DISSERTATIO GRADUALIS,

(1)

20. Ώ. D.

DISSERTATIO GRADUALIS,

Quam ^,

CONSENS. AMPLISS. FACULT. PHILOSOPH.

IN REG. ACAD. UPSAUENSI,

PR/ESIDE,

VIRO , CELEBERR

Mag. LAURENTIO

DAHLMAN,

Moral, et Polit. PROFESSORE Reg. et Orb«

PUBLIC0 EXAMINI SUBMITTIT Stipendtarius Leijelianus

DANIEL RAMEEN,

VESTMANNUS.

IN AUDIT. CAROL. MAJ. AD 15. III. JUNII

MDCCLXI.

Η. A. M. S.

U Ρ s A L I m.

(2)

L Ν. %

odus acquirendi in genere, effc

vel originarius, vel derivativns:

iüe eft acquifitio dominii re~

ram nullius , atque occupatio-

ne fit; qua fei licet quis adpre-

hendit & in poffeffionem fuam redigit rem nullius, quam do

minio fuo fubjiciendi jus unicuique promifcue com·

petit: hk vero, acquifitio eft dominii ^rerum in da¬

min io jarn exiftentium, cujus iundamentum ^eft jus,

domino competens, bona fua pro arbitrio diipo- nendi, & aeeeptatione abfolvitur. Unde a volun-

täte domini heic unice pendet, in quem, iub qua conditione: & quomodo, vel an ulla translatio do¬

minii flat. Si, e. g. difertis verbis vei alio (igno declaret, hunc vel ilkim poft fata demum in bo¬

na fua reli&a fuccefTurum; jus hocce libere facien¬

di habet,* cum ex dominio oriatur.. Talis diipoil-

tio

(3)

$ ) 3 ( ❖

tio conftitujt ^naturam teftamenti, quod Illuftris

VOLFFIUS a ceteris acquirendi modis diftinguit,

dum dicit: i 11 ud efTe exprejja?n declaratione?n vo- luntatis defuncli de translatione dominit rertmi poß

mortem Jucim reliciariim, & de eo, quod pr untere a

poß mortem fuam fieri vult, ^ea lege fa et am, ut non

nifi poß mortem fuam acceptatio fieri pojjit a). Et-

enim voluntas i ii a defun£H cxprefTe declarata, eft

id ipfum, per quod fucceftio teftamentaria ^a fiio

ceflione ab inteftato dignofci poteft, ^cum hsec, ^non

in expreffa difpofitione de bonis poft ^mortem &

a&u quodam particivlari, fed in praefumcione ^vo-

luntatis defunbli, fundata fit. Ex eo autem^ quod acceptationem non nifi poft mortem fieri poife in- nuerimus, _patet, teftatorem interea temporis pos- feilionem & jus fruendi fibi refervaiie ^, panter ac

jus, quamdiu vixerit, fuam muta η di voluntatem.

Üt ^enim circumftantias tantum prarfentes patent, futurae vero latent; ita voluntas, novis obortis, ju¬

re haud dubie mutari poteft, fi mutata feratur in melius & non fit contra jus alterius. Hinc nullo negotio intelligitur, dominum teftamentum ^mata¬

re, refcifföque priori, vel novum facere, vel i η te- ila tum decedere poffe, cum illud morte demum

teftatoris firmum & irrevocabile efficiatur; volun¬

tas enim teftatoris tiinc primum immutabilis fabla eft, ut ipfe a blus translationis dominii perfici &

acceptatio fieri poiiit. Unde illud Juris Confulto-

rum: ultimas tantum cer as ratas ej fe dotiere, qu^e

imrte firmantur. ^Idem etiam inculcat QYINTI-

A 2 LIA-

(4)

£ ) 4 f #

LIANUS dum die it, iUud tant um v alere tefiametr*

tumj poß quod nulluni teßamentum fit b).

a) itfiiit. jur. Ν au Gent. f. jtij. b) DecL

CCGVllL

§. IT.

Quoniam ex dominio tänquam ex limpidifiimo

fönte jus bona iua in alterum «ransferendi proma-

nat> hoc pa£to, ut non prius vel allo modo quam domino placuerit aeeeptari poflint, per teftamen-

tum vero translatio dominii ^rerum poft mortem re- li&arum eadem conditione fit, _patet teilamentum

facere lege naturali licitum efie. Attamen, quod

ad ea, quae eo continentur, attinet, requiritur;

ut non fit contra jus alieujus, hseredum e. g. na¬

turalem, _parentum vel liberorum, juftam ob caus- fam non exhatredatorum, quia non tantum hoc, fed

&, ut reliquorum fanguinc jun&orum ratio _quac-

dam habeatur, sequitas poftuSat naturalis. Hinc vulgare illud: Wer will wohl undfeelig βerben, lafs

fein Gilt den rechten erben. Deindc ad vim teilamen-

to conciiiandam, necefle eil·, ut teftator voluntatem fuam expreffe declaret, quo certo conilet, hanc eife

defun&i voluntatem. Exprefla vero illa volunta-

tis declaratio, vel coram teftibus & ^non folo haere- de, cui in fua cauffa eiTe tefti non licet, fieri debet j vel etiam in feripturam redigi, five ab alio reda&a propria manu fubferibi: prius teßmnentum nuneu*

pativum, poilerius feriptum dicitur.

§. III.

Hifge breviffime pnelibatis, ad perfonas tefian-

tc&

(5)

# ; 5 ( £

tes perveniamus, in/quarum omnium confideratio-

ne non morabimur, cum hoc ab inftituto noilro jam fit alienum, contenti ad propofirum peregri-

nos folummodo tetigifie. In aritecefium vero de-

terminare lubet, quid per peregrinos intelligamus.

Scilicet his a nobis illi adnumerantur, qui in pere·

grino territorio nap apud nos commorantur, ne-

que membra focietatis noftne Tunt, fed alieno im-

perio fubditi. De quibus notandum, jus ipfis ^a-

que ac civibus competere teftamenta faciendi. Ut

enim jus difponendi de bonis fuis, in cafu mortis,

ex proprietate refultat; ita non fine injuria pere»

grino adimi poteft, qui, quamvis in territorio gen*

tis ^exterae commoretur, rerum tarnen fuarum,

quas ibidem vel in domicilio pofiidet, dominus eft,

adeoque virtute juris naturalis, Hbertate teitamen-

tum condendi gaudet: & cum civi teftari lieeat,

cur ni etiam peregrino, qui ad ^tempus illi aqui*

paratur ?

§: IV.

Ordinrs jam pofiulat ratio, ut paucis ^expona-

mus, quas leges Teftator nofter obfervare adftrl-

£tus fit. De bonis, _quse habet in terra patria, dis- pofiturus, legibus in loco domicilii priEfcriptis ^con-

venienter agere oportet, fi alias tefiamentum vale¬

bit. Etenim in territorio alius gentis quamvis ^com*

morans, civis tamen eft gentis futq ^per aliquod

enim tempus a loco domicilii licet abfit, a civrtate

tamen hoc animo non difcefiit, quafi reclire vel membrum ejus poft hxc efie nollet. Coipmoratio

A ₃ kaque

(6)

& ) 6 ( %

jtaque in territorio alieno illum non poteib privare jure, quod ei in domicilio competit, adeoque ^nee

liberare obligatione, qua ibidem tenetur. Vi hu- jus obiigationis, quod ad formam vel etiam folenni-

tates ad iirmum teitamentum reddendum deitinatas attinet, videtur peregrinum fe iilis omnibus in le¬

ge patria prseferiptis accommodare debere, ii dis*

poiicio bonorum, qua? in patria habet, erit valida, prxfertim ^cum tales actus territorium aiienum non

refpiciant, neque eidem damno iint. Qoatenus-

tarnen quadibet gens jurisdidtionem alterius in pro¬

prio territorio agnofeere tenetur, tefiamentwn ideo valet ut judiciale, β in loco judicii, ubi factum fu-

erit, depoßtum fit a); alioquin ii peregrinus teiba-

mentum faciens, hoc occultaverit, & in patriam niiferit, ut in loco publico vel alibi obfignatum,

donec diem obierit, fervetur, hoc idem eilet ^ac ii teitamentum in patria feriptum fuifiet.

a) Wo Ijf. Infi it. Jur. Nat. Gent. f. 113 7.

§. V.

Quemadmodum paragrapho fbperiori obliga-

tiönem teitatoris peregrini, quod ad bona in patria fita, breviter expendimus; ita sd quae obligetur in-

tuitu bonorum in territorio alieno, jam difquirere

lubet. Redtor civitatis de reeipiendis peregrinls,

prout ipfi ^ex falute publica vifum tu-erit, difpone¬

re poteit. Si jam permiferit, ut in territorio fuo

commorentur, iimuique bona ibi immobilia poifi- deant, iub hac conditione id fadtum inteligitur,

ut fcilicet legibus loci feie accommodent; contra- rium enira prafumi nequit, quum liberum alias

'

iilis

(7)

# ) 7 ( ❖

il! b eilet, faeere _q.u.se velint. Territorium ergo alleiium ingrefluri, ii ^non exprefle, tacite faltem pro.rnictere cenfendi furu, lernet aeqiie ac cives le¬

gibus territorii velie flibjeftos. Quare etiam civi¬

bus aequiparantur civesque temporarii merito ialu-

tancur, quoniam civibus ad certum tempus fefe aflbciant; adeoquead ea obligantur, qua; civibus perperuis iilo tempore fub iisdem circumftantiis

committenda vel omittenda effent, niii peculiares

de peregrinis leges a-liter prsecipiant. Hcic tameri differentia cives inter perpetuos & temporarios, in

definienda obligatione peregrinorum & jure impe-

rantis in peregrinos, obfervanda venit. Sic cives temporarii non niii ad ea obligantur, ^q υ as nego¬

tium refpiciunt, cujus cauifa in territorio gentis

exterse commorantur, adeo'ut oncra, qua; null um

refpe&um habent ad negotium, ρ ro ρ ter qiiod in

territorio alieao -verfantur peregrini, ipfis im po ni

nequeant. Ut itaque jus imperantis exdine civita¬

tis, cujus cauifa in eandem coi-verunt iinguli, me·

tiendum eft; ita jus illius in peregrinos ex eodem

fin e, cujus ergo ad tempus civibus fefe adjunxerunc,

icfHroandum efb Quando jam Reöior civitatis pe-

régrino eoncedit paffeffionem immobilium in ^ter-

ris fuis, fub hac conditione hoc fieri liquet, nimi-

rum ut ea a jurisdi&ione loci, in quo ja ^{cent, pen*}

deant, & eorum poiTefTor ftatutis loci, quae ad ea

quomodocunque referuntur, fe fubjiciat. Ex quibus iatis intelligitur, peregrinum teftamen-

tum conditurum , five de bonis fuis immobili-

bus in territorio alieno fitis difpofiturum, legibus

(8)

# ; s ( .#

loci adftri&nm eile, il teilamentum validum atque

ratum voluerit. Sed hxc de bonis immobilibus:

q «od ^vero ad mobilia cujuspiam in loco peregrino

libera attinet, diftinguendum exiftimamus inter le-

ges loci & leges patriae. Priores de iis ordinant,

qua? intra non extra territorium fieri debent; illa-

rum itaque obligatio ultra illud extendi nequit. Po-

fteriorum vero obligatio nunquam ceflat, ubicun-

que demum .locorum quis commoretur. Hinc, qui teftatur & moritur in terra peregrina, viduae

fuic ^e. _g. partem mobilium, illi per leges patriae affignatam auferre nequit, leges licet loci id per- miteerent.

§· VI.

Quae autem in prsecedenti §. di&a funt, non

impediunt, quominus peregrino vi juris naturalis

tribuendum (it jus, eum haeredem areeßendi, qui

ei in patria alioquin fuccederet. Primo enim, ut in bonis tum mobilibus, tum immobilibus, in ter- ritorio gentis exterae quamvis jacentibus, dominium habet; ita per libertatem naturalem ^, qua in deter-

minandis a&ionibus fuis fuum fequatur judicium, quamdiu nihil facit, ad quod omittendum perfe&e obligatur, jus habet fua bona pro arbitrio difpo- nendi, & per confequens ^quem libuerit populä¬

rem haeredem inftituendi. Secundo _, dominium

eft jus de ^re fua _pro arbitrio difponendi, jus vero determinandi a&iones alterius liberas imperium eil·, quod univerfi in iingulos habent, quatenus in fo-

eietatem coivere, imperiumque univerforum, pro¬

prer

(9)

# ) 9 C Φ

pter bonum ^commune, fua fponte fubivere. Da-

minium autcm natura prins eft imperio,in ejus quo- que dcfeiiiionem introdu&o, adeo ut in fe & fua

natura ab imperio non pendeat. Omnia itaqne ex dominio refultantia ju ra inta&a in.viölataque impe¬

rium relinquit, niii hoc ipfum faluti publicae offi-

ciat & impedimento fit. Tertio, naturae maxime

conveniens eft, ut cives diverfarum rerumpublica-

rum fibi invicem, haud aliter ac concives in bonis deiun&orum fuccedant: etenim civibus gentis ex-

terse tanquam aeque hominibus officia humanitatis

grasftanda, & ea omnia tribuenda funt, quae ad

felicitatem illorum quocunque modo fpe£tare vide-

antur. Cumque lex naturae immutabilis (it; ita imperium officia hominum erga fe invicem lege illa praefcripta nec evertere valet, nec naturaliter ^ma¬

tare, quod officiis cujuscunque reipublicae civium

erga fe invicem conveniens eft; & per confequens

neque prohibere populärem in teftamento haere-

dem inftitui, vel ab inteftato fuccedere. Quarto,

ut fingulae gentes membra funt civitatis maximse;

ita bonum commune omnium & fingularum ipfts

cordi erit. Etenim integrarum gentium & civita¬

tis maximae eadem ratio eft, ^ac civium & civitatis

cujusquc iingularis; ^quapropter fingulas univerfa-

rum, umverfas item fingularum felicitatem tueri',

& publica privatis anteponere commodis, quan-

tum id fieri poffit, oportet« Cumque uniuscujus*

que focietatis indoles requirat ea fieri, quae publi-

cam falutem promoveant; luce clarius eft, gentes,

B _quae

(10)

& ) ίο ( #

cfvfse Tu is tantum ferviunt commedis,· commitni o-

perari ealamitati, & difrumpere eam, qux maxi-

nue feeundum naturam eft, humant generis focie-

tatem, Hinc juri ^natura & gentium tal em fucces-

honem in bonis, cujus mcntionem lieic injecimus,

maxime congruam efle, quemvis iacile peripicere

»ullus dubitaveriim.

§. VIL

Rigor ^autem juris naturalis in flatu civilt fem-

per obfervari nequit. Naro fuperiori fsepius ratio

non deeft, cur il kun interdum vel temperet, & ^ex

naturalibus civiles vel aliquid addendo- vel demen-

do- eihciat. Ha:c iterum a ftatu civitatis defumen·

da efh Omni _tarnen, qua hen poteft, circumfpo-

£tione utatur fuperior, ne quemadmodum Ixion

nubem pro Junone amplechtur, & leges quasdam

a naturalibus plene planeque diferepantes ferat, qui, omni licet adhibita induftriaq iniquitatem ^ta¬

rnen Jomnem r quas in appiicando leges ad cafus

€nguiares; occurrity evitare non valet a). Locum

hic merito obtinet Jus illud Albinagii\ gallis Droit

d' aubaine & nobis Dana Arf dictum, quod defi-

niente Illuftri VOLFFIO, eftjiusy quo exteri jure fucceffionis in bonis defunßi civis, vel peregrini pri-

vantur; i? per confequens nec in teftamento inftitui poßunt haredes, ne c legat a iisdem relinqui b).·

Quemadmodum ex antea di&is fatis _patet, _tum le¬

gi naturali, ^tum juri gentium hoc parum conveni-

req ita non eft quod hane rem ulterius demonilre-

iaus„ Quod licet ita fit, intperantium tarnen plu-

rimi

(11)

# ) II ( φ

rimi jus höece Albimgii fin i civitatis maxime conv

veniens efie exiilimariint..

a) Confetas dJJfertationem, fub Celeberrirn&:

Fraß de nuperrhne ventilaiam, de Collifione inter

Legein naturalem Gf Civilem. bj Inßit. Jur. Nat»

Gf Gent, β. us8.

§. VIIL

Varia tarnen cum limitatione invaluit hoc jus.

In Gallia Sc Anglia abfolutum fere eil, prcefertim

in Anglia, ubi peregrinis nec conceiuim eil jus

bona immobilia poffidendi, nec teilamentum fa¬

ciendi, quod Max. Rev. Dom. Boflor Serenius ita

refert: En fo?n år född under främmande Herr {kap

och utam Englands lagfagu, kan kvareken beßttay årfva, eller teßamentera faß ågåndom i England a}..

In Gallia bona tum mobilia tum immobilia lucra-

ri licet, eaque quamdiu vivcre contingit vendereT

atque jus civitatis« obtinere,, ^ut teilamentum quis-

facere poffit b). Apud nos idem fub certa condb

tione ccrtisque viget circumilantiis, prout ex Co*

dice Fridericiano §. i, 2, 3, Cap. XV. Tit. de Hae-

reditate , patet;, cui ilatuto tanta ineil aequitas, ut qui juila rebus pretia ilatuere norit, non poffit

non illudmaximi facere; & fummo habere pretio..

Ut verbo tanturn originem hujus juris notemus, idem exiilimamus ac M. de VATTEL, qui ean- dem ^cum GROTIO hac in re fovet fententiam Sc hunc in modum loquitur: Grotius dit avec raifon,

que cette loi vient des fiecles, o ii les etr ångers étoi*

ent pr esque regardés comme ennemis c). Verba

R ζ GROTII

(12)

& ) 12 ( ψ

GRÖTH h&c Tant: jQz/ci alicubi externis te- Jlamentum facere non conceditur^ id ηοτι efl eχ jure gentium, Jed ex jure proprio iüius civitatis, Gf ni falior ab illa veniens atate, qua externi quafi pro boßibus babebantur d). Sed quid opus cft multis?

tiberiorem hujus rei nocitiam defiderans infpiciat

diiTertationem de Jure Aibinagii fub Celeberrimo

Prasiide habitam anno 1752.

Piura quidem circa nobiliffimam hanc mate- riam adduci poffent, fed non ero multus. Abs

Te tantum Candide Lektor, omni qua par eft hu- manitate, peto, tu mihi ignoicas, quod iilam la-

DISSERTATIO GRADUALIS,

20.

Ώ. D.

DISSERTATIO GRADUALIS,

Quam ,

CONSENS. AMPLISS. FACULT. PHILOSOPH.

IN REG. ACAD. UPSAUENSI,

PR/ESIDE,

VIRO , CELEBERR

Mag. LAURENTIO

DAHLMAN,

Moral, et Polit. PROFESSORE Reg. et Orb«

PUBLIC0 EXAMINI SUBMITTIT Stipendtarius Leijelianus

DANIEL RAMEEN,

VESTMANNUS.

IN AUDIT. CAROL. MAJ. AD 15. III. JUNII

MDCCLXI.

Η. A. M. S.

U Ρ s A L I m.

L Ν. %

odus acquirendi in genere, effc

vel originarius, vel derivativns:

iüe eft acquifitio dominii re~

ram nullius , atque occupatio-

ne fit; qua fei licet quis adpre-

hendit & in poffeffionem fuam redigit rem nullius, quam do

minio fuo fubjiciendi jus unicuique promifcue com·

petit: hk vero, acquifitio eft dominii rerum in da¬

min io jarn exiftentium, cujus iundamentum eft jus,

domino competens, bona fua pro arbitrio diipo- nendi, & aeeeptatione abfolvitur. Unde a volun-

täte domini heic unice pendet, in quem, iub qua conditione: & quomodo, vel an ulla translatio do¬

minii flat. Si, e. g. difertis verbis vei alio (igno declaret, hunc vel ilkim poft fata demum in bo¬

na fua reli&a fuccefTurum; jus hocce libere facien¬

di habet,* cum ex dominio oriatur.. Talis diipoil-

tio

$ ) 3 ( ❖

tio conftitujt naturam teftamenti, quod Illuftris

VOLFFIUS a ceteris acquirendi modis diftinguit,

dum dicit: i 11 ud efTe exprejja?n declaratione?n vo- luntatis defuncli de translatione dominit rertmi poß

mortem Jucim reliciariim, & de eo, quod pr untere a

poß mortem fuam fieri vult, ea lege fa et am, ut non

nifi poß mortem fuam acceptatio fieri pojjit a). Et-

enim voluntas i ii a defun£H cxprefTe declarata, eft

id ipfum, per quod fucceftio teftamentaria a fiio

ceflione ab inteftato dignofci poteft, cum hsec, non

in expreffa difpofitione de bonis poft mortem &

a&u quodam particivlari, fed in praefumcione vo-

luntatis defunbli, fundata fit. Ex eo autem^ quod acceptationem non nifi poft mortem fieri poife in- nuerimus, patet, teftatorem interea temporis pos- feilionem & jus fruendi fibi refervaiie , panter ac

jus, quamdiu vixerit, fuam muta η di voluntatem.

Üt enim circumftantias tantum prarfentes patent, futurae vero latent; ita voluntas, novis obortis, ju¬

re haud dubie mutari poteft, fi mutata feratur in melius & non fit contra jus alterius. Hinc nullo negotio intelligitur, dominum teftamentum mata¬

re, refcifföque priori, vel novum facere, vel i η te- ila tum decedere poffe, cum illud morte demum

teftatoris firmum & irrevocabile efficiatur; volun¬

tas enim teftatoris tiinc primum immutabilis fabla eft, ut ipfe a blus translationis dominii perfici &

acceptatio fieri poiiit. Unde illud Juris Confulto-

rum: ultimas tantum cer as ratas ej fe dotiere, qu^e

imrte firmantur. Idem etiam inculcat QYINTI-

A 2 LIA-

£ ) 4 f #

LIANUS dum die it, iUud tant um v alere tefiametr*

tumj poß quod nulluni teßamentum fit b).

a) itfiiit. jur. Ν au Gent. f. jtij. b) DecL

CCGVllL

§. IT.

Quoniam ex dominio tänquam ex limpidifiimo

fönte jus bona iua in alterum «ransferendi proma-

nat> hoc pa£to, ut non prius vel allo modo quam domino placuerit aeeeptari poflint, per teftamen-

tum vero translatio dominii rerum poft mortem re- li&arum eadem conditione fit, patet teilamentum

facere lege naturali licitum efie. Attamen, quod

ad ea, quae eo continentur, attinet, requiritur;

ut non fit contra jus alieujus, hseredum e. g. na¬

turalem, parentum vel liberorum, juftam ob caus- fam non exhatredatorum, quia non tantum hoc, fed

&, ut reliquorum fanguinc jun&orum ratio quac-

dam habeatur, sequitas poftuSat naturalis. Hinc vulgare illud: Wer will wohl undfeelig βerben, lafs

fein Gilt den rechten erben. Deindc ad vim teilamen-

to conciiiandam, necefle eil·, ut teftator voluntatem fuam expreffe declaret, quo certo conilet, hanc eife

defun&i voluntatem. Exprefla vero illa volunta-

tis declaratio, vel coram teftibus & non folo haere- de, cui in fua cauffa eiTe tefti non licet, fieri debet j vel etiam in feripturam redigi, five ab alio reda&a propria manu fubferibi: prius teßmnentum nuneu*

pativum, poilerius feriptum dicitur.

§. III.

Quam ^,

petit: hk vero, acquifitio eft dominii ^rerum in da¬

min io jarn exiftentium, cujus iundamentum ^eft jus,

tio conftitujt ^naturam teftamenti, quod Illuftris

poß mortem fuam fieri vult, ^ea lege fa et am, ut non

id ipfum, per quod fucceftio teftamentaria ^a fiio

ceflione ab inteftato dignofci poteft, ^cum hsec, ^non

in expreffa difpofitione de bonis poft ^mortem &

a&u quodam particivlari, fed in praefumcione ^vo-

luntatis defunbli, fundata fit. Ex eo autem^ quod acceptationem non nifi poft mortem fieri poife in- nuerimus, _patet, teftatorem interea temporis pos- feilionem & jus fruendi fibi refervaiie ^, panter ac

Üt ^enim circumftantias tantum prarfentes patent, futurae vero latent; ita voluntas, novis obortis, ju¬

re haud dubie mutari poteft, fi mutata feratur in melius & non fit contra jus alterius. Hinc nullo negotio intelligitur, dominum teftamentum ^mata¬

imrte firmantur. ^Idem etiam inculcat QYINTI-

tum vero translatio dominii ^rerum poft mortem re- li&arum eadem conditione fit, _patet teilamentum

turalem, _parentum vel liberorum, juftam ob caus- fam non exhatredatorum, quia non tantum hoc, fed

&, ut reliquorum fanguinc jun&orum ratio _quac-

tis declaratio, vel coram teftibus & ^non folo haere- de, cui in fua cauffa eiTe tefti non licet, fieri debet j vel etiam in feripturam redigi, five ab alio reda&a propria manu fubferibi: prius teßmnentum nuneu*

perio fubditi. De quibus notandum, jus ipfis ^a-

tis ^exterae commoretur, rerum tarnen fuarum,

cur ni etiam peregrino, qui ad ^tempus illi aqui*

Ordinrs jam pofiulat ratio, ut paucis ^expona-

£tus fit. De bonis, _quse habet in terra patria, dis- pofiturus, legibus in loco domicilii priEfcriptis ^con-

bit. Etenim in territorio alius gentis quamvis ^com*

morans, civis tamen eft gentis futq ^per aliquod

A ₃ kaque

jtaque in territorio alieno illum non poteib privare jure, quod ei in domicilio competit, adeoque ^nee

poiicio bonorum, qua? in patria habet, erit valida, prxfertim ^cum tales actus territorium aiienum non

donec diem obierit, fervetur, hoc idem eilet ^ac ii teitamentum in patria feriptum fuifiet.

prout ipfi ^ex falute publica vifum tu-erit, difpone¬

il! b eilet, faeere _q.u.se velint. Territorium ergo alleiium ingrefluri, ii ^non exprefle, tacite faltem pro.rnictere cenfendi furu, lernet aeqiie ac cives le¬

rantis in peregrinos, obfervanda venit. Sic cives temporarii non niii ad ea obligantur, ^q υ as nego¬