JACOBUS LT

(1)

/

DISSERTATIO

DE

ID TLL 1 IS

THEOCRITI S

, CUJUS

p. I. '

VENIA AMPL. FAC. PHIL. ÜPSAL.

p. p.

JACOBUS ED FE LT

PHIL. MAG.

ET

/

GAR OLUS JEDEUR

Stip. Ahllof, Weftmannus

TN AUDITORIO GUST. MAJ. D. IX NOV. MDCCCV

H. A. M. S.

UPSA LI AI TYPIS EDMANNIANIS

(2)

(3)

IN

SACRAM REGIAM MAJESTATEM

MAGNiE FIDEI VIRQ

DIOECES. AROS. O •:DIXUMQUE REGIORUM

EP iSCOPO

REGII ORDINIS DE STELLA _POLARI

COMMENDATORI

REVERENDISSIMO DOMINO DOCTORI

MiECENATI _MAXIMO

SACRUM

j

(4)

kongl iio gpgkdikantem

kyrkoherden öfver fel-lensbr-o församling

högärevördige ocpi höglarde

i /1 o a m §7 c: c 17 t t tt q

herr d å^i. ^xi. jl ^ «iux o* v_p ilx jlx JL vl/

samt

högådLÄ fru

anna ^ a t o 17 ^ q 17 t t tt (p

xl il 1^1 A <U il 1 iU iJ Ü» JU JÜ i v 5

räDD HELLBERG.

<JL)essa blad skola visa mina första framsteg pH den bana,

därjag af EDER godhet muntras och understödjer: de til-

höra således EDER. Men, da jag pH dem teknar EDRA

Namn, bordejag idetsama äfven förklara min tacksamhet; jag

kan det ej^ men jf kännen redan förut mit hjerta.

< .

EDER

ödmjukaste tienar t

KARL JEDEt/R.

(5)

DE

ID TL LI IS

THEOCRITI STRACUSANl.

PARS PRIOR.

..i

(f jjmnibus, quotquot ad aliquem cultura gradum venimus,

non numquam accidit, ut depravationem noAram mifcri-

asque non iine dolore fentiamus. In finu gremioqueNatura tute

oliin quievimus: jam in duro illo labore fudamus, ut, Ratio-

nis manco artificio, nobis ipA jfufficiamus. De locis iftis defer-

tis, in qu-a: relegati fumus, in paradifum mutandis defperamus:

Arcadisc amccna,, nativas fedes, revifere dulce esfet. Ifaque Can¬

dida fuse quisque infanthe imaginem, quse, manium inAar caris»

fimi quondam amici, oculis obludens, priftinse innocentiac ac bea-

titudinis memoriam refcrt, mceAo quodam, fed neque fic ingra-

tö tarnen defiderio amplecAimur. Arqui ksec ipfa imago triflitias

plus habet, quam ut diutius placere posfit. Revocamus quidem

eam, quoties, vi & fiducia ex animo cedente , fufpiriis potisfi-

mum indulgemus; led vires mox reficimus, & omnia, qua: eas-

dern denuo frangere minantur, procul removemus. At in quo-

cumque temporis articulo voluptati nobis foret, 11 illis, quas men-

te informaviiuus, imaginibus noArüm, quales esfe re vera eupi-

mus, veiuri effecAui datis, oculos animumque pafcere liceret,

Non culturam noAram, ied labern, qua haec nos afpergit, dete-

Aarnur. Quotus enim quisque eA, qui repuerafcere ferio velit?

iEtäte & intelledu provehi non recufamus, modo ne nativa no-

ftra integritas «nc tranqutilitas rclinquatur. Neque ^vero nobis ita

non perluademus, Ane harum_Adifpendio qucmcumque adfcendi

^ ^os-

(6)

2

posfe gradum. Itaque in vita communi alios quasrimus, quibus

contigerit, quod ^non nobis,ut easdem numquam amitterent. Sed

in eamdem omnes fatalem incidisfe calamitatem videmus. Quo

fit, ut foci&tatibus nofiris civilibus fruflratas ipei culpam attri-

buamus, in iisque majorem ad animos corrumpendos vim inesfe

judicemus. Iftas igitur averfati eo denique cogitatione refugi-

mus, quo non pertineant, vel, fl pertinuerint, nullo tarnen vi-

tiorum confinio lasdant; ut fic, fola fere imaginandi vi, aliara

mortalium gentem, quas caftior meliorque fit, furgere jubeainus.

Quid multa? ^— lästum Idyllionm theatrum adornamus *).

Ipfum finem, quem in iis carminibus, quae Idyllia hodic

dicuntur, praccipue fequi debent poetas, qualitercumque jam fi-

gnificavimus. Scilicet communem hunc omnibus propofitum ^es-

fe, ut, quafi magica quadam arte, e vita quotidiana in aliam

nos traducant, cujus fandimonia Sc beatitudo illius nobis dolo¬

rem usque vincat fupprimatque. Parum autem intereft, quam

fibi potisfimüm quis viain in hunc finem eligat, modo ut ipfum

confeqüatur. Sane mirum non eft, fi tot tantique Viri, Blair,

Batteux, J. A. Schlegei., Mendelssohn, aliique, in Idyltii

vi atque indole definienda, tanta funt varierate & disfentiöne.

Nam e diverfis _poetarum exemplis communem aliquam Sc cer-

tam carminis hujus ideam excitare voluerunt. Habet quisque^,

quem, vel ipfe infcius, fequatur, eum, qui forte maxime pla-

cueritj ^aut etiam ex univerfis, quotquot exfiant, idylliis, quod

caput rei fit, colligere fludent. Hinc arma qapiunt, hinc

Non bene junStarim discordia fmina rentm **J,

De

*) cfr. Schiller^, über Naive und Sentimentalifche Dichtung,

pag. 129.

**) Taedet certarnini interesfe, quo contenditur: utrum Idyllium

id fit, in quo vita ruralis, ad naturae exemplar, cum omni, quam ha-

(7)

*»—»r-T— SS SI—V" 3

De humana harmonia atque perfedione in idylliis _prscfen- tanda, duobus id potisfimum modis fieri poteA. Aut ^emm ejus-

A 2 mo¬

set, rufticitate & acerbitate, an, ad mentis ideam, ^quam maxime cul-

ta atque fortunata depingatur, an denique, fecundum Blairii praece- ptum, medium quoddam inter h«ec extrema curiofefit tenendum: utrum

discrimen fit inter Carmen Rurale (Landgedicht) & Paßorale, ita ut illud inter picturas rurales (Landfchaftsftycken), hoc inter hifloricas (Hiftorienmalereyen) fit referendum, nec ne: utrum idylliis fcena

tantum in pafcuis inter greges, an vero etiam inter mesforum roergi-

tes, aut in cafis pifcatorum, aut in montibus inter venatores, verbo , in quocumque ruris loco & inter ^quoscumque rufticos paranda fit:

utrum fenfus adfeftusque animi quam amoenisfime colorari debeant, an

vero, ne ipfa Theocriti idyllia nomine fuo fpolianda fint,reftius di-

catur, eosdem fimpliciter & uude depingendos esfe (vide Nachtrage

zu Sulzers allg. Theor. d. /. K. Ärt, Theokr.it, pag. 91. Not) :

utrnm placidis tantum, an vehementibus etiam concedendus fit locus.

Schlegel ait (Litter. Brief. LXXXV, fequ.): "Der wefentliche In¬

halt der Schäferpoefie fimdfanfte Empfindungen eines glüchfeligen Le¬

hens , die vermittelfi einer einfachen weder heroifchen noch lacherlichen, fondern natürlichen Handlung entwickelt werden; und in der für fie

gehörigen Scene, in der reizenden Scene der Natur, aufgeftellt find.'9

Contra baec Mendelssohn: "IVie? fanfte Empfindungeneines glück- feligen Lebens? Unmöglich! Wenn die Alcimadure des Theokrits

oder die unglückliche Liebe (Idyll. XIV, XXIIJ) anders eine Idylle iß; fo mu/s der Inhalt auch in unfanften Empfindungen einesunglück-

feligen Todes beftehen können. Iß das Grabmal des Adonis (Bionis I-

dyll. I.) eine Idy'le? Herr Schlegel wird ^es nicht låugnen. Der

Cyclobk beym Theokrit (Idyll. XI.) und Cobydon beym Vir¬

gil (Ecl. TI) befingen ihre troftlofe Unruhen. Gessnek hat ^esfo

gar gewagt einfi einen neidifchen Schäfer zufchildern, und wie glück¬

lich ! Lamon, der mifsgünftige Betrüger, giebt ihm die Gelegenheit

zu einer Situation, die ich für eine von den angenehmflen inJeinem

Daphnis halte." Paucis interrumpam. Equidem ^vereor, ut de poeta quodam prius dici posfit, an femper, vel interdum, vel denique numquam veram carminis fui naturam expresferit, quam certo conftitutum

fuerit, qusenam ha?c fit. Omnino nulla fere neque exfiant, neque ex- fiftpre posfunt carmina, quae fuam quodque ideam, qualis merte hsec concipitur, pure, abfoiute & conftanter exprimaut, Singulorum ter-

(8)

4

modi hornInes proponi posfunt, qui illa.m adhuc non amifisfe

videanfur, aut ejusmodi, qui, fatali denjum certamine defundi,

pro-'

mini, quosratio pcaefcribit, prout res tulerit, fubinde mutantur. Mil¬

ton, in Poemate, quod: Paradtse Lost, infcribitur (Book IV, ^v,

204-775) perfettisfimum quidem fentimentalis Idylii exemplum dedit;

fed neque hinc, Satan.« perfonam, etfi toti idyllio non mediocrem

vim adferentem, paftoraJem five rufticanam esfe, collrgi posfe puta¬

mus, neque peti quidquam, quo Epica Poefis definiatur. Sed illuc re-

vertor. "Eine einfache, weder beroifche noch lächerliche Handlung?

Die Handlung iß nicht nothwendig, und kann auch zufammengefezt

feyn. DieSchäfer können Epifche Gedichtehaben, wie derATHis des

Segrais, Comodien, Tragödien, Opern, Elegien, Eklogen, Epiw

grammen, Infcriptionen , Allegorien, Leichengefånge, u. a. g. Ver.

fchiedene Idyllen vom Gessner find Schäferoden, und die erße Ek-

loge des Virgils iß ein Schåfergefpräch, das noch weniger Hand¬

lung hat als ein Gefpräch des Plato. Die Schafer haben ihre Helden»

Daphnis (Tbeocr. Idyll. I) hat viel Unglück erfahren. Phylljs,

Alcon und Codrds (Virg. Ecl. V.) find ihnen berühmte Nahmen.

Sie können auch Helden einer höheru Art; denjenigen,

- - - - qui potuit ^rerum cognofcere eaufas.

Atque metus omnes, & inexorabiie fatum Subjecit pedibus ftrepitumque Acherontis avari.

Nicht lächerliche Handlung? Wenn Virgil (Ecl. VI^) feinen baraufch-

ten Stlen anbinden, wenn er Aegle ihn mit blutrothen Maulbeer- faft Stirn und Schläfe bemalen Idfst: fo iß diefes eine beynalie posfir-

liche Handlung. Die reizende Scene der Natur ? ^— Was wollen wir

denn aus der Fifcheridylle des Theokrits (Idyll» XXI) machen?H Atque Schlegelii ratione lic everfa Mendelssohn novam hanc

tandem fnperftruit: "Die Idylle iß derßnnlichfle Ausdruck der höchß verfchönerttn Leiden]chaf'ten und Empfindungen folcker Menfchen, die

in kleinern Gefällfchaften zufammen leben." Quibus addit: "Diefe Er.

klårung fetzet dem Genie keine willkührlieheSchranken, den fie iß nicht blofs aus den vorhandenen Werken abßrahirt, fondern in der Natur unferer Empfindungen gegründetQuid?fi ^meros fenfus adfeftusque

delineare quis reeufet? fi tanti fuerit ingenii, ut minorum focieta.

tum terminis coerceri fe non patiatur, fed in maximis atque tumultao.

fisfimis ccetibus feenam ftruere, in eamque perfonas introducere ^va- leat, quse adeo tarnen fenfibilem genuinse ac minime turbatae humani-

(9)

- Jbjj=^L

vs Sfr—wr^vFV 5

proprio eamdem mart& recuperaverint: aut ruafora generis Iiu-

niani _ictas, _aut infantia ocuiis lubjici potejft.

Afque harum quidem jetatum illius voluptas liquida r.e pe?- petua eft, hujus vero ianguidior breviorque. Ula perfe&io hu-

mana ut recuperata, foac ut amisfa <5c irreparabilis proponitur.

Itaquequod illa prasbetur fpedlaculum in fublimiora animum atque

lastiora evedum firmat, taeitas, quam divinior in pedlore vis alit, fpei, & ad quam impiendam ^tanto ^cum Jabore ac diifi-

cultate nitimur, veritatemaddendo; cum hoc econtrario, quamquam neque id fua careat voluptate, id tarnen cum Infantia:

cujusque hnagine, cuju3 fupra mentionem fecimus, communis,

habet incommodi, ut animum fpedtatoris ignavum abjeciumque

reddat. Sed illa »tas, quam haec, majorem habet diiScuitatem»

A ₃ In

tatis {peciem prsebeant, ut, rn qua turba & coiluvione verfentur, lon-

ge oblivifcamur facilibs, quam in Fontenelx.ii paftoribus fpeftandis,

quantumvis rari in filvis vagentur, esm deponamus fufpicionem, ne ur-

bani five aulici fint, qui Parifiis rufticaturn egresfi, paftorum perfonas

fimulare dignentur. Certe prseceptio haec de minori hominum multitu-

dine e poetlfrum monumentis, qualia pleraque adhnc exftiterunt, con-

flata eft. Quamquam neque urbana idyllia (Stadtifche Idyllen.) defunt.

At contra, quod in deftnitione nofter de induftria omifit, beatam puta

innocentiam, cujus unius caufa paucitas ifta hominum ftatuitur, noftro

fentiendt modo optime conveniret. "Die Leidenfchaften nnd Empfin¬

dungendes Landmannes folien hochft verfchonert ^— bis auf den hoch-

fieu Grad veredelt — dem Ideal naher gebracht werden; doch fio, das

ße in ihrer vollkommenfien Veredelung noch mit den übrigen Eigen-

fchaften eines Landmannes beflehen können." Quid vero hoc tandem

arguit, nifi illud, fubobfcure fentiri, Idylli vim non in fcena, fed in

qu,a,dam majoris momenti re confi'ftere^, cui reprsefentandse illa tantum

infervire deheat; fipenä vero non fatis ampla, in eam tarnen, quam

maxima caper» posfit, esfe congerenda. Modo utcautio adhibeatur,ne,

mole frafta, corruat. Quoties ruinam minari eam vidimus! Heros il-

le qui potuit rerum cognofctre caufqs &c. profeftonon rudis ac fuper-

ftitiofi Ruflici nomen meruit*

(10)

6 vs st-v ^■ ^t*

In illa enim ad fummam mentis ideam humanarum omnium in perfedisAmum asternumque concentum excultarum virium forma

exprimenda eA: viva defunt exemplaria, nihil non cogitatione

informandum eA; & nihilo tarnen minus, qua;, e ccelo Ac de-

voeata, in mortalium domiciliis collocabunrur non adfpcdabilia,

adeo veris ac fenAbilibus diAinguenda funt coloribus, ^{ut tamquam}

oculis cerni queant. At in hac, qusc aurece, quam dicunt, ceta- tis, quantumvis rara, remanere videntur veAigia, eadein in u-

nain oinnia imaginem phantafia noAra facilius colligit. Innocua

infantias cujusque ac tranquilla ferenitas non fane pauca pidori-

bus fubminiArat lineainenta. Quse exAant antiquisfimorum mo- nimenta temporum, ejusmodi hoinines ante oculos nobis ^po-

nunt, ut, A optio daretur, in eorum reduci setatein & inter eos verfari tantum non mallemus. Atque omnino nullam facile ho-

diernarum gentium dixeris, in qua non aliqui Ant, qui, procul

ab urbibus umbratilem agentes vitam, aniinum, ut a pravis cu-

pidiratibus, ita ^a cura & follicitudine liberiorem fervent. Uli primsevas mortalium innocentias & tranquillitatis uinbrani quam- dam referunt:

- - - extrema per illos

^fußitia excedens terris veßigia fecit.

Quo longius ab hachumani generis infantia ^niaturam astatein verAis progresfus fuerit poeta, quo cultiores perfonas conAituerit ipedandas, eo minori prsefentis noAras conditionis dolore mix-

tam nobis parabit voluptateim Sed majores Abi difficultafes ne- det. Relinquendi demum funt homines iAi Amplices, qui per

rura difperA vivunt, & quorum aniinos ad prasfens naturae exem¬

plar liberius rediusque, A quid, effingi putamus. Majores ex-

polirioresque adeundi funt coetus, in quibus tarnen caAifatem pa- cemque animi fervari posfe non ita facile credimus. Sed quas- cumque demum perfonas femel prseoptaverit quis, ad easdem o- mnia, ne veritatem amittat, Adeliter adcommodare debet. Cui-

turse defedus ita quodam modo rependi poteA, A animuin fpeda-

toris pulchritudinis fenfu alias l^r^e fatis perfundit poeta, A ^o-

mnes,

Wtmßm *

(11)

mnes,quotquot perfonae fcenaque dederint, opportunitates, etiam«

Ii palmario idylliorum fini parcius velificantes, quam potefl plu-

rimum lucratur. Sic, Ii ruri res agitur, utique amoenisfimarum.

anfa dntur mraliumpiSfnrarnm. Quibuseo etiam magis indulge-

re potefl, quod fcenamdecorant, _atque, fi efFe<flum, quo mentem tangunt, rcfpicis, ei quoque, quem huic pnecipue datum ivit,

habitui non mediocriter favent. Quam enim in libera virium hu-

inanarum fcena requirimus placidam abfolutae harmonise imagi-

nem, eadem in casca rerum natura pulchre obludit. Per pel-

lucidum heic coloratas veluti nebulse velamen re^i^ß^orov illud Elyfium fubridet.

Atque fic Idyllii fpeciem <3c formam^, _quamvis juvenili de

incerta _manu, adumbravimus, quo, cum de iis didturi Turnus car-

minibus, _quas _pro optimis illius exemplis vulgo habita funt#

quali nitamur fundamento^, ledloribus _appareat.

Quas de vita Theocriti nota habemus, tantum non omnia

e fequenti, quod ipfe in Librum fuum feripfisfe putatur, Epi-

grammate *) petita funt:

A Wo: o Xl0S' fVu ©eoxgiros, os raef' tygxtyx,

cE<s ooxo ruv xoXXcoy _tiy.i Evgyxovtos,

Tios Tlpoc£ocyopoio xi§tx\siTi]s rs <&tktvvi]s' JS/iüOOiv y oSvstTjv jsxor i(ps\y.v<roopAi]v.

Vixit circa Olymp. CXXX, Ptolem^o Philadelpho Ale-

xandrise, Hierone vero II Syracufis imperantibus **J.

Quemadmodum Homerum Epici, ita noflrum Bucolici Car- minis prineipem atque parentem liabeinus. Fieri quidern potefl,

ut

*) Artemidoro quidem Grammatico ^a nonnullis hoc tribui- tur, Ted Valckenasr tarnenaliique multi Theocriteis idem adneftunt.

**) efr. Idyll. XV, XXVI & XXVII.

(12)

ut Ms n«n -r-ritixos Aiorir,q.ui carwina partorumArcadia?, Sicili»

.aliorumque iiiitari, iis<$» ^. ad Mufarum iic regulas adcuratius

directu'/ majorem eJigantiain fuavitatemque conciliare inrtitne-

ret*J. Sed primus ccrte ert, cujus aiiqua fuperrtm monumen._te.

p) Hck^Tio^i im?"kione Paftoralem Poe'fin primum antiquitus or-

ta:n cv? tui'Ü dubitar.c*. To ßsxoXtxtv <xoiyy.x xotj fxtXos, ait Diodq.

-rt'S sirulvs f4.i;>. IT. c. 84>)» P'xg1 TX VV¥ *«r" r*» 2««X<«y rvyXx.

sv -rr ooxv- Quid? idera ipfe Diodorus cum Athen^o

(Li). XlVT. c. 3 pag. 6x9) & /Eliano (V. H. X, 18) ipfa paftorum

qiorunüim noiuinjSiculorum , qui cantu excelluermt, ^ex antiquisfimis,

uc videtur, fabulis erepta memorise lervarunt. Vetus Scholiafta pa-

ftores ia ipfa Theocriti natali urbe canendi certamina inftituisfe nar-

rat. Ipfum modum, quo hoc fa&um fit, declarat: <*<Jw (ßxrcv rxs vo-

ftexs, xotov t%y§ryusvxs> sv txvrui rvnms tx°yroi- x(*f stygxv rcxvtjnto-

fMxs xyxxXtwv• xotf oivov sv xtysuy xixxui, triroy^yy »tftosnrxs rots Vftxyrurt^

srsßxvov re rsoixs<--&otf, xotf xspxrx tXxlßoov itgoGxsixKf, xxf y.srx Xttpxs sXetv

XxyooßoXov. rov cfs ytxyaxvrx Xxußxvnv rov rx ysytxytutvx xgrov. xxksivov xtv

tri Vits reo» Svfxxxir/iov y.svsiv roXstos, rxs JV vtvixyusyxs sts rxs msototxiixs

xwgstv, xytigxvrxs sxvrots rxs rgo(pxs. Etiam noftris temporibus eum-

dem hunc a longinqua vetuftate aeeeptum morem in Sicilia. infuhs Ba-

learibus aliisque locis inter paftores poetas, Improuifatori & Gtosfado-

res hodie illidicuntur, fervari, ut, quo longum diem fallant. in ununj

coeant, & carraine invicem certent, Riedesel, Spence, Cleg-

hoein, Schwinburne aliique tradunt. Atque hoc quidf-m ita ple-

rutnque fieri, ut alter verfus aliquot ex tempore primum fundat, alter

deinde iisdem verfibus numerisque aut contrarium quid, aut roajus &

pulchrius refpondeat. Hoc refpondente illum alios deineeps verfus,

neque ejusdetn femper cum iis, quos proxime ceoinit, argumenti, fed

a varia faepius ac plane diverfa re petiri, meditari. Arque Ivoc modo

pergere utrumque quousque Idbeat. Quod Tic conflatur carraen, amee-,

bceum dieimus, nonnaturali ah'quo r rum fer.tentiurumque vineulo con- tineri, fed fingula fere ejusdifticha esfefingula carmtna, fcopasfolutas,

nemo non videt, jam vero, plura Theocriti idyllia hujusmodi carrtii-

tta paftorum fimulare, clarius eft. quam quod clarisfimum. Unins

(Idyll. V) partem, quantulam opellae hujus fpatium capiat, exempiis

loeo adponerejuvat. Cantat Comatas, refpondet Lacon.

K. Sbrr xiT3 -rxs xorivoo retf uyxxfss• tutft vsut&s,

ßs rt KxrocvTfs rjert yt'jiXvßov, x rt /xvoixetf.

(13)

N

SN s^-v* fr—y-f' 9

*

ta. Quare alii _quantuni bucolici carminis artem antea exco®

luerint, lätet, tye nomina quidem certa horum, II qui fuerunt,

ne dum carmina _remanent. Sunt, qui e Theocr. Idyll. VII,

A. Ovx xao txs frgvos xtos o Kwvxgos, x rt YlvvxiSx*

Txtst ßoxxtjrsi^s not xvtoXxs, us o (pxXxgos; K. Ei/t< df _yot yxvXos xv-rcxgiaatvos, svti $s _xgtityg

E§yov HgxitTsXsvs' rc$ nxtfrt <?e txvtx (pvXxxcrw.

A. X xytv svrt xvuov (piXonotyvtos, os Xvxos xy%st' 'Ov tm TZXl^t Stfruoyt, ^tx Sryoix ^tfxvtx &iooxsv.

K. Axgtfrss, «/ rov (pgxyyov vnsgrtyStire rov xyov, M)? _ytv Xwßxffq&e txs xy>,KsXos' svti yxg xßoq,

A. Tot _tsrrtysst ogyrs rov xtnoXov xs tgtStabw'

cOvru) ^x vyyss 9~yv ege9"i<r£ert rus xxXxmsvtxs.

k. m<£tjw txs ^xttvxsgxos xxuowsxxs^, xf tot m.ixwv0s

A171 (pOtTulCrOOf tx XO^SffnSgX gxyt^OVTt.

A. Kxf yx§ sy oo yetrsia töjs xxvSxgos, ci, tx <f>(Xwv$<ii

Evxx KXTXTgicyovrts, vxijvsytot rcoTsovTXf.

K. H x ysyvxs" ^or e.ywv tv - - - -

A. Tuto f.'.sv x ysyvxy. oxx yxv noxx tx$s tv åxffxs Evyxgxs sxxSygs, xxXus yxXx txto y taxyt.

In rion nullis Theocriti Idylliis unus idemque verfus, intercalaTerrs dicunt, fubinde redit, veluti hic:

Agxtrt ßuixoXtxxsAliocrccf (ptXoq, xf>%ST xotfrxs-.

In _quo interponendo verfuum fere neque certi numeri ulla neque con«

textus ratio habetur, ita ut medius non numquam verborum ambitus intercludatur. Is paftorum mos oculis lic noftris fubjicitur, quo, cum non invicem certaretur, fed foli cuidam continue esfet canendum, &

eam, quam dicere coepisfet, ^rem ad cantus usque finem conftanter tenendum, verbis eorumque in numerum modumque junfturå tion prom- te fatis fefe offerentibus, ne meditabundus turpiter idem obticeret, ita requiem fibi aliquam paraverit,ut verlum aliquem jam diétum repeteret.

Omnino Theocritus ita canit, ut non, quse ipfe meditatus lit, fed quae in pafcuorum confinio fubaufcultando exceperit, divulgare eum diceres. Cujus rei plura etiam addere posfemus exempla; fed prohi- bet magnitudo voluminis, neque vero, quam pro re, operofiores vide-

ri volumuso

(14)

ia

v. 37-40, collatis cum Moschi Idyll. III, v. 94—99» .c0^'"

ge re velint noArum alios ipfum nominasfe, quorum veAigiis in-

fliterit (vide Nachtrage zu Sulzer 1» c.). Sed^,ut omittam, de

priori Idyllio a quibusdam dubitari, an Theocriteum re veia

fit, hinc id tantum- effici posfe putamus Theocriti actate etiam

SiciLiDEM quemdam (^Asclepiaden EpigrammatiAam, lecundum

Schoi.J & Priletam poetas vixisfe, qui, Moschi fide, aliquam

forte bucolicas inelodias operam dederint. Accedit, quod, fi no-

Aer SicELiDi åt PhiletjE, quorum ille Samius, hic Cous aut

Rodius fuit (Schol.), tamquam prasceptoribus palmain mode/le

voluisfet cedere, quid fibi velint verba hasc adlati Epigrammatis,

non ita facile intelligiturr

M«« oSvuyv STCor t^iXxvcxju.jjv,-

Ea ^vero operas vix exiAimamus proferre, quas a Diodoro , A~

thenjeo åt Aüliano de antiquioribus poétis paAoraÜbus tradun-

tur *). Hi enim de antiquisfima tantum origine ßaKoÅiota^a

qualis inter ipfos paAores in ufufuerit, agunt, neque animad-

vertunt fatis, alium esle rudem hiinc, quo agreAes homines fen-

fa fua, _{pro re} nata , continuo proferrent, alium vero, quo do¬

lores Mufarum alumni paAoralein hunc artiliciofe imitarentur».

Quamquam Theocriti carmina, quotquot ad noAra tern-

quo-

*) Diodorus fl. c.) Daphnidem, cui nomen omo m nXfjSxs tw

tv Hffois (qbi a Mercurio & Nympha natus fuerat) (pvousvys $<x(pvijs, fi-

ftulae cantum bucolicamque melodiam primum in.venisfe, eoque Dia-

nam, cum qua comfnunes obiit venatus, mirifice obleftasfe tradit. At-

que hunc eumdem primum omqium paftorem fuisfe, e Servio aptis-

lime heic docemur (vide 1. c. not). Athenaeus (1. c.), ex Epi-

charmo, Diomum paftorem paftoritii carminis auftorem facit. De-

nique A£lianus (J. c.) Stesichorum quemdam ita palloralem poe-

fin inchoasfe ait, ut miferabilia Daphnidis fata canere inftitueret.

Daphnidem enim, qui generofas in Sicilia boves pavit, forores ea-

rum, quas Sol habuit, cum fidem puellae datam non fervasfet, oculo-

rum lumen amifisfe.

(15)

quotläm e Berenice exceptis, Idyiliorum■ nomine omnia infcri-

pta funt, fed ^tarnen,. ^ad ^hodiernum loquendi ufum, non omnia

corum idyllia dici posfunt. _Idyll. I, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XX, XXI, & XXVII, ^ea funt, _{quse pro} idyl-

Jiis vulgo habentur^y _quamquam nefcio, an hisce addi posfint plura, veluti Idyll. II, XIV & XV. Reliquorum aurem plurima ejusmodi luni, ut partoralis poéfeos tndolem ne minimum qui-

dem fervent. Quis enim eft, qui Idyll. XVI, ubi Hieron tam-

quam Mufarum cultoribus parum munificus inducitur, aut XVII,

quod Encomiuin in Ptolemäum, aut XVIII, quod Helena; E- pithalamiuni continet, aut XXII & XXIII, in quibus Castoris

öt Poelucis laudes celebrantur, aut XXIV & XXV, _{quae non} nifi reliquias ex deperdita quadam Heraclea funt, ^aut denique

XXVI, ubi Maenades inducuntur, ut alia omittam, Idyllia di-

cere velit ? Enim vero conflat veteres Grammaticos cartnina quas- cumque breviora five humilioris argumenti Idyiliorum nomine

infigniisfe *),.

Profedo ejus poefeos, quam fupra definivimus, dum nullam in mente notionem fibi formaverant Grasci, neque nomen

aliquod, ^{quo eam} Ugnificarent, _fingere potuerunt. Quo fadum eß, ut fingulis fere carminibus, _quotquot ad idyiliorum genus

quodammodo referri posfint, peculiaria nomina , objedive tantum, ut loquimur, tribuerent **). Sed cum partem aliquam Si-

a 2 cuf

*) EifvWtovqualidiminutivum esfe videtur ab E(E<JW vrtoxogis-iy.ws tipi/AsvovutSchob,) quo« quamque Pindari odarum iidem inferipfernrit.

Qui tdvXXix in Germanorum vermochte Gedichte vertunt, antiquam hujus vocis notionem latis illi quidem praecife, fed parum förlitan ad-

curate & vere expUcant.

**) Hujusmodi nomihum maximum recenfet ^numerumAthekjeus (1. c.). Quorum nonnulla proferre juvat. \y.xio , y titiy.v'Ktas xx\ay.t-

vy utiyt yv nxgx tus xXsrgvs ytiov. y <Jf ^tidv ifxgyjsvtwv oly tXivos. y d? tx-

"kxtfixgyw iiskos' xKKot de _(pxtriy _tgusgywv _ttvxf _ryv ulyv. «/ de Tuv riSyvx-