pia*
h iis n ervosis j spatha b i-ü ifu la , Umbella subrotuuda
cap su lifera, filaraentis edentulis p erianthium su ip e - rantibus. S c h u lt. S yst. V eg. V II» p . 1072. u t normen collecliv. sqq.
* A . m o n ta n u m , ro b u stiu s, v iren s, strictu m , fcoliis obsolete n erv o sis, spatha o b tu sa , p erian th ii rrosei lacin iis acu tiorib u s, antheris exsertis fuscescentilbus.
S c h m id t. B o h . — Koch\ apud. Schult. L c. optiim e.
— H erb. N o r m . V . n. 70.
A . angulosum . D on. A ll., p . 61. M y rin V e t. A lc a d . H a n d l i8 3i; p . a3o.
A . acutangulum . R e ic h . F l exc. p . 112. H a r tm .. Sc.
A . fallax. K och . syn. p. 716. (ex cl. nom . D o n ii)b In collibus schistosis D aliae m ontosae p rop e la
cum S t. Lee ad B älnäs et Strand.
Sq. majus, robustius, foliis scapo duplo brevioribus. JFlo- ret Jun. Julio.
* A . se ro tin u m , ten u iu s, g lau cescen s, fo liis ob scu iriu s nervosis flaccid is, spathae lobis acu tis, p erian th iii l i - lacini la cin iis obtusiusculis stam inibus d u p lo brrevi- orib u s, antheris luteis. S c h le ic h .! — D on. A ll. p .. 65. A . angulosum . R eich . I. c. — G au d. H elo. 2. p . 4g)5. y.
In pratis h u m id is, solo a ren oso, ad ostiu m fllu v ii H elg eå in E sp et ad Å h u s S can iae; D e t e x it fMag.
B e rg stro m .
Priori m inns, tenuius, sed folia longiora, aliquantiulum latiora. Filamenta candida. Floret Aug. Sept.
Allium angulosum L . differt spathae lobis acumimatis, umbella laxa, staminibus perianthio brevioribus, foliis sinbtus angulosis. Allium acutangulum Koch. Syn. (All. danujbiale Reichenb.) staminibus perianthium aequantibus, foliis carirnatis.
Sequuntur A . montanum et A . serotinum, quae omnia sesriem quasi contiguam sistunt.
20. E P IL O B1U M h y p er ic i f o liu m , caule tereti aeqm di
ter p u b e sc en te, fo liis ovatis integerrim is a c u tis,, in ferioribus oppositis p etio la tis, floribus n u ta n tib u s,, pe
talis versicolorib u s, stigm ate cruciato. T a u sch . lH o rt.
Can. sec. Alert, e t K o ch D eu tsch i. F l. 5. p . 17.
U n ico loco paludoso exu sto in silva faginea «mon
tosa ad G årdshult in par. L id h u lt Sm olan d iae n8 5 2,
aed i834 et sq. annis frustra quaesita loco indicate*
denso gram ine vestito.
Statura E. montani. Radix haud 6tolonifera. Flores e lactceo in roseum transeunt colorem. Caules vulgo simplices, sed plures ex eadem basi, purpurascentes. Magis ut curiosi- tateicn, quam certam civem notare volui, cum nunc nullus lo
cus cognitus. Eodem modo in illa regione locis paludosis exuistis oritur E. virgatum et brevi perit, sed quotannis licet variiiis locis legitur. Sed Epii, hypericifolium etiam in Bohemia sem iel modo emersisse videtur, nec denuo lectum. Quaeritur igitm j an liybrida fuerit ab Epii, montano et p a lu stri, in v i- cinita frequentibus. Hanc vero suspicionem ut mere hypothe-r ticaum pro certo, ne probabili quidem, enunciatam nolim.
Singulari atteutione dignus proventus inultarum planta«' rum i, antea numquam visarum post incendia. His locis, etiam a simiilibus remotissimis, in Smolandiae silvis maxima copia sequnenti anno emergunt Senecio silvaticus, Eilago montana, C re p is tectorum etc. — aliae una modo vice sed mox pror
sus perierunt v. c. Cardamine hirsuta, Carduus acaulis, Geruunium boheniicum, Anthyllis vulneraria.
25. E P IL O B IU M o rig a n i fo liu m , caule e basi sto lo n ife - ra adseendente erecto v e, utrinqae lin ea pu bescen te, sursu m su b a n c ip iti, florifero apice cern u o, foliis ova
tis e llip ticisv e n itid is g la b e rrim is subdenlatis, in pe
tiolu m breve decurrentibus, petalis v en o sis, stigm a
te clavato,
E . alpinum . Sv. B o t. t. 707. H erb. N o rm . V . n. 4i . var. m ajus\, elatu m , foliis ovatis acutis 1. acum inatis, caule firm o erecto. H erb. N orm . 1. c. A . Ë. origa- n ifo l. la m a r k . — K o ch syn. p. 24*. L in d b l. in P h y s.
S ä llsk . A 'sb , j, p , 396. ubi syn .
var. m in u s , p u sillu m , foliis elJipticis obtusis subinte- g r is, caule decüm bente 1 -2 -flo r o . H erb. N- l> c. B .
Sat frequens a. in in feralp inis; b. in alpibus.
Inter haec duo extrema adsunt transitus tot directi, ut de tuoione neuliquam dubitemus — ut huic speciei alpini no
men servare in animo fuerit ad eximiam expositionem Wah- lenbteirg. 1. c., inverso modo formarum ordine. Forma enim o- ptimtb! explicata et perfectissima mihi semper etiam typica et pri
marum, eaque regio, in qua planta optime explicatur, est ejus
statio maxime naturalia. (Inde nbn sequitur statum typicmm simul maxime esse vulgatum v. c. muscus fructificans est ssla- tua typicus, licet steriles saepe vulgatiores. Lichen thallo in*
t e g r o est forma normali«, licet formae thallo leproso délique
scente saepe latius regnant). Glabrum vulgo est; summiUatea et germina primo pilis raris patulis vulgo adspersa. Flcores speciosi, mihi roseo-purpurascentes visi. Folia ut in reliqquia variant opposita et alterna. ”Foliis coriaceo-subcarnosis stem-*
”per obscure viridibus lucidis, quasi oleosis, ab omnibus fa
c illim e dignosci potest.” Wimmerl ( £ alpini semper temuia pallida; E. palustris herbacea opaca). Stolones hujus excacte E pii, tetragoni (cujus optima icon in Curt. FJ. Londin.!) eet e radice enati, E. palustris contra filiformes potius ilagellare39 e basi caulis enati eisdem E. virgati simillimi et singulis paarli- bus E. origanifolium accedit ad E. palustre exacte ut E. te
tragonum. ad E. virgatum. Stolonum praesentia 1. defccctus est accidentale, sed iis praesentibus differentiam insignem mion- strant. Folia ima in omnibus confertiora, unde caulis bbasi subangulatus, latiora, subelliptica, quare haec in formis {sin
gularum affinium suppressis praecipue regnant.
* E . a n cep s, caule distincte a n c ip iti u n d iq u e pubescten-*
te> superne ca n o -v illo so , foliis o v a to -la n ceo la lis accu- m in atis inaequaliter d en ticu lato-serratis, capsula n n a -
gis pilosa.
E . origanifolium transiens in E , a lp estr. B l y t t in litt. i85o.
In D o v r e . B ly tt.!
Nullo alii nostratium adseribi potest. Characteribus, neo ullo habitu, a priori differt.
26. E P IL O B IU M a lp in u m , caule e radice r e p en te e ;r e - cto te re ti b ifa ria m pu bescen te, florifero a p ice rectu r- v a to , foliis petiolatis oblongis obtusis su b -d en licu ila - tis glabris p a l l i d i s , petalis un icolorib u s, stigm ate in d iviso.
var. m a ju s, e la tu m , foliis oblongatis 1. la n c e o la ilo - ob lon gis obtusis dentatis (1— 2 pedale !)
E . alpinum y. J la r tm . Scand. p . 91.
var. m in u s, p u sillu m , foliis e llip tico -o b lo n g is s u b n n - teg ris, caule 1 -2 -floro.
E p ilob . alpinum . Suec• p r. p. et p lu rim . E x tero ru m . M ert. et K och, D . F l. 5. p. 23. !
C um praecedente b) p a ssim ; sed rarius forma a ., quam speciosissim am i - a pedalem e subalpinis N or- v eg ia e dederunt P V orm shjold et B l y t t ; ad F unnes- d als-b erget H erjeådaliae lectam T h e d e n iu sl
Sistit speciem quoad evolutionis seriem priori prorsus anallogam, sed omnino constanter diversam — et utrimque forima typica major ita luculenter diversa, ut a nemine con
fu n d i possit. E. alpini nomen priori potius forsan tribuen- dumj, sed tum novum huic imponeretur, quod evitare volui.
Sed etiam ex alpibus nostris hujus forma (ut etiam E. palu
stris*• etc.) minor pro E. alpino saepe reportatur. A priori diflenrt caule erecto tereti, florifero apice omniuo recurvato (deflloratus prioris magis, praec. capsulis erigitur!) foliis di- stincctiua pe tio la tis oblongatis semper tenuibus et pallidis, etiaru in imaximis l - a pedalibus individuis utrinque aequaliter atle- nuatiis obtusis (nec in acumen abrupte attenuatis), floribus multto minoribus pallidioribus, in var. majori semper lacteis.
Comiparatis, ut decet, utriusque formis ejusdem staturae, hoc singuilis partibus duplo triplove tenuius videbis, idque radice, cauke, foliis (licet minora non sint), flore, capsula, stigmate.
(Speteimina uncialia E. organiß capsula sua crassa ab hujus mox digmoscuntur.) Inde pendent laciniae calycinae in hoc arulae, quae; in priori obtusiusculae. Ut praecedens vulgo g la b ratu m , capsiula adulta glaberrima, 6ed optime jungit Cei. Kocn.
* E . d a sy c a rp u m , capsula c a n o -v illo sa , Syn, G erm . p.
2*42. E . n u ta n s S c h m id t. Bolu — Tausch. Bot. Z eit.
11828. p . 4 6i . R e ic h . FL E x c.
E Lapponia m isit R e v . L a e sta d iu s; e N orvegia Schubert inter alias E . a lp in i form as.
A prioris var. minori ceterum nec habitu nec unica no
ta diiffert. Hybridum c% hoc et E. palustri forsan diccies, sed hormis ». d. hybridis (paucis exceptis v. c. Verbascis, ubi res imanifc8ta!) parum fido. Plurimae modo sunt analogi lusus specierum quaruni limites justo magis stricti positi sunt v. c. G. ver ce- Mollugo, G. M ollugo-ver um.
26. E P IL O B IU M p a lu s tr e , caule e rhizom ale obliquo ifibroso erecto tereti u n diqu e p u bescen te, florifero m pice n u ta n te, foliis atlen uato-sessilibus lineari-Jan-
ceolatis integerrim is puberulis o p a c is , stigm ate inidi- viso (capsula canovillosa). L in n . JVahlnb. — LFimrm. ! Fl. Sil. î. p . 3j3. H a rtm . Sc. FL 3. p. 91,
var. m a ju s , fo!Ü3 Ia n ceo la to -lin ea r ib u s, undique jp u - berulis (vulgo m ultiflorum ). E p il. palustre vulgo*.
var. m in u s , foliis o b lo n g o -lin ea rib u s, m argine p u lb e - r u lis, caule paucifloro. F F im m .l.c .! ex c i. E . alpiino L. sed E . alpinum e tia m hoc saepe d ic itu r. E x iccone huc referrem E . nutans. FL D a n . t. 1587 (oh flo>res m ajores, purpurasc. etc. C eterum haec sp ecies e x A uctoris m ente pendet e f o l i i s a ltern is et h in c >va- riarum spec, huc ducit.)
E . palustre interm ed. L in dbl. L c. p . 35o. ad maijus propius accedit.
Majus ubique vulgare; minus in alpibus. Eximiam seriiem utriusque formae misit / V immer ! Pro more folia ima et im i- Horum individ, magis obtusa. Frequenter obviam veniiunt specimina hujus simplicia, uniflora, albillora etc. in paludiibua spongiosis silvaticis a sq. maxime diversa.
* E P I L O B1UM n u ta n s, caule tenui tereti undique jp u - b eru lo, florifero apice recurvato, foliis sessilibus l i nearibus rem ote denticulatis capsulaque g la b r e sc e n tibus ( f l o r i b u s m in im is), ”stigm ate su b d iviso” FFcalil.
”stigm ate em arginato” Som m .
E. nutans. H orn, ex S om m er/.! L app. p . 17. N ie r t.
et K och. D e u ts c h lF I . 3. p . 24.
E . palustre ß. L ap p on . FFahL L a p p .p . g5. see. spjec.
m ulla L a e st. ad a. referenda,
var. m a j u s , strictu m , sim p le x I. ram osissim u m , c^\ule m ultifloro. H u c spec, tarn S o m m er/., quam Laeest.
var. m in u s, adseendens, d ig ita le, sim p le x , paucilflo-?
r u m , foliis im is latioribus. L in d b l.! L c. p. 54g.
E . alpinum p r. p ,
A maximis (pedalibus et ultra) ad pumila exstat seniea contigua a priorum diversa et sane aequo jure ac E. alpim um x cui caule tenui, virgineo subhamato-recurvato, floribus miini- mis in exempl. elongatis constanter lacteis eximie responidet.
— Alia exstant quidem antiquius Lpil. nutans dicta, sed his non persistentibus prim i determinatoris nomen mutare nouut(\:■*
iis pruritum sapit.
V ix exstat titulus magi« vagus quam F. a lp in i, est sane ferrago e diversarum epecierum formis depaupcratis. N011 igitur miranda diversissima judicia; transitus ad diversissima observati, quae singula ad cujusque auctoris specimina fida judicamus. Sic Cel. M eyer in Chi. Hannov. pro statu pumilo JEL tetragon i habet, quod de ipsius scilicet eo facilius creda
mus , cum ipse legerim formam E . virgati ne levissima nota (exceptis floribus virgineis erectis) in statu fructifero dignoscen
dam. Eadem ratio minimarum E. rosei formarum! Necesse est species confundi et limites evanescere, quando ab his pu
mili» formis progredimur. [Aliud exemplum Polyg. pusillum inter Polygona!]. Alia oritur si a formis typicis et optime evolutis ordinem ducimus. Ejusmodi specimina E. origanifo- lii, E . alpini (a) et E . palustris ita luculenter differunt ut a nem ine confundantur, vix a difficillimo conjungantur. Ab his ad infimas formas exstant transitus directi; quo ininus speci
mina evoluta; eo magis characteres obliterantur. Sed hi tran
situs ex diversarum formis analogis sunt modo indirectiy licet analogae formae saepe magis similes quam vere affines. Sed nec ejusmodi transitibus nec characteribus speciei notitia nititur. Cardo est ut i) primum attendatur ad formas typi
cas arile evolutas; quot hae, tot species; ex h is, nec e formis transitoriis, pendet speciei distinctio!: 2) ut speciei lim ites, non ad singulas formas, sed ad integram directe transeunti
um formarum seriem, ponantur, ne v. c. ex infimis formis suppressis (v. c. Epii, alpinuni, Polygonum minus) novam spe
ciem fingas; 3) ut caute separentur analogae diversarum spe- cierum formae et 4) in specierum comparatione inter se tan
tum comparentur formae in analogo evolutionis gradu.
Unica, quantum video, fida et simul maxime naturalis Lysiiinachiona Epilubiorum disponendi ratio, ut in Nov. p.
114 monui, sumitur e floribus 1) virgineis erectis! nempe E p.
hirsu tu m , pubesceris etc., tetragonum, virgatum : 2) virgineis cernatis!, nempe E. hypericifalium, montanum, roseum, origa- nifoEiiim, alpinum, palu stre, nutans. Illa semper magis au
stralia, sessi 1 ifolia etc.; haec borealia, foliis subpetiolatis.
28. P O L Y G O N U M L a p a th i fo liu m , fo liis p e tio la tis, o - clireis su b m u ticis, pedunculis glan d u loso-scab ris, s ty lis ad basin fissis m o x iliv e rg en li-reflex is, sem in ib u s com p lan atis utrinque excavatis. A it. — S m ith . B r it.
1. p. 423. Braun in B o t. Z e it. 1824. p. 361. W im m . S il. 1. p . 378. M ert. et K och. D . F L 3. p . 52.
Tot notis congruunt subspecies infra conjunctae, eed cce-?
terutn inter se (modo rite limitentur, quod vix factum vitdi- jnus) omnino constantes*, ut multae pejores species admittam«
tur. Perperam admodum vidimus varietates fingi e caule iin- prassato-nodoso; foliis canescentibus; macufatis |. immaculattis, angustis latisye — notae iq singula forma variae: folia m on modo in eodem individuo, sed idem folium ad dimidium glla- brum et cano-villosum variat. Nec e colore limitandae (v.. e.
P . pallidum rubiiflorum plurimi perperam denegant), sed *est quoddam in co|ore singufare, nempe utrum çolor a viricdi- pallescente in rubeflum roseumye transeat, an colores siint duo definiti, 6ine harmoge media, instar Orchidia sambucintas.
Quoad locum distinguendae subspecies typice culto-ruderalees, ç quaticae et uliginoso-udae tam hujus, quam sequentium, ad quas supra allatae observat, etiam referantur,
* P . p a llid u m W it h ., foliis acq tiu scu lis, o c h r eis te n tu - issim e ciliatis, spicis virgineis frnctiferisque c o n fo ir - m ibus solitariis ereptis turgidis o b tu sissim is, ter m im a - li o b lon ga, lateralibus subsessilibus g lob osis, b ra ctœ is a u ricu la tis g la n d u lo s is , p e ria n th ii f r u c tif e r i venis re
le v a tis a rc u a tis apice re cu rv a tis an a sto m o sa n tib u is- qu e, sem inibus orbiculatis m a x im is. — J V im m . I. c.
B ra u n l. c. y ., sed palljdiflorum m odo.
P. Lapathifolium. Reich, iç. f . 688. et Vulgq (non Liin«
naeana forma.)
P. Persicaria. a. W ah l. Ups, n. a58, a, (et sinç dubio iin- clusive L.)
ci. ramosum, nodoso-incrassatum, erecto - patens, ocbrceia laxis brevibus fissis, foliis latis obtusiusculis. Vulgatiiss.
b. simplex, aequale, strictum, ochreis elongatis arctis intte- gris, foliis augustis acutiusçulis. Herb, Norm. I V . n. 7ro, T y p ic e in c u ltis, a rv is, ruderatis a); descen d em s ad fossas etc. angustatur b); in u liginosis p u m ilu m i m onocepbalum ; in aquosis perit. H oc ubique o b v /i- u m , in p in eto-m on tan is solum hujus gregis o b v iu im , sed vulgatissim um . Ceteris praecocius,
Herba semper pallide virens, etiam caulis (haud proslrra- fus) in rubritloris. polia subundulala, glabra 1. incana, numi- qiiam abrupte acuminata; summa spicam superant. Flores dtc- finile pallido-virescetites I. rarius rubentes. Reliqua ut suprra ; glandulae viscidae. Semina semper maxima orbiculata iiigulossa.
*- P . nodosum , foliis abrupte acum inatis, ochreis m u tic is , s p ic is v irg in eis th y r s o id e o - co n g lo m era tis, fru ctiferis peduncuiatis racem osis cylindrico - elongatis s u b c e r n u is, b ra cteis au riculalis g la b r is , p e ria n th ii v e n is p ro m in u lis ra m o sis a p ice con verg en tib u s, se
m in ib u s v ix - o v a t o - s u b r o t u n d is laevibus, P . lapa- th ifo l, C u rt. bis.
var, speciosissimum y spicis turgidis densis, definito disco- loribus, floribus et seminibus magnit. P . pallidi. H . Norm, I V . n. 69. (semper nodoso-incrassatum et latifolium), P. Lapatbifolium. Linn. tantum hoc (rubrifiorum).
P. Lapatbifolio-nodosum. Reich. FI. Exc. p . 5^2. (lusus flore futeo-viridi) nome« optimum,
var. vulgatum , spicis tenuioribus demum strigosis\ floribus (cofore indefinito) seminibusque duplo minoribus,
a. caule nodoso-incrassato divaricato-ramoso, vaginis la
xis laceris, foliis latis breye acuminatis, spicis digitator conjugatis divergentibus. Herb. Norm. I V . n. 71.
P. nodosum. Reich, ic. f . 689. et Auctt. — sed Pers. a Lapatbifolio separans, P. Persicariae (biformi) subjun
gere v ellet, cui babitu utique proximum.
b, erectum, nodis aequalibus, foliis angustis longissime acuminatis, spicis simpliciter racemosis laxe erectis, H erb, Norm, I V , n, 72,
T y p ic e in ipsa aqua a) erectum ; in lim o pinguis
sim o ex sicca to sp ecio sissim u m ; locis macrioribus e x siccatis prostratura, v u lg o in ca n u m ; in cultis et ru
deratis b) adscendens angustatur etc. sed numquam lon ge a fluviis aquiave m ajoribus regionum cam pe
strium v. c, S ca n ia e, O slrogoth iae, (Jplandiae: ad F y r is -a n copiosissim e. N um quam in p in eto -m o n la - n is ob viu m , S erotin u m ,
Jam statione, regione et florendi tempore priori opposi- tumi, ncc minus evolutione recedens. Ex facie P . Persicario- lapcathifolium diceres. Caulis cavus, in rubrifloris purpureus macmlatusve, in pallidifloris viridis, ut omnes in aq^ua ad ge- niciula radicans. Folia plana, laete viridia, nitida, Bemper curm acumine, quo latiora eo magis abrupto, summa spicis a- pby/llis breviora. Reliqua ut supra: florès ex albido rosei, fru*
ctiferi pallent 1. rubent. Semina rotunda quidem, aed uton ita perfecte orbiculata, si utriusque simul comparaveris.
Var. speciosissima est pi’inceps sane indigenorum, liiinc a Patribus frequenter distincta. Est Persic, m ajor, Lapaithi fo liis, calyce purpureo Tournef. sec. ic. Lobelii cit. (folia e3x- actissime Lapathi!), e cujus spec, sicco in ”hort. sicc.” reciipit Linnaeus in Horto Cliflortiano, unico loco, quo hanc planUam ante oculos habuit; in ipsius Herb, deest. Bobart in B a ji syyn.
p . i45. n. 6. alteram luteo-virentem formam descripsit: ”Plamta est erecta, tripedalis (orgyalis), cauli digite crassitie e gerni- culis protuberantibus, in arbusculam quasi frutescens^ Fodia palmaria 1. dodrantialia, binas (ad quattuor) uncias laita.
Spicae quam sequentis (i. e. nodosi a) crassiores ponderossae dependent. Semina quoque majora.” Hinc haec stirps vullgo ducitur ad P . pallidum., sed si evolutionem attente obserwa- veris videbis ad P . nodosum absque dubio pertinere; tiiyrrsi virginei discerni uequeunt. Semina maxima in P er sicariis in genere conjuncta cum statione pingui-ruderali; media cum ive - getatione aquatica; minima cum udo-uliginosa pingui.
* P . la x u m , fo liis lin e a r i-la n c e o la lis linearibusque u in - dulatis aequaliter acum inatis, acbreis p ilis brevissirmis rigid u lis cilia lis. spicis ex serte pedunnculatis solitta- r iis , virgin eis fjliform ibus la x is, fructiferis erec tiis, b a si in te r r u p tis , bracteisque in fu n d ib u lifo rm ib u s tr u m - c a tis eglanclulosis c ilia tis , perianthii nervis obsolettis sim plicibus rectis, sem inibus' ovatis apiculalis. H errb, N o r m . I V . n. 73. (form a incana, quae P. incanuum F I. H a lii)
a . m ajus, sp icis fructiferis incrassatis con tigu is, s«e- m inibus m agn. prioris. — R e ic h , f . 572. P» Pesr- sic* y, S m ith . P r it. p . 424.
b. m in u s, sp icis tenuibus in terru p tis, sem inibus m ii- n im is definite ovatis.
P . m in u s. A u c tt. p r. p . — y. incanescens P V allr. a - liis non referri p o te st, quia reliqua analoga mon canescunt.
In m aritim is v. c, H a lla n d ia e , glab ru m , locis co»e- nosis u lig in o so -u d is, in ca n u m in arenosis copiose.
Transitus ad P. m ile, ut prius ad P. Persicaria, bine C)el.
litichenbach potius m iti -lapathifol., quam Hydropiperi-lapatlhi- ta»
ioliium dixisset. Caulis in udo-uliginosis basi repens, in sic
cis e basi ramosa divergenti-liumifusus, rubens, medulla al
ba. [T5. pallidu m , socium locis indicatis, caule virente, m e- dullla gaudet rubente]. Ochreae elongalae, arctae, integrae.
Foliia glabra P . mil is , villosa ”Salicis albae” ut rem acu teti
g i .Dillenius. Pedunculi non glanduloso-viscidi, sed punctis striggosis scabri. Flores bexandri, rosei 1. pallidi.
Perperam sane cum P . pallido specie sensu triviali con- junggitur, sed cum priori seriem contiguam sistit. Idem vero a IP. pallido esse distinctissimum nemo sdne denegabit qui hoc et P. pallidum inter se copiosissime mixta in eodem solo v. cc. v id Varberg v id pass so o steg norr om staden i sanden ned om en åkerlycka, som g å r ned till haj,'sstranden. Ibidem potiius crederes esse statum P . minor i- Per sic ar iae. ßr. eodem locoo abunde obvii.
39. P O L Y G O N U M P e r s ic a r ia , foliis subpetiolatis, o c h - reis adpresse p ilosis et longe p ilo s o -c ilia lis , peduncu- lis eglandctlosis g lab ris, sty lis ad m ediis connatis m ox p a ten tib u s, sem inibus aliis com p ressis, altero latere gib b is, aliis trigonis lateribus excavatis. L in n , e d e - f in . e t syri. S m ith . B r it. M ert. et K oclu D . FI, 5.
p . 55.
Alia collectiva species, notis allatis facile quidem distin
cta,, sed ejus subspecies analogas affinium magis referunt, qnatm se invicem. Hinc facile explicatur, cur Linnaeus P e r- sicairia agreste describens lioc haud distinxerit a P . L apa- thif?. pallido; cur Rothius P . biforme specie a P . lapathifolio disttinguens, P . Pers. agreste cum P . Lapathifolio tamen con
ju n x e r it, nec dubitarem III. IVahlenbergium, qui P . bijorme Scamiae fere privum rite indicat, saepe sibi obvium P . P • agreeste sub P. suo Persicaria sumsisse. — Ex externa facie quoique huc potius quam ad P . Lapathifolium , P. nodosum ducceres. P . minus Auct. denique inter hoc et 6q. rite dispe- scerre vix licet,
* P . P . a g re ste , foliis o b tu siu sc u lis, su m m is subsessi- Jibus, spicis virgineis fructiferisque conform ibus com pactis obtusis o b lon gis, lateralibus subsessilibus sub
ro tu n d is, bracteis auriculalis superioribus d eto n sis, perianthio fructifero ram ose n er v o so , sem in ib u s m a
gnis trig o n is, com p ressis, tertiariisque utrinque exca
vatis. H erb, H o rm . I F . ri. ;4.
P. Persicaria. Linn, © Ioc. — Bvaun. I. c. p . 36o quojad locum.
P. Lapathifolium. «. Both. En, a. p. 185.
P, Lapathifolio-Persicaria. Reich. FI. Exc. p. 5 7 2 .
C um P . L ap ath ifolio pallido in a g ris, ruderattis (la tifo liu m , vu lg o nodo so -in cra ssa tu m etc.) ad fossrns descendens a n g u s tifo liu m , forsan u b iq u e cu m sp ecïie citata, saltim in p in e to -m o n ta n is Sm olandiae frequem s.
Omnia de cetero, exceptis speciei universalis diagnosi et venis periantbii, ut in analoga P . Lapathi/olii subspeche, tam quoad varietatum seriem et looum, quam habitum et ch ia - racteres. Saepe incanum Ut: Smith. I. c. ß.
* P , b if o r m e , ( P , an tiq u oru m ) fo liis b reve p etiolatiis acu m in atis, sp icis virgineis th y rso id eo -c o n g lo m er a th s, fru ctiferis pedunculatis cylin d rico-elon gatis e r e ctiu scu i- lis 1. c ern u is, bracteis om nibus c ilia tis , perian th iiis fru ctiferis ob solete n erv o sis, sem inibus trigon is <et com p ressis. W a h l, Suec. n. 437»
Persicaria. Patrum omnium. Cfr J. Bauh, H ist. I I I . p. 7 7 1 . cum ic,
P. Persicaria- Reich, io, f 684. Curt. Lond. ic, opt. ! var, microspermum, Cfr. P. nodosum vulgatum.
P. rivulare, Iioth, en. 2. p , i85.
P. dubio-Persicaria, Braun, l, c. p. 36o. Reich. Gerrm.
p . 571,
A d aquas et fluvios per regiones ca m p estres, extrra Scaniam m ih i v i x o b v iu m , ubi frequens.
Praeter speciei notas communes, tota historia P . nodosiit cui similius quam priori. Flores ex albo-carneo vulgo satui- rate rosei. Sed semper erectum et v irid e, numquam prostrai- tum 1. incanum legimus,
* P . m in u s, fo liis lineari-Ianceolatis 1, linearibus se ssi—
Jibus a basi ad apicem attenuatis, sp icis solitariis p e—
d u u cu la lis, virgineis filiform ibus c ern u is, fructiferiis e r e c tis, bracteis infundibu liform ib us truncatis c ilia lisi, periaulliiis su b en e rv ib u s, sem inibus m in o r ib u s, p lu ri
m is trigon is (raro len tiform ib u s).
var. 1. spicis contiguis ^ fructiferis incrassatis basi subinter-’- ruptis, fuliia imis basi attenuatis — à. elongalum, gracihe
(exacte similo quoad staturam AU. t. 6 8 ./. i.) P. minori- persicaria Braun. I. c. p . 369. Jieich. I. c. (in aquosis).
— b. basi humifusum, firmius. Herb. Norm. IV . n. 73. (in agris) — c. v ix unciale, strictum, tenuissimum in arena.
var. 2. caule spicisque interruptis filiformibus, foliis omni
bus linearibus, seminibus minutis (in udo-uliginosis).
P. minus pr. p. (scilicet hexandrum, seni« Persic.) — Cfr IVimm. Sil. p . 383.
P e r region es m a r itim a s, v. c. ad V arberg cop iose u b i n ec / J« b ifo rm e nec P . strictu m vidim us.
Transitus ad P. mite. Conspicue ad hanc nec seq. seri
em pertin et, testante forma b., licet semina observante Braun
”P. Persicariae conspicue minora, P . stricti vix majora”
in aquosis saltim. Herba laete viridis, numquam incana.
Flores definite rosei 1. lactei, P . stricti majora, Var. 2 ., in u d o -u lig in o sis, radicat, sed hujus specim. stricta ad Varberg viva attulit am. Areschoug. — Hoc a P . Pers. agre
sti constanter differre, cuique in eodem agro legenti dubium non erit.
Obs. Cum P . stricto saepissime confunditur vel pro ejus var. sumitur (spec, sterilia quoque discerni nequeunt; sociis Cei. Botanicis hoc pro P. minori legimus!), sed P . minoris nom en e fontibus huc omnino pertinet. Ante Linnaeum ab om nibus clare distinguuntur. Est nempe haec, nec alia, 'Ter
si caria m inor, alba et îubra” C. Bauh. Pin. etc., q u a m /.B au- fiinus a P. biformi magnitudine tantnm differre dicit. [Sq.
speciem sub Pers. angustifolia Patres semper vendunt; quam / . B-auhinus Hydropiperis facit var. sapore miti.) Est quoque
”Per*, pusilla repens s. minor” B a ji hist. J. p . i8 3, de qua
” Haec non erigitur quam ad admodum praecedens” (i. e. P . biform e), ”sed caules edit supinos in terra reclinatos (P. bifor
mi) d u p lo minor, âliâs ë! tion dissimilis.” Cum P . stricto P.
m inoris nomen ob alias rationes servari nequit, neqtoe debet, huic ut aptissimum et juste pertinens adseribere, ut novum e v ite tu r , non dubitamus. Quin iis vero, qui semel a se re
cepto» lubentius inhaerent, displiceat non dubitamus; non vero iis qnii a praejudicio liberi fontes consulerint nec Patribus om nem vim denegaverint in determinatione plantarum a iis clare distinctarum, recentius vero commixtarum. Contenons
antiquioris litteraturae Botanices, quem multi simitant) ex i - gnorantia frequentius derivatur,
5o. P O L Y G O N U M m i t e , fo liis angustis su b p etio la tiis;
och reis adpresse setosis et se tö so -c ilia tis, ped u n cu llis p erianthiisque eglandulosis, bracteis su b in fu n d ib u lli- form ibus c ilia tis, stylis ad m ediuöi connatis a rrectiis, sem inibus aliis com pressis utrinque c o n v e x is , alliis triquetris (lateribus haud ita excavatis u t prioris).
Huic itidem collectivae speciei (si vero praecedentes com- jungantur etiam haec communi titulo comprehendi omniino constans est et formae mediae et ampbibolae cfr tP im m . este, non desunt) tribuo P . mitis Schrank nomen, ctim variis ejjus speciebus adseribi solet. Ceterum haec species, Patribus jaam observantibus (/. Bauhinus varietatem fingit sapore miti) mia- gis ad typum P . Hydropiperis quam priorum pertinet, tsani habitu, quam seminum figura. Ut P . Hydropiper numquaam canescit (P. minus incanescens Wallr. huc non pertinere pcot- est); semina ustilaginosa (in prioribus non obvia, in Hydrro- pipere frequentia) progignit.
* P . lo n g ifo liU m , foliis b reve p etio la tis, sp icis p e m - dunculatis subpendulis incrassatis basi in ter ru p tiis, floribus roseis sem inibusque magnis.
Persic, angustifolia. C. Bnuh. et Pair, hoc, nec P. stiri- ctum, cui omnes adseribunt!
P. Persicaria ß. angustifolia. Linn. sp. p . 518. e syn. mon P. strictum.
P. dubium. B rau n , quoad descr. ad unguem quadrat ”sjpi- cae subincrassatae”, sed ob varr. graciles et pusilllas potius sq.j nostrum semper robustum vidimus.
In H allandia inter P . L a p a th ifo liu m , ad pagos v.
c. L in d b er g , variis lociis, sed utpote valde serotin u im non nisi in ipsa urbe (y id g ro p e n i ert lych a n o rr o)m n e d g å n g e n t i l l badhuset) pauca spec, florentia legi.
Herba P . Hydropiperis facie, sed robusta ut P . Perrsi- c a ria , cui spicis (modo longioribus et virgineis cernuis) roscei9 similior. Caulis erectus, firmus, bipedalis, ad apicem usqpie admodum foliosus, quia nodi multo confertiores quam in ulllo praecedentium, glaber, geniculis aequalibus. Vaginae e cosstis elevatis validis densis sulcatae; selis rigidis longis adpresssis vestitae et ciliatae; duplo longiores > quam in P. Persicariia,
semper coarctatae, ramos haud evolutos includentes 1. ramu
los dense foliosos erectos exserentes. Folia exacte elongato- lanceolata (5 une. usque longa, pollicem lata) in apicem acu
tum aequaliter attenuata, margines haud undulatos versus e pilis adpressis scabra. Spicae pedunculatae, vulgo plures in communi aphyllo pedunculo, sed virgineae non botryoso- conglomeratae, sed discretae lineares densiflorae basi modo interruptae, fructiferae vero incrassatae. Bracteae truncatae, eglandulosae, ciliatae. Flores P. Persicariae. Semina magna, sed matura non habui.
Synon. citata, ad P . strictum ab omnibus relata, ad hanc manifeste pertinent. In Baiih. Prodr. dicuntur folia Persi
cariae vulgaris 2— 3 une. longa, spicae oblongae. In P inace, ut syn . citatur Persicaria major Lob. = P . nodosum specio- s is s ., planta nostrae analoga, quam nemo sane cum P . stricto compararet. Nec Linnaeus P. strictum ad P. Persicariam y sed P . Hydropiper duxisset. Ipse primo obtutu pro P. Per
sicariae forma angustifolia habui et cum P . stricto haud con
junctam proponerem, nisi omnes essentiales notae defuissent.
Quoad descriptionem Michauxii in Fl. Am. Bor.i. p. 239 huic porro potissimum spectat P . mite Pers. syn. 1. p. 446 s. P . Hydropiperoides 1. pr. cit. ”bracteis imbricatis”, nec ra- rifloris, ”stam. 7 , 8”, ut subinde in P . nodoso speciosiss.f cui fiioris magnitudine simile.
* P . Icixifloru m , caule firm u lo , foliis subpetiolatis la
t iu s lan ceolatis, sp icis filiform ibus laxis pendulis in - te r r u p tis i floribus h ex a n d ris, sem inibus mediis acutis.
P P e i he. — W im m .! S il. p. 5 81. M ert. et K o c h D e u t- s c h l. F l. 5. p. 55. F r . Scan. p.
P . m ite sec. K o ch . I. c.
In fossis ad pagos etc. Specim ina ad R ögla etc.
S ca n ia e collegim us.
Habitus prorsus P . Jlydropiperis latifolii spicis pendulis.
Caulis elongatus vuigo, etiam superne ramosus., ramis paten
tibus nec ut in priori arrectis. Folia vulgo oblongo-lanceo- lata,. sed variant fere lineari-Ianceolata. (Tales citat Wimmer 1. c. sub P . minori, sibi olim hybridas visas nec sine semine m ajori a sq. discernendas.) — P. minus Reich. Ic. f . 686 huc in D eutsch. Fl. I. c, ducitur, sed in Syn. Germ, omititur.
Pol. strictum a ex omni parte refert, sed semen P. laxißori.
* P . s tr ic tu m , c a u le su b filifo rm i, fo liis lanceolato-line?a- ribus basi ia p etio lu m eubattenualis, sp ic is filifon'- m ibus fructiferis s tr ic tis , floribus su b p en la n tlris, fllo - ribus et sem in ib u s mirioribus. A llio n . — M eisn , P?o- l y g . p . 74.
P . anguslifolium . R o th . ex a cte (pentandr.)
a, elatum , erectum , sesqui-bi-pedale, foliis lanceolatis {‘di
stincte petiolatis, spicis passim densifloris incrassallis.
AU. t. 68. / . ia. e statura, semine, fl. pentandr. sed llo - lia potius P . P ers. minoris, ut Reichenb. citat.
P. minus ß. W a h l. Sueö. rë. 43 8, quo C o m i t e l e g i .
P. mite. Schrank, sec. JVilld. etc.
h. pusillum i digitale 1. parum ultra, foliis linearibus allte- nuato-subsessilibus spicis rarifloris, semper strigosis. ——
P. pusillum. L am . — Decand. etc.
P. minus V ulgo, pro parte tantum. ( M ert. et Koch.. I.
c. p. 58 ex semine omnino sed folia a basi ovaita subcordata attenuata numquam vidi).
In aquosis in u n d a tis, o p tim e evolu tu m in S ca n iia , H allandia; b. m a x im e m icrosperm um in pinguibiu s sp on gioso-u ligin osis h in c inde legitur.
Quin a P. (mite) longifolio diversissimam sistat plantami nullum dubium, sed series contigua et notae evidentes feire desunt, saltim si reliquas subspecies separare nolles. Semiina haud compressa et ob minutiem aequaliter utrinque convexca.
Flores lactei 1. e viridi rosei. — Exstant formae inter lioc et praec. ambiguae v. c. specimen primarium P. mitis H v Norrm.
I V . n. 76, caule robusto, foliis lanceolatis, ut in P . laxiffl.
angust. spicis ob periantbia fructifera tumida incrassatis; seed semina ex Ustilagine, qua corrupta sunt infarcta et in sociie- tate formarum pumilarum addita P . stricti nascuntur, ut zad hoc certe pertineant.
Summo jure egregius generis Monographus fecentisss.
Meisner perambiguum et falso adbibitum P . minoris nomeen rejecit, antiquius et in comparatione cum prioribus aptius )P.
stricti restituens. P . strictum , rite evolutum, ad elatiora Pco- lygona pertinet, sed caulis tenuis. In Curt. Lond. vero pinw gitur caule crasso nodoso incrassato, geniculis tumidis— verlba descriptionis stamina sex , semen Persicariae, quae huic 1P*
H ydropiperis, potius ad P. minus pertinerent.
