GRUBBE SAMUEL

DISSERTATIO

de

REA

LIS

MO

RATIONALI

7 BARD

I LI

I,

Cujus Partem Secundam

VENIA AMPL. ORD. PHIL. UPS,

p. p.

SAMUEL GRUBBE

PH IL. MAG. STIP. ORD, E.QV,

ET

PETRUS GUST.

REUTERSTRÖM

WESTMANSUS

in audit. gust. die v nov. mdcccvi

H. A. M, $.

UPSALLE

typis edmannianis

/ U '■ '■ / _{/ z/}

5J

v

/.

MMxt, / %

IN SACRAM RSGIAM MAJESTATEM

SPECTATAS FIDEI VIRO

AMPLISSIMO ET PRiECLARlSSlMO

DOMINO MAGISTRO

AND. H. STAMBERG

AD REG. GYMN. AROS. EJL.OQV. ET POeS, LECTORI

NEC NON

REVERENDIS SIMO DOMINO

JON. MAUZELIO

SCHOL/E NORENSIS RECTORI

FAUTORIBUS OPTIMIS

Hoc

pletatis

nunquam

intermoriturae munusculum

©ffert

publicum

Gultor devoti^slmus

PETR. GUST. REUTERSTROM.

de

REALISMO

RATIONALI

BARDILIL

Pars IL

§. VII.

jam ad brevem,

quam

pollicebamur, Syfte-

matis Bardiliani

expofitionem. Cujus licet

fatis

commoda esfet au£loritate Reinholdi munita, ceterum

perfpicuitati

certe operis

longioris

adcommodatior in

Ontologiam & Phaenomenologiam divido;

cum tarnen bre- vior

hujus opellae fit

ratio, non nifi

prima cogniti-onis

rationalis Bardilice

expofituri elernenta,

iftam

pjacet

omit«

tere

diftincHonem, ceteroquin

tironi vel ideo fatis diffi- cilem,_der

quod, pofl: primas illas Bardiliani

^libelli:

Grundrifs erflen Logik

_prope

confufiones,

nulla adbuc exftet inchoatae a

Reinholdo,

confummatae ^{vero non} item

Phänomenologie expofitio univerfar. Congerenda igitur funt,

quae

in

paucis, neque vero illis fatis fibi firnilibus invicem tra&atibus a)

invenimus,

& eo

potisfimum

ordi-

ne,_{in materia}ut

fequatur

pure

rationale

& esfentiale

quod

vis

ejus

conditio _atque

pbaenomenon, disponenda.

C

§. VIII.

a) Fontium, quibus in bac expofitione ^uti licuit, brevem _prse- mittimus enumerationem, ne nimia citationum & notularum prolixitate

opella penitus opprimatur. Prima quidem eft Bardilii ipfius Grund-

rifs der erßen Logik & fimul adhuc unica, eadem vero Rhapfodiftice congefta, & ineptiis, inter quas disjefti ^membra Philofophi funt con-

quirenda, Polemicis indecora, quin etiam nondum nifi Reinholdianse fubtilitati proludens, vel, fi malueris, multa praefens in tempus omit

i6

=-=-==

§• VIII.

Qimitur fub nomine Philofophioe primae univerfi

ex Abfoluto

apodi&ica dedu&io. Verum duplici modo de-

fini-

tens totius Realismi rationalis expofitio. In quem librum ron utique

facillimum intelleftu exhibet Bardtlis «. Reinholds Briefweehjel

üb. d. Wefen d. Philofophie u. d. Utiwefen d. Spekulazion

Commen-

tarium non perpetuum quidem illum, fed ad loca tarnen

Syftematis

multa intelligenda adcomroodatum, ceterum continua Syftematum an- tecedentium mentione interdnm (uti Ht) paulo obfcuriorem. Recentis-

firoam, quantum quidem novimus nos,BARDiLii operam in

Syftemate

explicando fuo ejus cortinet

Philofophifche Elementarlehre

ⁱ

Heft,

memorabilem attention Leftori commonftrans Bardilium inter &

Reinholdum in elementis percipiendis & tradendis diverfitatem. Ne-

que vero poftea iibelli continuationem edidit

Bardili *),

neque

fatis

conftare videtur, num novis/imis fubtilitatibus Reinboldianis ipfe ubique adftipuletur Syftematis Parens. Nos, quidquid boc

fit,

qui

Bardi¬

lium fecnti eramus inchoantem, continuantem iidem fecuti fumus

Reinholdum. Qui quidem praecipue in Beytr. z. leicht.

Ueberf.

d>

Zufl. d. Philofophie b. Anf. d. ig

flfahvh. 6 Heft„ Realismum ratio¬

nalem conatus eft five _exponere, five iiluftrare, five emendare. Prae¬

ter ceteros vero, qui vel polemici funt argumenti, vel fpecialia modo Syftematis tangunt punfta ,

praemisfis

quibusdam brevioribus ad novam hane philofophandi viam illuftrandam, in i H. trafratum dedit, qui in-

feribitur: Was ifl Denken als Denken, & Anaiyfis Pbilofophicae con- tinet prsenotioues. In H. 2. confpe£tum ipfius Analyfis Philofopbicae incboavit, non vero ad finem perduxit. H. 3 novam continet expo- fitionem, eamque confummatam Ontologiae, ceterum forma demon-'

ftrandi Mathematica, nefcio an felicisfime lervata, obfeuratam potius

quam iiluftratam; quam fecuta eft in H. 4 altera Analyfts Philofopbicae

pars, Phaenomenologiae iterum non nifi initium, neque poftea quidem

confummatae. Tandem his expofttionibus in H. 6 novam fubftituit:

Neue Auflöfung der alten Aufgabe der Philofophie, ^{neque vero} hane,

*) Libri tarnen hoc anno editam esfe ab amico quodam Realismi Rational»

continuationem, ex nupera ejusdem in Lflp{' Litteratur-Zeit, recenfione percepimus.

Li ^•

IT

ftniri

poteft hoc ipfum, quod deducendum eft, univer-

fum. Aut enim fine aüa demonftratione, quam ea, quae

ex

Syftematis enafcitur

^contextu,

asfumitur, verum dari

Esfe,

cujus dedu&io Philofophica conftituit Realismum.

Aut

praevia quadam disquifitione (quam commemoravit

Fichte in Sonnenkl. Ber. an d.

grbrf. Puhl. üb. d. eigentl.

Wefen d. neuefi. Philofophie

p.

36 &

1S0

feqq. atque lucide

propofuit in Befi. d. Menfch. libro 2) demonftratum habetur,

hominem,

fi fe modo intelligat ipfe,non de

vero quo-

dam Esfe,

Ted de repraefentatione unice cujusdam Esfe, quod

extra

repraefentationem

non

exiftit, posfe loqui Sc

philofophari. Sic

vero

Philofophia nihil erit aliud, nifi dedu-

£lio

Philofophica repraefentarionis i.

e.

Idealismus. Ut igitur dupliciter determinari poteft Philofephiae obje&um, ita duplex oriri poteft Syftema Philofophicum, alterum Rea-

lifticum, Idealifticum

alterum. Quorum

pugnam

anti-

quam

noftra maxime

aetate,

cujus hoc ^certe negari nequit

in

Philofophicis meritum, quod

omnes

fere,

^quae

tentari

posliint. vias

disquifitionis ad ipfa Abfoluti adyta fit

per-

C 2 fecuta,

etfi _opus coronaturam & linituram totnm, nifi dimidiam, ceterum^t quo fubtiliorem, hoc, ut dicam quod fentio, frequentioribus fophis-

matibus & luübus verborum Diale&icis moleftiorero, Namque ineft ingeoio hujus Philofophi, ceteroquin meritisfirai & veritatis amore fla- grantisfimi, nefcio quid fubtile & Sophifticum, ut haut raro verba pro notionibus det Le&oribus & fibi, atque tricis Diale&icis mirifice lu¬

dere videatur. Unde etiam parum luminis fubminiftrare videntur po- pulo profano qui populäres volunt haberi in H. ⁵ & 6 de elementis

Realismi Rationalis traftatns, Syftema ^vero jam edodh's ^eo majorem

afferet voluptatem recentisfimum Reinholdi opus: Anleitung zur

Kenntnifs und Beurtheilung der Philofophie in ihrenfåmmtlichen Lehr¬

gebäuden, ingenii Archite&onici ingens fpecimen. Syftematicam &

oonfummatam totius Realismi rationalisexpofitionem adhucdefideramus.

ig

fecuta,

in Idetlismo Transfcendentali b) Sc Realismo Ra- ti-onali ita cerncre licet

confpicuam,

^ur

jam

non in diver¬

las-modo _{partes, verum} in

oppofitas texideie

videantur.

ti) Ut Realismi perfe&isfimum agnofcimus Syftema Bardilianum,

ita Idealismum apud Fichtium mirnmur purisfimum. Scilicet cum exobje&umTdealismiconftituereprincipiisPhilofcphiaerecipkrus,^, patet,ipfum esfeunicehurea6bumaéhimrepraefentandiex agere

quodam puro & abfuluto deducendum. In hoc ipfo agere abfoluto lätet necesfario eidem refpondens limitatio; adeft igitur agere quod- dam purum pofitivum & negativum, & cum hoc Du*lismo quaevis data eft corftruftio a generalisfima _usque ad fpecialisfimam. Cfr.

Qrundl.d.gef.

Wiffenfchaftslehre

Ed.²p 199 feqq. & HojjeäsAfhand¬

ling 0111 den PhiLof. ConftriMionen p. 164. feqq. Videtur utique haec

mensesfe Ficht.ii, licet quaedam apud eum inde enafeaturambiguitas, quod purum iliud agere cum ro> Ego confundat, _atque fic praeter ve¬

rum Ego aftioni purae fua cum limitatione fubftitoat rov um quoddam Ego & buic oppofitum Non — Ego. Vid. Afhandl. om Philo/.

Confir. p. ig6. — Stationem hac Idealiftica altiorem, quam profesfus

eft Schelling nobis nondum fatis esfe perviam, ingenueconfitemur.

Comprehendere feilicet non valemus, quonam jure, Idealifticis nixus

principiis, extra Idealismum egredi potuerit; nec quonam abfoluto,

uti videtur, arbitrio finxerit oppofitam Ideslismo Transfcendentali Phi-

lofophiam naturae. Exit Schelling ^ex abfoluta idc-ntitate fubjefti &

praedicati. quae propofitione A ~ A enunciatur. Eft er ut Bardilio haec identitas: das Seyn der Identität felbß, welche von dem A ah

Subjekt_{i. e. mera}und von dem Aals Prcedikat völlig unabhängig gefetztwird9 copula fine Subjefto & Praedicato (Vid.

Zeit]ehr.

f. Spe-

kulat. Phyf. B..2 H. 2 f. 6). Diverfitas vero, quae praeter identita-

tem ad univerfi deduftionem necesfario requiritur, Schellingio _pro- venit ex fubjefto & praedicato. Eft autem ipfum fubjeftutn eatenus plane identicum cum praedicato, quatenus idem omnino A utpote fub- jettumdicatumponiturdiverfitas& praedicatura.in diverfo aftuGmnisponendi latebit,igitur inter fubjedtumIdem feilicet& prae-Ar quatenus abfolute ponitur, dicitur fubje&um, quatenus vero poftea in reflexione cogitantisper hanc ipfam pofitionem pofituminvenitur, prsedi-

catum nuneupatur. Inter fubjeftum igitur & praedicatum nullnm aliud intercedit discrimen,. nifi inter _ponere aftivum ^& pasfivum pofitum.

*9

Jam Syftema Bar&ilii Realismus

eft. Continebit

igitur

univerfi _{utpote vere} exiftentis demonftrativam-ex Abfoluto dedu&ionem._veri Primum

igitur,

ut

Esfe cujusdani pra'ftetur

dedu£tio, _{oportet ex}

Esfe

abfoluto egre- diamur.

Tum,

ut iftiusmodi dedu&io demonftrativa _pos- fit

nuncupari, requiritur

non modo, ut

ipfa dedu&iö

de- monftrative peragarur, verum

etiarn,

ut

ipfum Abfolu-

tum, urpore

aliquid,quod abfohlte

fit certum &

apodi&i-

cum, confcientiam

ingrediaiur philofophantis; alias

enim hoc, esfe, unde patet omnia tamen heic ad abfolutum illud agere Fichtfa-

nam redire. Cfr. Gründl, d. gef. fFijJ'enfchaftslehre Ed. 2. p. 9. Heic

vero oblitus videtur Schelling, ipfam emmciationem A zr. A non

exfiftere posfe, nifi per reflexionern. Abftraftione fcilicet fafta ipfius cogitantis (Zeitfchr. f. SpecuL Phyf. B. 2. H. 2 /./), extra reflexio-

nis ftationem egreditur* & transformato furtitn preedicato ^, quod re- flexionis aftum nioiis pcrfpicue argnebat, in objeftum (Cfr. Schellings

Lehre od. d. Ganze d. Philo/.d. abjol. Nichts v. Ivöpphn p. i8)> ra- tionero fingit abfoiutam, cujus utpote indifferentiae abfolutae, phseno-

menon fit & forma esfendi duplicitas illa fubjeftivitatis &objeftivitatis.

Quantum nos quidem perfpicitnus, fi in philofopbando ex propofitione

A rz A egredi piacet; aut asfumendum eft, verum dari Esfe, aut non dari. Si prius recipitur, continet baec enuntiatio poficionem dupiicem

identici cujusdam ^utpote fubjefti & praedieati. Pofitionis igitur, quse

non nifi in confcientia locum habet, facta abftraftione, fupereft nit nifi ipfum identicum, i. e. identitas & non-identitas, in _qua fit eadem;

pofita. Sicoritur RealismusRationalis. Sin pofterius adfirmatur, abit 111

repraefentationem folam mentis quodam aftu produftam _{ipfum identi¬}

cum, quae igitur reprsefentatio, fimul cum dupiici ^hoc pofitionis aftu,

non potelt nifi ex fnprerrio quodam agere derivari. Verum ne in ju¬

venilis temeritatis crimen incurramus, ifta lubentes misfa facimus du¬

bia, ^maturiori forfan eruditione tollenda, hoc unice obfervaturi, non- dum fatis refutatam videri objeftionem Jacobii fingulis ejus foriptis propofitam t /fede Conflruffiion des Befondren aus dem Allgemeinen mufs ihrer Natur nach mifslingen; da umgekehrt jedes Allgemeine

nur durch die

Lorßellitng

des Befonderen möglich wird. Reikholds.

Beytr. H. 3 p. 89*

so - . " 1 '

hoc,

quod asfumitur, Abfolutum, fi vel in fe abfolute

esfet verum,

pbilofophanti

tarnen

videretur hypotheri-

cum _, unde non

nid hypothethica oriretur uuiverfi dedu-

£tio. Eric

igirur, quod quaerimus, Abfolutum id, cujus pofitio in confcientia cognirionis conficit apodi&icae fon-

rem Sc

originem. Cujus quoniam principium eft fupre-

raum enuntiatio identitatis A=A, erit verum, quod vo- lurnus _,

Abfolutum

nihil aliud, nid

quod

per

hanc

^enun-

tiationem

ponitur. Indicatur

vero, ut

probavit Fichte

{Gründl, d.

gef. Wiffenfchajt sichre

Ed. 2 p.

4),

per

propofi-

rionem A zzz A neque

esfe fubje&um

neque

esfé praedi- catum,fed

unice esfe

ipfam identitatem fubje&i & praedi-

cati. Ponitur

ig!tur heic nihil

praeter ro

Esfe ipfius iden-

tiratis

c). Itaque hoc Esfe ipdus identitatis iiltid erit, quod

ad

c) Hanc jam ab initio praefati fuaius veniam, ut viderernur Le-

ftoribus_, Realisraum rationalem non tam defendere, quam exponere, difficultatum ^non bene tacendarum fatis providi. Quarum ut primam

& prsecipuam in ipfo Syftematis limine confiteamur, licet fatis nobis conftare videatur, Realismi Syftema Philofophicum non nifi ex abfolu-

to Esfe identitatis purae egredi posfe; iidem tarnen facilius perfpici

quam refelli opinamur, quae contra hanc abfolutam identitatem pos- funt Jacobice disputari. Identitatem fciücet _puram nihil esfe aliud, nifi meram copulam ^a fubjeéto & prsedicato quovis divulfam, cui nul¬

luni proprium & ^a fubjefto fyrsedicatoque feparatum competit Esfe.

Nullum Esfe nobis dari, nifi per revelationem incompreher.fibilera in apprehenfione fubjefti, objefti & Dei (qui in revelatione veri & hone- fti manifeftatur). Per identitatis enuntiationem A z= A nullurn omni-

no manifeftari Esfe, fed meram rationem & formam esfi ndi eorum, quse funt. Generale quodvis non nifi in iridividuo exifiere: identita¬

tem non nifi in identico , a quo fi fejungitur, merum evadit Nihil. De- nique, fi Philofophiam quscrimus Realifticam, rite ex abfoluta identitate exiri; verum in eo ipfo errari, quod in iftiusmodi Realismo invenien- do tempus & operam confumamus. Esfe enim quodvis non demon-

ftrari posfe, nec dedu-ci, fed credi; ideoque Philofophiam omnem vel

21

ad bedu&ionem univerfi Realifticam

requiritur, Abfolu-

tum. Exic

igitur Realismus rationalis

ex

abfoluto Esfe

identitatis. Hane vero abfolutam identitatem formula A ^ut A in A per

A exprimit

^,

in

qua

A in A enuntiat,

hoc Abfolutum esfe nihil nifi pur^am identitatem,

& A

per A, hane identitatem _puram

conftituere Esfe abfolutum.

Abfolutum

igitur Bardilianum eft identitas abfolu-

ta = A ut A in A per

A. Quie identitas, quoniam ab-

foluta eft, ut

ipfa fit, nihil

praeter

fe ipfam requirir, Si-

mul vero ex fola identitate abfoluta nihil praeter

identi¬

tatem

ipfam oriri poteft. Ut igirur

ex

abfoluta identi¬

tate oriatur univerfum, _oportet

adfit aliquid

praeter

i- pfam identitatem,

i. e.

non-identitas. In ipfa enuntiatione

A = A non mera continetur identitas, fed

aliquid

^prae¬

ter eamdem, in _quo

poftta eft. Ipfum fcilicet A heic

nihil eft aiiud, nifi

fignum generale cujusvis rei identicae:

identicum vero eft non - identitas, in _qua

pofita eft:

identitas. Pofita

igitur identitate abfoluta, eadem certi-

tudine ac enuntiatur A = A,

fimul ponitur aliquid

prae¬

ter

identitatem,

in quo

pofita eft identitas, i.

e. non-iden¬

titas qua

talis. Quare

cum

identicum quodvis nihil

fit

aliud, nifi manifeftatio

identitatis in non-identitate, patet,

licet abfolute fit ipfa identitas, &

ut

fit nihil

prae¬

ter fe

ipfam requirat,

^tarnen ad

manifeftationem

identi¬

tatis

%

abituram in Nihilismum ldealifiicum*r qui Esfe quodvis, quoniam ejus

rulla pr&ftari poteft deduétio, plane tollit, & ron nifi reprsefentationis

aftum ex fumma quadam actione fine agente & afto deducit, vel in Realismum fubreptivum, in quo ipfum Esfe fide asfumtum ab apprehen-

fione divellitur, & identitati (i. e. merse formae esfendi hnjus Esfe)

furtim tribuitur, fic vero ex mera fine fubjefto & praedicato copula

realitatem feparatam induta deducitur univerfum. Quibus omnibusquid

vere regeri posfit, viderint peritiores.

tatis

requiri feu poftulari d) non-identitatem

^, in _qua

pofita fit identitas. Ifta

vero, quarenus ante omnem in eadem manifeftationem idenritaris confidtratur ₇ nihil eft aliud,

d) Ex hac poftulatione ^non-identitatis ab identitate abfoluta

fejun&se^, enata eft frequens Schkllingio aliisque criminatio, edo- ceri nos per Realismum Rationalem nil nifi crasfum Duaiismum. Ve¬

rum prseterquam, quod ipfam quoque non-identitatem per identita-

tem produftam aperte voluerit Bardtlt fvid. Disfert. part. Lp. 10), ideoque, licet jam in initio Analyfis Philofophicse duplicitas qusedam ei adlit identitatis & non-identitatis, non tarnen nifi unicum asfumfe- rit Abfoluturn_; facile fimul perfpicitur, non nifi accedente non —iden¬

titate ex identitate posfe aliquid deduci, ideoque licet, ^fublato quovis Esfe, apud Schellingium nihil aliud fit ifta non-identitas, nifi

pofitionis qusedam diverfitas, qua in fubje&ivitatem & obje&ivitatem

dilabitur indifferentia abfoluta, vel apud Schellingium vere adesfe iftiusmodi poftulationem. Quod ut couftet, obfervetur asfertio Schel- lingiana :

fimul

^cum abfoluta identitate poni imnudiade formam enun- tiationis A =■ A\Zeitfckr. f. Spckul.

Pfiyf

B. 2. H. 2./. 15), atque ideo (/. /5 Zuf. 1) fimul cum abfoluta identitate immediate pofitum

esfe id, quod fitnul cum forma enuntiationis A= A pofitum eft, f. e.

A ut fubje&um& ut prsedicatum. Jam vero fimul ftatuitur (/. 6 &

fi. /5 Zuf. r) abfolutam identitatem pofitam esfe independenter ab A ut fubjeébo & prsedicato, atque ideo ^non pertinere fubjeftum & prse¬

dicatum ad ipfam esfentiam abfolutae identitatis, fed ad formam esfen-

di hujus-identitatis, i. e. non poni fubjeflum & prsedicatum ut fit ipfa identitas, fed ut ex eadem oriatur phaenomenon illud univerfi. Ut igi-

tur ad univerfi perveniatur deduftionem, apud Schellingium ut apud Bardtlium aliquid prseter ipfam identitatem asfumitur, eftque ideo ifte, fi Diis placet, Dualismus ambobus ^communis. Ponit Barbili abfolute nihil nifi ipfam identitatem abfolutam. Simul vero utpote ipfum explicandum asfumi poteft enuntiatio abfolute certa A — A.

Tum vero iovenitur,eamdem ex abfoluta identitate non nifi accedente non-identitate posfe enafci, atque ideo, fi confiat, enuntiationem

A r A ex abfoluta identitate esfe deducendam, necesfario prseter identitatem adesfe non- identitatem. - Atque boc folum refpe&u po¬

ftulari dicitur non-identitas utpote hy_pothefis fub Thefi abfoluta.

1 »

n

«libd, nifi merum

indeterminatum e). Determinatio enim quasvis

cerram

esfendi form

^{am ,}

exdufis cereris, rei tri-

buit, arque

ideo aliquarn jam pofitionem identitatis in

non - idencirate involvit. Unde fimul manifcftum

eft, pofitionem identitatis in

non ^-

identitate idem esfe,

ac determinationem non•identitatis _per

identitatem

utpo-

te

ptfincipium determinans. Habemus igitur identitatem

abfoiutam ⁼ A,

&

non -

identitatem idenritati deter-.

D minan-

e) Hane non- identitatem qua talem, boc merum indetermina-

tum acute, licet, ut ei mos eft, acerbe aggresfus eft Schelling (Krit.$ourn. d. Philof. B. i St. z). Materiam fcilicet contendit, ante-

quam per identitatem fit determinata, non aliter posfe cogitari,

nifi

ut

easdetn jam omnes posfideat determinationes, quae non nifi ^per hane

identitatis in eadem pofitionem debebant oriri, Materiam enim non cogitari posfe nifiita, ut infit fpatio , fpatio in tres utique

dimenfio-

nes diftributo, quod complere debet eadem, ut a fpatiodiftingui pos- fit; ideoque jamante omnem ineademidentitatis manifeftationem

multas

adesfe materiae determinationes, Quibus talia reponere vidimus

Reinhold^dm: ffenes Veränderliche iß anfich

felbfi

und

durch fick

felbfl Nichts —

hat

weder Möglichkeit noch

Wirklichkeit neben und

ausfer dem Denken; iß was es iß, nur in der Anwendung des Den¬

kens und durch diefelbe, und iß auch in derfelben, und durch diefelbe

unter keinem andern Charakter, als dem der Bedingung, Hypothefis, Vorausfetzung durch die Auwendung und in der Anwendung des

Denkens. Stellt man fich diefe Materie, als Etwas vom Denken als

Denken in der Anwendung unabhängiges vor, fo wird ße zum blosfen

Scheine — der nur als das durch das Denken zu vernichtende— Be- dingung der Erkenntnifs der

Wahrheit

iß. Beytr. z.

Ueberf. d.

Philof. H. 4 p. 222. Quod

fi

mirum obvenit,

poftulari fic

non-iden¬

titatem, quae neque esfe poteft, neque cogitari, monendum

eft,

oc-

currere heicillufionem vix ullo pa£to tollendam, dum fimplicemaftum,

quo non^-identitatem & produxit & determiuavit Abfolutum, ideo, quia produftio haec nobis eft inpomprehenfibilis, determinatio vero de-

monftrative exponi poteft, in duplicena aétuna

produ&ionfc &

determh-

nationis divellimus*

minanti

fubjiciendam

=

C, erirque univerfum nihil ^aliud,

nifi identitatis in non-identitate manifeftatio vel

pofi-

rio

(Anwendung)

=

A

-f-

C.

Non ^-idenriras

igitur adfit

oportet, ut

oriatur

identitatis manifeftatio. At vero mera non -

identitas,

in qua non

pofita fit identitas,

neque

esfe poteft,

^neque

cogitari. Nihil eni^n cogitari poteft & concipi, nifi ira,

ut eo

ipfo determinationem quamdam patiatur,

neque esfe, nifi fecum

ipfo fit identicum,

atque

fic pofitam in

fe identitarem contineat.

Jam fi independenter ab ipfa

identitate esfet non-identitas, tum vel iine

pofita in

eadem identitate esfe

posfet. Qiiod quoniam, uti vidi-

mus, abfurdum

eft,

patet non •

idenntatem ipfam

non

ante

pofitionem identitatis in eadem esfe posfe, ideoque, quoniam

neque

locurn habere poteft identitatis pofitio,

antequam

adfit

non-

identitas, ipfam

nonr-

identita¬

rem fimul cum

pofitione identitatis in eadem exfiftere;

i. e. unico adtu _per

identitarem abfoluram Sc produci ipfam

non -

identitatem Sc poni in eadem jdentitatem.

Simul vero manifeftum

eft,

hunc

adlum deduci Sc expli-

cari

nequire. Dedudiio enim Sc explicatio omnis nihil

aliud eft, nifi

expofitäo

certae

cujusdam manifeftationis ipfius identitatis. Fide igitur asfumitur ille adtus,

quo

producitur

^non-

identitas Sc manifeftatur

in eadem

identitas,

fide vero, quae,

asfumta modo ipfa identitate

abfoluta, _aeque

eft indubia

ac

enuntiatio A

=

A. Tum

vero

Philofophise negotium erit, manifeftarionem hane

identitatis in non- identitate demonftrative _exponere.

Erit

igitur identitas Syftematis Thefis abfoluta,

non- identitas vero

hypothefis fub Thefi abfoluta. Iden-

ti-

============= as titaris in non- identitate

pofitio vel manifeftatio unica

eft, quo:

locum habere poteft, idenriratis ad

non -

iden-

titatem ratio, Sc ^ncxus nomine

defignatur. Qui

nexus

quid fit

ut

intelligacur, obfervandum eft,

non ^-

identi-

tarem fine identitate _neque

esfe posfe,

neque

cogitari,

firrml vero non - idenritatem ab identitate diverfam ne-

cesfario

requiri,

ut oriatur univerfum. Erit

igitur iden-

ticas cum non - identitate necesfario

eonjundla, fimul

vero ab eadem

disjun£la (diverfa). Conjunåio hsec iden-

titaris utpote

Thefis

^{cum non -} identitate _utpoce

hypo- thefi, dicirur

Bardilio

fynthefis: Thefis ab hypothefi disjunctionem

vocavit anthithefin:

Synthefin

vero

fimul

cum anthitheft cenfuit conftituere

analyfin. Philofophiam ipitur primam, quoniarn

exponere

debet ipfam pofitionem

vel manifeftarionem

(conjun&ione

&

disjuncEone

confla- tam) identifcaris in non -

identitate, Analyfin Philofo- phicam

reputavit

nuncupandam.

Qua: Analyfis Philofophica confummata erit, ubi plene expofita fuerit manifefiatio identiratis.

Cum veto identitas pura

(it ipfum Esfe abfolurum

^,

ejus manifefta-

tio verum erit Esfe, fed ab hoc Esfe

originario deriva-

tum, i. e. esfentia rerum. Erit

igitur ad finem perdu&a Analyfis Philofophica,

^cum pervenerimus ad

esfentiam,

qnse

identitatis (A

ut A in A per

A)

in

eadem

manife-

ftatae

adsequatum exprimic characfcerem,

i. e. ad esfentiam,

quae

esfentiam

qua

talem

in

esfentia

per

esfentiam

repe- tit.

Quam esfentiam

cum ens

conftituere

rationale facile

perfpiciarur, jam heic abunde

patet,

quid fit, quod

iden¬

titas abfolura Bardilio Sc Reinholdo dicatur reines

Denken, Denken als

Denken, Sc

ejus

manifeftatio

Anwen¬

dung

des Denkens, Verum ut haic in locum

aptiorem dif-

fera-

2é

feramus ulrerius

explicanda, id unice jam obfervabimus,

quattuor

veluti

exiftentium

gradibus ad

ifiam esfentiara

perveniri,

atque

ideo

quattuor

momentis,

ut

idenritatis roanifeftationetn,

ita

hujus

quoque

manifeftationis Analy-

fin

Philofophicam abfolvi. Quac fingula ita

_tangere

apud

animum

conftituimus,

ut, quod

opellam

decet Academi-

cam, ceteris, qua: ex

his

^manant uberrima, ömiafis, non nifi primaria

coguitionis

rationalis

capita

ex

manifefiatio-

ne identitatis in non - identitate Bardilice deducamus.