MAG. JOHANNE FLODERO,

VERSIO SVECANA

SELECTORUM EX PAULINIS EPISTOLiS LOCORUM

AD EXAMEN REVOCATA

Diilertanone Academica.

Cujus Part. Vi IL

Confent, Amplijf, Ordin, Pbilof.

Iu Regia Academia Upfaliettß

Praellde

MAG. JOHANNE FLODERO,

cträc, litt. prof. reg. _rt ord.

Publice Ventilanåcim Sißit

GEORGIUS

BRANDT,

Dalekarlus,

In Auditorio Carol.

Mej. Die XVIII:

Deeemb.

A. MDCCLXXI.

Horte Ante Meridian Solitie,

UPS ALI _,

Apud Joh, Eouak, Reg. Acad.

Typograph»

. .

Ι ^{· - -}

s.

■ .

iSSÄBip^l^^eÄÄ

- .:>-■r-,Λν r.i.:.->-:.- ·Ι

>#

■

-

■ ■

·: -: ^{. ■}

v:*".:·'-" ^-■

D. D.

i Cor. VII. V. ss>

T Sto

yjov

Js

ύμ7ν

7Τξος

έτϊιβάλω,

ro ύμων

αλλά

αυτών

τϊςοε

συμφέξον

το ένσ-χρμον

Åsyω ^}

ngj

Sk Ίνοί βξο-

ευτϊξοτε*

$ςον

τω Κυξΐω

ατϊεξ&τϊάΐωε.

In antecedentibus docuk Apoftolus, fi cui placeret

coiinubia inire, iilum, fine crimine, pofte iliae obfequi voluntati; fic tarnen ut, pro habitu

illorum

^temporum,

melius Tibi confüluifte

viderentur,

qui fö β nuptialibus

tredis prorfus abftinerenf. Eft ergo

manifeftum

ⁱ falli Sve-

cum Interpretern reddendo ro> ευσ-χημον, årligt

[på

detJ fiolen efterfölja tbet årligt dr): certe enina connubii foe-

dera jüngere, nunquam fuit inhoneftum ne c damnatuc

ab Apoftolo. Eft vero fenfus: quas

dedi

ha£lenus con- iilia, ad veftram fpe&ant utilitateni & cqmmoduno: ab-

fit ^a me, ut cujusquam confcientice laqveum injiciam;

fcd quod ρ πtera

coelibem vitam optime

coη

venire Uli,

qui, nullis

diftra<ftus peregrlnis curis, Deo adhatrere

cu- piat, eo

fvafi,

ut

illam, quoad fieri poftit, fequaminL

Perinde quafi fcriptum in Grteco textu

eflfet:

tSto

λέγω

7{pqs τί?ν έυσχημοσυνψ, y&j Τψ οντϊεξίττίαζως εσομενψ ευ7Γξο<τ~

*$ξίαν

ττξος τω

Κυξΐω. Eft

vero

7ΤξόσεΊξο: & ένπξόσεόξοε,

qui

conftantér adiidet & quafi

^a

latere alicujus

nunquam difcedit, item, qui adfiduus in aliquo negotio

eft:

^un-

de

7ΤξοσεΊξευειν

eft

adfidere, adüdue incumbere: fic

τη τ2

τΓξοσεϋξενειν

apud

JOSEPHUM,

& τίξοσε-

N Γ

άξευνιν

χ Cor. VIT. ν. 35.

eqsvetv τ£ ΘfåT,

apud ARISTIDEM, eft adfiduam

operam

cultai Des i'mpendere. Hiac canftare arbiträr, quid fit

/ λ _ι <\ / J ^,

απεζίσπαςωε ευπξοσεοξον είναι , vei πξοσεόξευειν τω ν,υξω.

Nerope, tit

πεξίσπα&αι eil diftrahi; quomodo

Martha

dicitur Luc. X: 40, τχεξίσπα&αι πε/ι πολArjv

äixxcvlav,

ita

άπεξίσπάςωε

eft,

fine uila diftraftione,

atque

ideo άπε-

ξίσπιχςωί

πξοσεΰξευειν

^τω

ν,υξίω dicitur, qui adfiduam

ope-

ram dat Deo, nullius inde abftra&us intentionerei do¬

rneft i^cje. Ifaque

ienfum

exprimes quodammodo fi di-

cas ivethice: Vetta fager jag til edert baßα: icke for at lägga band

på Eder,

utan efter t

bet /kickar fig biß

jdr

theny

fom utan binder vill hälla fig til Herran.

Cap. IX, v. 3.

Η εμ'ή απολογία rols εμε ανακξ'ινατιν χυτή i$t.

Svecus interpres reddit hoc comma: them fom mig frdga, är

thetta

mitt

fvar, Non fatis exprefte: eft enim,

quöd fupra etjam

obfervatum eil:,

το

ανακξΐναν forenie

verbum, de illis, tanturn non ubique, ufurpari iolituro, qui in rei veritatem

judiciali

roore

inquirunt. Hos

ieniu dicit Petrus, ad caufTam coram Principibus Judae-

ornm dicendam abftraftus A&. IV. 9. h 1ψε7ε σνμεξον

α,νακξίνομε^ού

επ)

ευεςγετίχ κ. τ. λ.

quemdoquidem qucefiio de

nobis habetur bodie. Atque ideo videtur Paulus de in-

duflria beic ufurpare verbum hocce, ut eorum notet adrogantiam, qui, quaii iudices

iederent, cognoficere &:

judicare voluiflent

de vocationis

ejus

veritate vivendi-

que inftituto:

apud

eoe,

inquit, qui in

me

inquirunt,

htec eft mea defenfio: ita enim reddi debet απολογία.

Ut enim απολογείσαι eft, cauflam dicere, fe in judicio defendere, unde nat« funt loquendi forma; Grsecis ^per- facailiares,. άπολογείσ&χι.

Κανάτα éi/.ψ dicere

capitis

caujjamy

άπο·

ι Cor. IX. V, 5.

ο07ίολογ€Ϊφ§Μΐ ^{τΐξος ras} κοίτηγοξημενο&, 7tξ·? rcc εγκλήματα,

Vel τals κατνγοξίαιε, refponden

ad objeBa crimina

in Jni defertfionem: ita

απολογία,

notat

cauilae diuHonem, defenfio-

nem, quae verbis

fiat

corara

judice« H®c

ergo

efto Sve·

cana Metaphrafis:

Tbetta

är

mitt jbrjvar

emot

them,

jom vilja βalla mig

under ranjåkning, yel, underfika och då

ζ

ma mig.

V. 6.

Η μόνος tyω yy)

βοοξναβοος ύνΛχομιν εζασίαν rå

μη

εςγάζεσ^αι,

Vulgatus interpres

in hunc modum transfert hunc

verficulum: aut ego folus £f

Barnabas

non

babemus

^pote-

ßatem hoc operandi: quem

iequitur LUTHERUS: oder

haben alleine Ich und Barnabas nicht macht Jolches ^zuthun.

Atque hunc

imkatur nofter: EUer hafver jag och Bar

na-

las allena icke magtfammaledes

gbra: perinde quafl feri-

ptum eilet; ύκ εχομβν

εξχα-'ιοον

τ8το ποιεϊν, atque

refpicere-

tur ad circumduåionem uxoris, de qua iermo eil in

verfu antegreifo. Verum, prteterquam

quod verbum

€ξγάζετ&<χί iitam

explicationem haud facile admittere

pofle videtur, ut

quod figfiificet

opus

facere, vel, la-

bor® yi£hini comparare; non fidunt ncs

verba

iequen-

tia iilam fequi exponenai

rationem. Quum enim illio

conapluribus

exemplis & argmrtentis coftimonilret, in

quo quisque

labore

®tatem

confumferk, inde etjarn

quum

eiTe,

ut

vi&itet,

neque

adeo in

quemquam

fe

videri poile

iujuiiofum, ii,

quum

in Evangeiio

propa- gando

defudaret,

qu®

vit® tolerandae fufficerent sb illij

exigeret, qui

ejus

^opera

fruerentur: nullum poteft dubi-

um"eile, quin cpmtnate

iilhoc loquatur de^opere, quod,

ne cuiquam

fuornm auditorurcr gravis videretur eile,

fuis fe manibus, vi&us parandi

caufla, fecifle dick AR.

XX. 34, ι Cor. 4: iz. Sic ergo nos

quidem reddenda

Ν 2 pu-

87 ^ι Cor, ΪΧ. V. τfl

putamus

Verba h&cce. Etter åro jag och Barnabas

allena

uteßutna ifrdn then friheten,

at

icke arbeta med

våra hander.

v.

(jvz ofiare tri ot rd hgd εργαζόμενοι εκ r# ιεξχ εσΒίχσιν)

ii reo Βυσια^ν]ξΙα>

7ΤξοσΛξέυοντεε

τω

§νσιχςγ\ξΙω

συμμεξίζονται»

jEqvnm efFe, ut nov# Miniftri EccleficC conftituto

ab ejus membris falario vicfitarent, probat Apoftolus exemplo illorum, qui vel Leviticis facris operati fint,

vel Deaftrorum faerificiis prazfe&i fuerint. Quum ve-

ro όι rd _ιεξα εργαζόμενοι difiingvantur hsic ab illis, qui

ττςοαεόζέυχσι

rd Βυσιαςηξίω, eft ratio, ^cur dicamus ad di¬

veria refpici

minifteria^

atque illis defignari, fi ad Mo-

iaica facra ree referatur, Levitas; bis vero, Sacerdotes,

quorum prjecipuum fuit munus

πςοσε^ξευειν

rd Βυσια^Ιω^

incenfa ofFerre aiiisque Deum placare faerificiis. Quod

fi ita fefe res habeat, non videtur nofter Metaphrafles

fatis commoda di&ion© exprimere prima hujus Com-

matis verba: Veten f icke, at thejom offra, the hafvafin

näring

afloffret? Dicas potius generaliori ufus loquendi

modo: Veten jf icke, at tbe, Jom fkota tbet, _{fom Guds-} tjenflen tilhhrer, vel, tbe, Jom fårråtta heligt arbete (t templet), åta af tbet, Jom helgat år, ex decimis, puta, oblationibus & prinoitiis, qu^e icj ^genus Miniftris in Vi¬

tium cefflile confiat. Porro, ci rd Β'υσια^νίξίω

7?ςοσεόξευ·

cvres, rd Svciarr,fa συμμεξίζονται, qui altari ad&deilt, h.

c. faerificiis curandis adfiduam _operam impenduntj ide-

nim fignificare ro

πξοσεΰξευειν

fupra ad v. 35, Cap. VII.

obfervatum eft, illi una cum altari partieipant, quail μερίζονται ^συν rd &υσιας*]ξ!ω. Eft vero heic profopopoeia,

quaaltare fingitur partem oblats vi&imss

devorare,quum

altera pars ctfierit Sacerdotibus ex lege; & eil

μεξίζε*

ι Cor. IX, v. τ$. gg ΊΒοίι η συν r/vl, vel

συμμεξίζε&οίι

tm alicui participem fi-

eri alicujus rci: ut enim

μεξίζειν

in

forma

a£liya efb par- tiri> dividere inter alios, ita in forma media, quae re-

ciprocam habet

fignificationem, dicuntur ilii μεξίζε^χι,

qui inter fe

diilribuunt

ac

pareicipes fiunt. Itaque in-

eoncinne redduntur hac verba a Noftrate: The varda ock altaret åtnjutande. Non enim

qui facrificia

curant,

di-

euntur μεξίζεσ$ον. ^r&

Vel

ro

Βυσικ^Υίξίον, (ed,

συν $υσι&τΐξίω, Svethice, The

deltaga med altaret·, fenfum

autem exprimas, fi dicas;

The

få

fin del af det} fom fram·

hafves til altaret,

V. 18.

TIs Iv μ'οι\ hiv o μια$ός; Ίνα εναγγελιζομενοε

ccMtfcivcy

S-ησω το ivccyykhiov τη Xqtsx.

Kemini obfcurum efTs poteil, quo ienfu Evange¬

lium Chrifti dicatur ά^άπανον·, quum enim pailivo fen-

fu id dicatur AsVavcv, in quod nulli fiant fumtus, con-

fequens eft ^, ut

d^ddotvov

conflituatur euccyyehiov, ü nori proponatur, ut ^res venalis, quas

depenfo

pretio ematur,

ied gratis adnuncietur, quod Paulus fe fecifie in ^ante-

cedentibus dielt. Svecus Metaphrafles obfolefa atque id-

eo obfeura ufus loquendi ratione dicit: atjag predikar Ebrifli Evangelium och gor thet fri om ßijf Quo ergo facilius intelügaris, exprimas Svethice hoc ferme mo¬

do comma illud: Hvad år tå nu min I6n?jo, atjag pre·

dikar Chrifti evangelium utan

betalning

(for intet)

och

nyt- jar ej

then

frihet, fom jag

hafver, fåfom

en

Evangelifk

lärare.

Cap. X. v. 2,.

Kod τϊοίντεε hs τον Μ»σ5ρ

εβο67ΡτΙ<ΤθΐΥΤθ

ev rf νεφέληnya}

bv

τη άοολούσση, ^ }

_N 3 yarie

ι Cor. Χ. v. f.

Varie exercuerunt hxc verba Tnterpretüm ingéhia:

veferum plerique Syrum iecuti

ducem}

qui ro its μωσψ tranftulit T3) 'm eum illa ienfum acceperunt,

quafi indicaretur Iiraclitas

baptizatos fuiiTe

miniflerio Mofis, qui nimirum Ifrselitarum baptismi minifler fue- rit, miniftris

N.T. quibus

baptizandi eura demandata refpondens, Alii, το hs μωσψ idern fonare ajunt

ac τη μωσεως ηγζμονενόντοε, Mole aufpice ac duce. Nec defuere, qui hs ^μωστ,ν exponant per JW μωσέως, usque ad Molen: quomodo Graeci dicere iveverunt, τιάντεε

:hs _sva, omnes, ne uno quidem excepto, ut fenfus ver- borum hic ferme foret: omnes, ne Moie quidem ^ex¬

cepto, intindi func mari & nube. Sed quorium ifbe

verborum contortiones & _per vim illatte explicacianes,

quum

fervata figniiicatione

ri hs propria aique in hoc argumenta

reseptiilima, ieafus hafcatur commodus.

Ne-

mini enim dubium eile potcft, quin Apoilolus heic a- gat de

tranfitu

Ifraelitarum ^per maris

profundura

^: quem

transgreßum vocat Bapdsmum,

quod,

prifci

ii

fpeden-

tur baptismatis ritus, nonnihil utrumque inter fimilku·

dinis iηtercedit. Conivevere enim olim baptizandi nu- di in ^aquam deicendere atque inde, peraito facramen-

tali ritu, emergere, Cujus κατΰβάσεωζ & άνάβάνεωε in-

ilar quoddam exhibet Ifraelitarum in ima maris defcen- fus, & ex eodem rurfus in objedlum littus ädfcenfus,

quum inter utrumque trans-euhtiurti capidbus ältius ^ex- rtantibus _aquis obruti qnafi fuißent, Fuit ergo hic il-

lorum βίχπησ-μος iv rtj Βοΐλάσσρ Si autem porro quiK- FQtur, quomodo, qui illi jungkur, c iv vy νεφ'ελν βκ-

πτισμοε p.era&us fuerit, nihil quidemfateamur oportet nos habere, quod ^pro certo relponßeamus; interim tarnen adferre lubet GATAKERI conjechiräm non omni pror- fus probabilitate defiitutam. Exiitimat autem ille, ^nu-

bem iftam, quse

Ifraéiitis

pradvit, copioiam pluviam in

fub-

ι Cor, Χ. ν. sw

ibbjeHas turroas

demififle,

easque

folis

reda, vi^ pul¬

vere atquc

imminentis imbper

^nunc

boftis*

rnetu

ad fe«

ctas duioi

retr^ePiione teyaile. Bac nubis adfpergine

dum cingebantor Ijraelit«,

έ(3χτττ!ζον?ο b

rn νεφέλη, ex GATAKERI mente. jam vero ii

cogitemus'crebfa'mur-

niuratione acerbisque increpåtipnibus

adverfus

Moiera

tnfurrexifte Ifraelitas, di vi^no auxilio Mofisque du&ui,

ad quemvis pericu-li

adipe^um, diaiios,

indevero, quum miracu-lofo fifii mans transgreftu, Pharaonis manibus

fefe viderenc iusbduftos, fitfhciam pofuiile in Deo atquc in Mofe, ut miniftro Dei Exod, XIV. 31. hoc eft; per- fvaium habuifte, Deum adefie caftris

fuis,

Mofemque

eile fidelem Dei fervum, _quem mifiiiet ad ifraéiiticce gentis falutem; fi tecc, inquam,

anitno

perpendamus,

facile adfequemur, qno fpeftet $wis h&c:

βχπτΐζεσΒ-α*·

hs μωσψ' Eft fcilicet, eo fine baptizari, ut Molen a-

gnoicerent fidelem Dei fervum,

fibi

^a Dco excitatum imperatorem ^, ejusque ad fe Interpretern & nuntium.

Hare utique vis eft verbi

/3κτίτΙζεσΒχι,

quoties in

fcriptis

N» T, jungitur prsepofitioni hs. Quid enim eft βχτττί- {mScii hs Χξ&ον, vei hs ϊίνομχ aliud, ^{quam eo}

fine

aqua tingi, ut quis profiteatur verum

Meftiam patribus

promiftum,nunc manifeftatum in carne, fimulqce ejus

virtutes & gefts, mortem, refurredionem &c.

βχττίξεσ^

hs _ονομα ΐΐανλβ ι Cor. I. 13. quid fonat aliud, quam eo fine baptizari, ut quis Paalum colat & celebret tanquam falutis ducem & aufpicem, atque ab illo nomen ducat.

Neque alia eft

poteftas precpoütionis

hs,

ubi

accufativo jungitur ftatum &

bencficium defignanti.

Veluti, ^quum

dieimur baptizari hs μετάνοιχν, vel he ά,φεσιν οΙμχςτιων9.

quid enim aliud id poteft fignificere, quam baptizari a-

liquem hoc fine ac fcopo, ut

remiffionem

^peecatorum

confequatur, fuamque

refipiieentiam publice profiteatur

atque indubiis argumentis

demonftret. Quujn

ergo

ita Cßßp

8

i Cor. Χ. ν. a:

iic, nbn eft, cur beic recedamas å confirmato ^{tot ex-} emplis uiu di&ionis, qna

βαπτίζεσαι

ufurpatur cum

praepofitione hs iéquente accuiatzvo: atque ideo Sveca-

nam Metaphraiin (alla vorde the under Mofe dopte) in

hanc formam mutandam eiTe putamus'V Alla vordo the i

fkyen och i bafvtf

dbpte

til Mojen. ^.

Cap. XIII. v. 4.

Η άγάπ'ή & πεξτϊεξευεται.

In reddendo verbo πεξπεξευεται miram cernece licet Interpretum diflenfionem: quidam reddunt illud, adula-

viy all i prcecipitem ejje^, alii denlque vel levem & incon- ftuntemy vei procacem effe. Svecus habet: Kårleken /kal¬

kas intety qcod quidem dubito, on virn exprimat Gre¬

ese vocis. In difputationibus ARRIANI a) occurrit ad- je&ivuro πεξτιεξος. Τm», inquit, ημ7ν

είειζαε;

άν^ξωπα

ταπεινον μεμ-φίμοίξον, οζν&ομον,

$ειλον

- - σιεξπεξον. Sed

quum piuribus aliis heic jungafur vocabulis totidem vi- tia defignantibus, vix fieri potert, ut qua: genuina iic

ejus notio ex hoc loco conficiatur: nära* WOLFII ver-

fio, _{qua ττεξπεξοε} redditur depravatus, generalis ert:, nec, quxnam Ipecies intelligatur vitii, definite docet. Con- rtabit autem hoc aliquantum certius ^ex POLYBII ver-

bis de Ifocrate quodana h)\

Isros iey

inquit, fv ^μεν yqocy- ματιχος των rots άκξ.οασεις ποιημένων φύσει il ^ων λάλος h/j

ττεξπεξοε, ubi CASÄUBONUS reddit πεςπ^ςονputidum ^0-

ßentatorem: Quemadmodum vero heic, ita a Scholiarte SOPHOCLIS conjunguntur λάλος vel πεςίλοολος Si πεξπε- ξος. verbis enim Creontis apud Tragicum r), Αμ-ψευενυν

τψ iipav^y magnifice jam orna fententiaviy hatc fubju.ngic

. SCHQ«

a) L, Illt €> z. b) Excerp. Legat. nt 122, e) Antig.

& m

ι Cor. ΧΓΙΓ. ν. 4.

SCHOLTASTES, κομ-ψ&ί· yx^ εKeycν, ö<t ty*«*·

Ttt^ire^ss

h&/ 7ΐ8ξΐλάλ3: φαμεν. Neque ab illis diffident HESYCHi- US & SVIDAS, ut quibm πϊςττεξος fit, β μετά βλακίωέ

ίπαίξόμενοϊ, cum moliitie féie eilerens: quemadmodura etjam in Etymologico Mag. πεξπεςΐε exponitur per φλν·

οίξον & πεςπεξευεσBai dicitur oe ματαιχται K&f μετά /3λ«-

γΛια,ς επαίξετοοι. Non ferme alio leniu utitur CICERO verbo εμπεξπεςευεσΒαι. Ego autem ipfe, inquit d)^ DU honi, quomodo ενεπεξπεξευσάμψ novo auditori Pompejo? Id ^eil

•exponence GATÄKERO e ), quonaodo rae ofientavi &

quafi juveniliter jaåavi, omnibus adhibitis fucis & or-

namencis orationi _meae, quafi exiultavi & placere ei flu«

du\. Hinc confici pofie videtur, qui multa garric _atque

inaniter fe ja£lat & eifert, illum dici <πέξπεξέυες$αι, at- que iftis prsediturn moribus vocari _{πεςπεξβν,} Svethic«

dieimus, florpratare, ftorfkrytare. Quod Ii _ergo aliud

non fuccurrat vocabulum, quod vim _{exsequet Grscx} dfeitionis, dicas, Kärleken

(kryter

intet, ^non fe temere a-

liis venditat, aut inani iermone oftentac juvandi ftudi-

um: fied quidquid ex vero amore profieifeatur benefi- cii3 id (ölidum eil, non in ^ore fed pe&ore natum,

Cap. XIV. v. 2.

O* yag Κάλων γλω.σση, χκ

αν^ξωποις

λαλεί, ccKKcc Tfe Θεω' xäele _yuq άκχέι, τίνευματι λαλεί μυςηξία,

Apollolus contendit hoc capite inter fe don#, _quac fidelibus collata funt primis Ecclefiac Chriftianae _tempa

O ri-

d) ad Attic. Lik. J. Ep. 12. e) amiot, ad M. Anten*

de nkns fuis L· F. _{p. /^3.}

ι Cor. XIV. ^v. 2.

ribus, &

quidem prophetandi beneficium pluris aeiH-

mandum fuifle ait, quam peregrino iermone loquendi

donum: γλώσσης enim nomine non loquendi inflrumec»

tum, Ted peregrina lingvarum idiomata, in toto

hoc

eapite defignari, res eil

confeffa.

Quo

ieniu

etjam

fi-

deles, ad auditam Petri concionem, peculiari Spiritus grada

locupletati incepifle dicuntur, Act. X:

v.

46.

λ«λ«ν γλάσσκιε, quse verba noa fatis expreiTe a Sveco

redduntur tala med tungomål, quis enim alia rationc fui

fenia aaimi expreilerit? atque eodem hoc nomine 11011 poteil effugere adcuratiorum

cenfuram,

quod

iilha;c

Pau¬

li verba hoc modo transfert. Ty then, Jom talar med tungomål\ Nec

nobis fe adprobat verborum,

quas

ie-

quuntur (

γάξ

άκχει),

metbaphrafis, ingen hor

er

tber-

till: quafi indicaretur, praeientium

neminem illis,

quae dicantur, aures coramodare; quum tarnen fenfus fit, ne¬

minem inteiligere, quas quis peregrina uius

dialeito

lo-

quacar. Hoc

ieniu

uiurpatur

hebrarorum

yöP

Gen. XI.

7. Deut. XXVIII. 49. quod Grarcus

Metaphroiles reddit

άκύειν, & Noiterre&e, firftå, itaque & fic transfer&s htec

Paulina verba: then, fom talar främmande tungomål, han

talar icke mennifkjom utan Gudi: ty ingen får(lår thet.

TJnde pra:terea conilat, quoroodo etjam in

fcquentibui

yerficulis vocabulum, γλάσσα,

reddi

debeat.

v. ia.

Öjtu _{X&f v μilς^} imh ζηλωτήⁱ εζε πνευμάτων) τΐξος ryt εικοοομην τηc εκκλησιάς ζητείτε Ίνα, ττεξίσσευητε.

Ex Difputationis hujus contextu confici baut diffi- tulter poteil, fuiile in Fxcleiia Corinthiaea, quh η pub-

licis cqecibus

peregrinacuin tdiomace lingvarum ufi fint,

•t-

I Cor. XIV. ^{v. 12.} ₅₄ etjam _quum minus edet neceflarium, & ne tum quidero interpretationen! fuhjunxerint eorum, quse locuti eilent.

Horum odiofam adfe&ationem cöarguic Apoftolus, ita

quidem, ut docentoportere Ungulos, quidquid coniectiti

eilent fpiritualium donorum, in communera ecclefis 11- fum corferre: _επει, inquit, ζήΧωτάι εςε

πνευμάτων

χ* r, λ.

Ubi prima verba rede incerpretatur Svecus: Emedan J faren efter andeliga gäfvor: nam πνευμάτων nomine figm-

ilcari fpiritualia dona, quaiia ifta ternpeftate fuerunt pro-

phetsnai, lingvis loquendi, fanandi, &c. dona, qute ver- fu hujus Cap. I. jubet Corinthios ζηλχν, Unde etjam do¬

na prophetandi vel fcnpruram exDiieandi vocantur v.

32. πνεύματα πςοφντων, Quura ergo ifliusmodi benefi-

ciorum quardam inter ipfbs quafi arrouiatio fuifle vide¬

atur, dicuntur heic eile ζηλωτάι πνευμάτων, quam fen-

tentiam expreile reddit Anglus: Bui fince tbere is emula-

tion nmong you conceming fpiritnal gifts: fed uc quid-

quam in recepta verilone noflra mutemus, c re non eile videtur. Quai- vero fcquuntur verba πξοε την ouo-

$ομί]y ^τηε ίκκλ'ήσίάε ζητείτε Ίνα πεξίσσευ'ήτε, non adeo fe-

liciter tramfert Nofter: ita enim iile: vinlägger Eder ^om jårfamlingens bdfla, at j nog bafveu. Primo enim ob-

iervare debemus, eile heic trajedlionem vocis Ίνα, fimi-

lern illi, _gute Rom. XI. 31. occurrit, adeo ut explicare

conveniat verba ha?cce,^ quafi fcripturo eilet, ζητεϊτε

Ίνα

πεξίσσευητε πξοε την ύίκοόομην ^τηε εκκλησία?, Deinde ^Ve-

ro utrumque, Scζητείτε Sc πεξίσσέυητε, refertiir ad antece¬

dens πνεύματα, perinde

guafi fcriptum eilet, ζητείτε τά

πνεύματα Ίνα πεςισσέυητε αυτών vel άυτοιε· Quum ergo ita iit, perfpicua eric metaphrafis, fi ita eam concinna-

veris: Emedan jb efterftrdfven andeliga gofvor, Ja

bemoden

Eder tber_{om, at} fl them rikeligeu magen bafva ⁹ (vel nyttja, utofυa) til

jbrjamhngens upbyggelje,

Hoc moni-

turct

f5 ⁱ Cor. XIV. \r, i2.

tum illuftrans aliud addit Apoilolus verfu fequenfe;

öiCTHsq c λα,λων γλωσσ#, τΤξοσενχέσ3·α>, Σνα

λ?ξμενθν,η,

qui do-,

no polleaf

peregrind

fermone ioquendi^, is ita precetur De_um, ut fit, qui preces ejtss interpretetur: fic enim

iiet, ut, quibus inftru£tus fit, dotes ad aliquem

.eccleii® redundsnt fru&unx